Hiacynta jest nieodpowiedzialna, nietaktowna, uzależniona od hazardu, chłopięca, niegrzeczna, nieokrzesana, impertynencka, bezczelna, butna, zbyt swobodna, nieelegancka, nieobyta, arogancka, niesalonowa, niestosowna, pyszałkowata, zarozumiała, cyniczna, obcesowa, bezwstydna, rynsztokowa, wulgarna, uliczna, niewychowana i przede wszystkim – co powinno być już najgorszą obelgą dla damy – wróżę jej przyszłość starej panny i skandalistki. Popełniła fatalne faux pas, na co zwróciłam jej uwagę, a ona ot tak lekce sobie ważąc przyznała mi się nonszalancko, że uprawia hazard! Rozumiesz to, Krzesiu? Nie wiem już, jak mam do niej mówić. Załamuję ręce.
Bądź odpowiedzialnym starszym bratem. Przemów jej do rozumu, bo będę musiała zastosować najostrzejsze środki i poskarżyć się matce.
Upieczesz może niedługo ciasto marchewkowe? Tęsknię za Twoim ciastem marchewkowym.

JA CHCIAŁAM DOBRZE A ONA BYŁA DLA MNIE NIEMIŁA KRZESIU BO MI TERAZ JEST PRZYKRO PROSZĘ UPIECZ CIASTO MARCHEWKOWE

   

broń Boże nie chodzi mi o wydziedziczenie! Jest moją siostrą nawet mimo naszych konfliktów. Zastanawiałam się raczej nad poważną rozmową w kobiecym gronie i wyjaśnienie wagi dobrego reprezentowania rodu na salonach. I ja, i matka wiemy, że to bardzo istotne, ale dopiero wchodząca w ten świat Hiacynta wyraźnie nie pojmuje, jak działają skomplikowane mechanizmy Starszyzny. Jestem jedynie zmartwiona tym, że, jeżeli teraz zszarga sobie opinię, potem będzie miała trudności z zamążpójściem i spotka się z nieprzyjemnymi konsekwencjami ze strony nestorki oczekującej raczej prędkiego wydania jej wnucząt i tym samym wzmocnienia pozycji dynastii.
Zapewniam Cię, że faux pas było poważne. Rozchodziło się o nieodpowiedni, rynsztokowy wręcz język Cysi. Poprosiłam ją jedynie o drobne zmiany w piśmie, a ona wytknęła mi tę okropną sprawę z moją drogą przyjaciółką, Vietą, co uznałam za niepotrzebne rozgrzebywanie przeszłości i młodzieńczych błędów.
Dobrze, że mam wsparcie swojego narzeczonego płci męskiej, Cecila, który, jak pewnie wiesz, jest mężczyzną.
Upiecz, a Cię ozłocę.

   
   

Ja również dziękuję za dotrzymanie mi towarzystwa na trybunach – i, ponownie, za gratulacje. Doceniam panicza troskę. Trudno mówić o szczęściu w obliczu tak druzgocącej, niespodziewanej tragedii, donoszę jednak z ulgą, że ani ja, ani nikt z moich bliskich nie ucierpieliśmy w wybuchu. Mam nadzieję, że panicz także nie zaznał żadnej szkody.
Żałuję eksponatów. Zawsze smuci mnie, gdy na ludzkich sporach cierpi sztuka. Nie można przyrównać straty kulturowej do żalu poszkodowanych, którym ofiaruję ostatnie modlitwy – nie umiem jednak zapomnieć, że w takich chwilach niewinną ofiarą padają cenne, wybitne dzieła. Bezcelowe wojny nie oszczędzają niczego z człowieka, nawet twórczości. Czy łatwiej o ponury dowód na bezsens terroru?
Wybiorę się, jeżeli tylko godzina nie będzie kolidować z moją pracą. A czy panicz się pojawi?
Dziękuję za kwiaty. Najbardziej lubię właśnie herbaciane róże.

Źle czytać te słowa. To, zaiste, wyrazisty przykład okrucieństwa: w obliczu tej tragedii moje wspomnienie o sztuce uchodzi za nietakt, za który pokornie przepraszam. Skruszona składam na panicza ręce kondolencje, licząc, że żal po stracie nie okaże się zbyt ciężki.
Trudno postrzegać Petersburg jako miejsce bezpieczne od czasu wybuchu. Pokładam jednak nadzieję we władzy, która – zmuszona niestety uczyć się na błędach tak zatrważających w skutkach – z pewnością dołoży wszelkich starań, by rytmu dnia mieszkańców nie wyznaczał strach. Mimo mojej wiary, chciałabym prosić panicza, by na Siebie uważał.

19.06.1999

Błagam, napisz, że jesteś cały i zdrów. Nie zniosę tej niepewności.

20.07.1999

piszę, bo pewnie zastanawiasz się, jak się czuje twoja siostra po tym nieszczęsnym ugryzieniu. Dziś byliśmy w Hotynce na przyspieszonej kontroli, bo gorzej się czuła, na szczęście póki co nie ma tragedii. Możesz ją spokojnie odwiedzić, w ciągu najbliższego tygodnia ma być pod obserwacją.
Prócz tego chciałem ci pogratulować - zostaniesz wujkiem, a ja ojcem. Dowiedzieliśmy się dzisiaj.

21.01.1999

co tam u ciebie? Niestety nie zdążyłam się z tobą zobaczyć przed wyjazdem, przepraszam. Jeśli nie wiesz o jaki wyjazd chodzi od razu napiszę, że Jadwiga mnie wysłała do Paryża, bym została twarzą jej kolekcji! Nie myślałam, że coś takiego zaproponuje właśnie mi, a jednak. Dopiero teraz mam chwilę, by cokolwiek pozwiedzać, bo wcześniej właściwie całe dnie siedziałam w pracy i uczyłam się francuskiego.
W ogóle byłeś kiedyś w Paryżu? Może polecisz mi jakieś miejsce do zwiedzenia albo jakąś restaurację?
Powiem ci, że myślałam, że będzie trochę gorzej, tymczasem francuski nawet mi wchodzi do głowy. Być może dlatego, że muszę go wykorzystywać na co dzień tak bardzo, jak tylko jestem w stanie.
A co tam u ciebie? Mam nadzieję, że dalej rozwijasz swoje umiejętności kulinarne? Trzymam za to kciuki!

21.07.1999

nie masz się już o co martwić, jeśli Jadwiga będzie przychodzić na regularne kontrole powinna dać radę normalnie funkcjonować. Mimo wszystko chyba twoje odwiedziny mogą jej pomóc.
Zapraszam. Jutro remont restauracji powinien się skończyć, więc jeśli będziesz głodny to możemy zjeść na mój koszt.

Słowa zbyt często mnie zawodzą.