Miałam nadzieję wręczyć Ci zaległy prezent ślubny na corocznym Balu Maskowym. Nie dostrzegłam jednak Twojego nazwiska na liście gości.

Niefortunna pomyłka organizatorów?

pamiętam Twoje nazwisko. Bardzo troskliwie z Twojej strony, że postanowiłeś mi je przypomnieć. W istocie, dawno się nie widzieliśmy.

Twoje pióro nie zdradza jednak ani krzty prawdziwego, wywołanego tym faktem żalu.

Pomyślnego wyjazdu.

05.06.1999

trudno mi znaleźć słowa, którymi mógłbym zacząć ten list, dlatego  wybacz mi, jeśli ten początek jest trochę niemrawy. Nie widzieliśmy się już od dłuższego czasu, co przyjmuję z oczywistym żalem, więc tym bardziej nie do końca wiem, w jaki sposób powinienem się wypowiedzieć. Piszę, żeby poinformować Cię, że prawdopodobnie  jeszcze w czerwcu pojawię się w Rosji. Muszę zająć się kilkoma prywatnymi sprawami,  jednak z wielką chęcią spotkałbym się z Tobą po moim przyjeździe. Jeszcze raz przepraszam, że nie zdołałem dotrzeć na Twój ślub. Przykro mi, że nie uczestniczyłem w uroczystości, sądzę, że w tej sytuacji, gratulacje tym bardziej powinienem złożyć Wam osobiście. Oczywiście dobrze będzie też poznać Twoją małżonkę, jeśli postanowisz mnie zobaczyć, nie weźmiesz mnie za nieznajomego włóczęgę (noszę brodę, odkąd widzieliśmy się ostatnio) i nie zamkniesz przede mną drzwi. Mój list służy zabezpieczeniu się przed taką sytuacją, ale chciałem tylko jeszcze raz podkreślić moje zupełnie niewinne intencje. Zobaczenie znajomej twarzy w tej Waszej zimnej Rosji będzie dla mnie spełnieniem marzeń.
W podróż wybiorę się prawdopodobnie już za dziesięć dni. Wybacz mi, że uprzedzam dopiero teraz, ale dotąd  nie byłem pewien, czy będę mógł pozwolić sobie na coś takiego. W drugiej połowie czerwca chciałbym być już na miejscu, jeśli do tego czasu nie dotrze do mnie Twoja odpowiedź, odezwę się już w Petersburgu. Mam też taką małą prośbę – gdybyś miał kontakt z moją siostrą, nie mów jej proszę o moim przybyciu. Planuję poinformować ją w oddzielnym liście, żeby nie poczuła się urażona (lub nie zrobiła czegoś, co uniemożliwi nam spotkanie). Bywaj zdrów, kuzynie. Mam nadzieję, że wkrótce się zobaczymy!

07.09.1999

Petersburg bez Ciebie i uroczej Anny stracił wiele na swoim blasku. Standardowa formułka, wiem, uznałam jednak, że lepiej będzie zacząć list w ten sposób niż od prostego: tęsknię. Rosja to, wybacz mi bezpośredniość, kraj wariatów – a obecna sytuacja wcale nie czyni go bardziej uporządkowanym. Żal mi, że nie mam swojego ulubionego Caravaggio przy boku i nie mogę Cię nawet zaprosić na kolację ze mną i Herculesem. Jadanie z nim posiłków dzień w dzień to jeszcze większe szaleństwo niż rosyjskie wesela. Ponownie: bez urazy, ale musisz przyznać, że zapowiada się, że tragedie na ślubach zostaną waszą nową tradycją.
Zaczyna udzielać mi się błazeńskie poczucie humoru mojego brata. Uznał on chyba, że jeżeli bliźnięta dwujajowe oddalą się od siebie na odległość większą niż dwadzieścia metrów, to zostaną poronione nawet po trzydziestu trzech latach od narodzin i dwudziestu siedmiu latach ciągłej rozłąki. Przez tę niespodziewaną włoską chorobę pasożytniczą nie mam innego wyboru, jak śmianie się z dowcipów mojego tasiemca i polubienie go.
Zresztą, być może teraz potrzebujemy takiego humoru. Na pewno słyszałeś, co się dzieje w Petersburgu: nie będę Ci tego referować. Bardziej interesuje mnie, co się dzieje w moim Rzymie. Jak się miewają dziadkowie? Nie mów im, że napisałam – pewnie nie będą zbyt ucieszeni. Przede wszystkim jednak: jak Ty się masz, mój drogi? Jak Twoje życie małżeńskie?  Jak spędzasz dni? Opowiedz mi wszystko: nie chcę nic mniej.