Меня зовут
Marek Habel

INFORMACJE DATA URODZENIA: 23. luty 1970 / NAZWISKO MATKI: Stehlíková / WIEK: 29 lat MIEJSCE ZAMIESZKANIA: to tu, to tam / STATUS KRWI: półkrwi STAN MAJĄTKOWY: przeciętny / ZAWÓD: łowca czarownic i magicznych stworzeń / KORGORUSZ: kruk STATYSTYKI ALCHEMIA: 8 / FAUNA I FLORA: 23 / LECZNICTWO: 11 / MAGIA KREATYWNA: 5 MAGIA ZAKAZANA: 0 / OKULTYZM: 10 / SIŁA: 25 / TRANSFIGURACJA: 5 WIEDZA MAGICZNA: 9 / ZAKLĘCIA I UROKI: 9 / SZCZĘŚCIE: 5 / TALENT: 15

Nie rozumiesz. Nie rozumiesz, co sprawiło, że zgubiłeś wyznaczoną ci drogę.
W popielniczce zamiast petów, dopala się kilkanaście centymetrowych czaszek. Duszący zapach świeżej, świerkowej żywicy drażni ci gardło, okna jednak pozostają cały czas szczelnie zamknięte. Ciężkie, brunatne zasłony nie przepuszczają choćby odrobiny światła, pogrążając pokój w egipskich ciemnościach (jedynie migotanie dwóch świec ustawionych na nocnym stoliku umożliwia pracę we względnie znośnych warunkach), mimo że miarowo tykający zegar za każdym razem, kiedy podnosisz nań głowę przypomina ci, że do czternastej coraz bliżej; że to najwyższy czas, by wreszcie zacząć się zbierać, jeśli chcesz zdążyć przed zmierzchem. Jak zawsze nie w porę uświadamiasz sobie, jak wielkim błędem jest odkładanie najistotniejszych spraw na koniec. Nie pamiętasz, który to już raz w pospiechu, niemal mechanicznie wykonujesz szereg wyuczonych czynności; ile siniaków i szram powstało, gdy gorączkowo poruszasz się po pomieszczeniu, co rusz zahaczając o kanty łóżka czy szafek. Niestaranność, w której żyjesz, nie przekracza jednak zawodowego aspektu twojego życia; nie koliduje z chroniczną punktualnością, którą innych doprowadzasz do obłędu. Koszuli, w przeciwieństwie do zleceń, nie musisz mieć dopiętej na ostatni guzik. Dziadek aż do śmierci powtarzał, że twoja niedbałość kiedyś zgubi nie tylko ciebie, ale całą waszą rodzinę; do śmierci próbował uporządkować rozrastający się w tobie chaos – od zawsze jednak wszelkie jego próby spełzały na niczym, jakbyś w odwecie za rygorystyczne wychowanie uparcie odrzucał przekazywane ci wzorce dobrych manier. Wciąż pamiętasz, gdy palcem wskazującym stukałeś w pożółkłą stronicę jednego z rozłożonych przed tobą tomiszczy, będąc przekonanym o poprawności swojej odpowiedzi. Zapach kurzu drażnił ci nozdrza wraz z każdym ukradkowym wdechem, wargi pogryzione miałeś do krwi – byleby tylko zachować ciszę leniwie wylegującą się w dworkowej bibliotece. Świst powietrza. Nawet nie cofnąłeś dłoni, gdy cienka rózga ponownie smagła poczerwieniałą już skórę, która pękła przy kolejnym uderzeniu. Obecnie ta sama rózga stanowi trzon wykonanej na specjalne zamówienie różdżki (wrzuconej na dno plecaka, zawsze zapominasz, że mógłbyś z niej korzystać); powstała wówczas blizna zniknęła pod kolejnymi nabytymi zarówno w trakcie domowej nauki, jak i później, gdy twoją edukacją zajęli się czarodzieje i kiedy wreszcie w praktyce zacząłeś stosować wpajaną ci rodową wiedzę. Obecnie pozostał ci już tylko chaos.
I gdy zdarza ci się zajechać w znajome strony, zaglądając do rodzinnej krypty nieraz masz ochotę wybuchnąć śmiechem. Upór (również ci wypominany) był jedynym, co przez tyle lat trzymało dziadka przy życiu. Całą resztę zgubiła duma – pewność, że przekazywane od pokoleń wiadomości oraz sztywne trzymanie się tradycji zawsze wygrają nad magią i wykwalifikowanymi czarodziejami. W błędzie był każdy, kto uzbrojony w niemagiczną broń próbował polować na czarodziejów. Osławionymi stały się bary i puby ozdobione głowami łowców czarownic – zjeździłeś je wszystkie, by wujkom, kuzynom, przyjaciołom ostatni raz spojrzeć w pobielałe oczy; by oswoić się z myślą, że za tydzień, miesiąc, dwa lata sam możesz stać się li jedynie trofeum w tej niekończącej się pogoni kota za myszą, z której wciąż gryzonie wychodzą obronną ręką. Nie wierzysz w powodzenie krucjaty, w którą wpisany zostałeś na długo nim w zielonych (wówczas jeszcze nijako niebieskich) tęczówkach odbił się pierwszy blask szpitalnych jarzeniówek. Nie wierzysz, że jako koń trojański, możesz zdziałać więcej niż tyle pokoleń przed tobą. Nie wierzysz, mimo że z roku na rok więcej masz krwi na rękach – to wciąż ułamek tego, co mógłbyś zrobić, na co pozwalają ci wiedza, umiejętności i doświadczenie. Stojąc na granicy dwóch światów, nie potrafisz wybrać, do którego należysz, który powinieneś odrzucić. Dlatego przy życiu nieustannie zostawiasz tych w pełni sił, stając się ulgą w cierpieniu dla starych, schorowanych i odrzucanych przez społeczeństwo. Dlatego mniej wątpliwości masz, gdy nie w ludzkich, a zwierzęcych oczach widzisz gasnące życie. Dlatego coraz mniej cię na łowieckich zjazdach. Dlatego ostatnio częściej niż zwykle we wspomnieniach próbujesz odnaleźć jej twarz. I wciąż nie masz odwagi, by pogodzić się z tym, że jej wartość dla twojej rodziny skończyła się w momencie, gdy zacząłeś stawiać pierwsze kroki. I przez cały ten czas, mimo aplikowania ci niebotycznych dawek nienawiści, nie potrafiłeś jej nie kochać.
Osłabiło cię to, co miało sprawić, że będziesz silniejszy.
Puste przestrzenie. Hałasy za ścianami. Kreatury ukryte w kątach. Duchy między kartkami, między zakurzonymi garnkami, wplątane w pomiętą pościel, kryjące się między pozłacanymi ramami popękanych luster, między kryształami ciężkich żyrandoli. Nigdy nie patrzysz w przyszłość, nie trzymając się kurczowo przeszłości. Rankiem zerkając w lustro, na ramionach wciąż widzisz odciśnięte ślady kołdry. Przyrządzając obiad, co rusz rzucasz okiem na staranne pismo, którym zanotowano przepis, choć obudzony w środku nocy, mógłbyś powtórzyć go bez zająknięcia. Nawet teraz, gdy poły długiego płaszcza plączą ci się między nogami, gdy w sakiewce wepchniętej do jednej z kieszeni plecaka postukują złowrogo wypalone czaszki chochlików, oglądasz się za siebie – wiecznie w ruchu, wiecznie w drodze, wiecznie z domem w sercu i na plecach. Wiecznie z palącą wstydem nadzieją, że znów kiedyś staniesz w jednym z zostawionych za plecami miejsc. Że we wspomnieniach majaczyć będzie spotkanie z nią – pomiędzy wiosennym późnopopołudniem, a wczesnym wieczorem, gdy wszystko płonęło w odcieniach złota i rdzy – nie zaś dudniące melodią śmierci kredo.
Nie ma świętych bez grzeszników.