"Tylko w swojej wyobraźni słyszy w oddali głos swojego brata, głos który z sekundy na sekundę nieznacznie się do niej zbliża. Kiedy znajduje się w bezpiecznej odległości niezagłuszonej przez wiatr i plusk wody, Viorica zaintrygowana otwiera oczy. Najpierw dostrzega jego przystojną, obiektywnie oceniając, twarz. Uśmiecha się szeroko, pragnie go od razu przywitać. Wtedy dostrzega jego towarzyszkę i... kapelusz. Ach, jakże piękny kapelusz! Za którego sprawą zapomina o przywitaniu, zapomina nawet o radości na widok brata, bo tą zastąpił podziw nad delikatnie zaokrąglonym rondzie i miękkim materiale. Na oko wyglądał na miękki."