Viorica ma mieszany nastrój. Nie wie co chce powiedzieć Yevgenyemu, z czego się zwierzyć. Zaciąga go na polanę, bo potrzebuje chwili odetchnięcia, uporządkowania myśli, ale kiedy stoją już na polanie, pomimo, że było południe, kiedy opuszczali jej mieszkanie, na tej polanie panuje półmrok. Gęstą trawę i kwiaty oświetla tylko blask księżyca. To daje Viorice wiele do myślenia. Nie ma słonecznego nastroju. Nie potrafi się cieszyć, jak cieszy się prawie codziennie i uśmiecha. Stara się nie chować w sobie smutku, ale kiedy pojawia się z chłopakiem w tej przestrzeni, rzeczywistość ją przygniata. Obejmuje swoje ramiona, patrząc na horyzont, na którym ginie granica drzew, poza które nigdy tu nie wychodziła. Przymyka powieki, zastanawiając się od czego zacząć.
— Yevgeny... — mówi w końcu po krótkim namyśle.
— Cieszę się, że tu jesteś.
Jest szczera. Uchyla powieki, patrząc na chłopaka roziskrzonymi tęczówkami, przepełnionymi wdzięcznością i ulgą. Siada na ziemi, trochę dociążona problemami z jakimi się zmaga i obejmuje swoje kolana, opierając na nich brodę. Nie ma serca nawet myśleć, że Dionizy zawsze jej powtarza, że w ten sposób można złapać wilka.
— Opowiedz mi coś pięknego. Coś dobrego. Co się u Ciebie działo? Na pewno jest coś takiego. Jest, Yevgeny?
Patrzy na Ciebie, Yevgeny z nadzieją. Zadziera podbródek i wydaje się tak bardzo dziewicza i delikatna, że wystarczy, że powiedziałbyś złe słowo i mógłbyś ją złamać. Ale ona ufa, że tego nie zrobisz.

Nigdy wcześniej nie widział tego miejsca. Było ciemno, lecz nawet w nocnym blasku wiszącego nad nimi księżyca, dało się dostrzec poruszającą się na wietrze trawę i drzewa, skrzypiące i uginające gałęzie pod wpływem późno letniego wiatru. Niepewnie, choć z pewną dozą ekscytacji, Yevgeny rozejrzał się dookoła, jakby oczekiwał, że zaraz spomiędzy sosen wyjdzie ktoś jeszcze. Był daleko od domu. Daleko od znajomego pomieszczenia, które mieściło zaledwie dwa meble, z daleka od nieszczelnych okien i ułamanego parapetu. Z daleka od okrągłych odbić brudnych kubków na kartkach, brunatnych poranków bez kontekstu i notesu, który dostał kiedyś od Katii, który od paru lat leżał w tym samym miejscu na komodzie i w którym miał zapisywać sobie największe prawdy, ale nie napisał jeszcze ani słowa.
Wydźwięk własnego imienia przyciągnął jego uwagę, lecz źrenice rozszerzyły się nieznacznie dopiero, kiedy Viorica znów się odezwała. Nie odpowiedział. Obserwował spokojnie, jak dziewczyna usiadła na ziemi, jak podciągnęła kolana pod samą brodę i westchnęła tak cicho, że nie miał pewności, czy przypadkiem sobie tego westchnięcia nie wymyślił.
To co, powiesz coś pięknego? Dobrego? Potrafisz w ogóle?
Kąciki ust drgnęły delikatnie, kiedy spróbował się uśmiechnąć, zupełnie jakby postanowił, że wygodniej będzie potraktować to wszystko jako niezobowiązującą pogawędkę. Szybko zrozumiał jednak, że nie może trwać bez końca w bezruchu, zastanawiając się, co odpowiedzieć i czy w ogóle odpowiadać. Viorica jest spokojna, ale w jej wyrazie twarzy jest coś takiego, że przypomina porcelanową wazę, chyboczącą się na samej krawędzi stołu. Nie chcesz, żeby się stłukła, ale stoisz za daleko, żeby ją złapać, kiedy spadnie.
- Śniłaś mi się.