Dziekanat

Dziekanat jest przesadnie schludnym miejscem – z wykładziną w kolorze cappuccino i nieznacznie różniącymi się kolorem ścianami, wiecznie unoszącym się w powietrzu zapachem kawy z cynamonem oraz dźwiękiem przekładanych kartek dobiegającym ze stojącego na środku biurka. Na ścianach wiszą oprawione w drewniane ramki fotografie, których ręcznie zrobionych podpisów nikt nigdy nie zdążył przeczytać, ponieważ siedząca za biurkiem pani – chociaż sprawiająca wrażenie silnie zapracowanej – zawsze szybko i z uśmiechem zajmuje się odwiedzającymi to miejsce. Choć legenda głosi, że nigdy nie była wykorzystana, przy samym wejściu stoi skórzana kanapa, aby – w razie gdyby było więcej oczekujących – można było na niej poczekać.