Jestem w Moskwie. Nie potrafię się tu odnaleźć, jeszcze, tak myślę, że jeszcze. Ludzie tutaj są zupełnie inni niż w Petersburgu. Woda jest inna, twarda, mam wrażenie, że muszę ją gryźć zanim połknę, herbaty i kompoty na tej wodzie zupełnie mi nie smakują, nie wspominając o kąpielach. Nie wiem, czy mieszkańcy Moskwy po prostu się do tego przyzwyczaili, czy nie znają nic innego?

Chociaż woda to nic w porównaniu z tym, co się ostatnio dzieje. Czytałeś lub słyszałeś coś o czarnym słońcu? Nic by do mnie chyba nie dotarło, gdybym w piekarni nie podsłuchała rozmowy, nie wiem, dlaczego jestem tak bardzo nie na bieżąco.

A propos planet. Jak się masz? Wszystko w porządku w tym miesiącu? Gdybyś tylko potrzebował pomocy napisz.

Najpewniej z takich samych powodów, dla których wyprowadzają się do innych miast. Stawiam, że na pierwszym miejscu znajdują się względy zawodowe, edukacyjne, później towarzyskie, podobno za miłością to można na drugi koniec świata, a mnie akurat musiało do Moskwy.
Na razie odkrywam wilgotne mury starej kamienicy, ta, w której mieszkam oddycha starymi dziejami, chociaż bardziej pochrapuje, taka jest już słaba i stara.

Nie rozumiem twojego wzburzenia, po koleżeńsku jednak radziłabym ci nawet mi nie próbować grozić, już raz sobie z Tobą poradziłam, co prawda kolejny nie mam zamiaru, ale nie chciałabym Twoich słów tłumaczyć przed moim chłopem, wiesz, on bardzo nie lubi, gdy się ktoś do mnie w nieuprzejmy sposób zwraca.

Tak, zauważyłam.

18.07.1999

Nudzi mnie przekomarzanie się w listach kto komu bardziej może zagrozić, jeżeli uważasz, że moja troska, prawdę powiedziawszy bezinteresowna, jest powodem do szczekania głośno głośno, jeszcze głośniej, usłysz welesie,  jestem bardziej srogi niż jakakolwiek kobieta to proszę, ale nie w tę stronę, bo nie mam dziesięciu lat.
Tak, wypadki chodzą po ludziach, następnym razem sprzedaj mi jakąś droższą sentencję.

21.06.1999

Piszę do Ciebie, bo dzieje się ze mną coś dziwnego. Nie wiedziałam do kogo mogę napisać. Nie chciałabym martwić Dionisie. Tak rzadko się widujemy... Ja i Dionisie. Ja z Tobą jeszcze rzadziej. Dlatego mam nadzieję, ze nie będziesz zły, że zawracam Ci głowę czymś tak prozaicznym.

Kręci mi się w głowie. Bardzo. To dziwne, bo spożywałam tylko wodę, jaką mi podali podczas wydarzenia integracyjnego po nieudanym przesłuchaniu w teatrze. Ta woda była trochę gorzka i trochę paliła w gardło. Nie. To nie był alkohol. Mówi mi, ze nie. Przecież nie mogli kłamać, prawda? Odprowadził mnie do domu bardzo miły jegomość. Nie wiem tylko czemu się na mnie zezlościł, ze nie zaprosiłam go do siebie. Jest trochę późno. Dlatego tym bardziej przepraszam, że do Ciebie piszę. Ja chyba nigdy nie zrozumiem tutejszych zwyczajów. Co zrobiłam źle, że wszyscy się na mnie gniewają?

Nie gniewaj się Ty. Jeśli chcesz, napiszę jutro. Tylko się do mnie czasem odzywaj.

22.06.1999

we wstępie, naprawdę bardzo, bardzo, bardzo Cię przepraszam. Nie wiem, czemu wczoraj myśl, żeby do Ciebie napisać i się chwalić tym, co głupiego zrobiłam, wydała mi się tak obowiązkowa. Wstyd mi za siebie. Następnym razem spal taki list, jakbyś podobny dostał. Koniecznie.

Dziękuję Ci za Twoją troskę. Dzisiaj czuję się już lepiej. Następnym razem postaram się bardziej uważać na ludzi. Tutaj w Petersburgu Ci kierują się bardzo pokrętną logiką. Ja naprawdę nie rozumiem, jak można myśleć jedno, a mówić drugie. To nie jest trochę oszustwo? Troszeczkę? Jest jeszcze tyle rzeczy, jakich muszę się nauczyć o mieszkańcach tego miasta... Mam nadzieję, że nie będziesz się na mnie długo gniewał, że znów Cię nie posłuchałam. Mam wrażenie, że najwięcej uczę się na własnych błędach. Jeśli jest ich czasem trochę więcej niż u innych, niech Ci to nie zajmuje głowy. Nawet, a szczególnie wtedy, kiedy będę Cię niepotrzebnie mieszać w swoje kłopoty. Możesz je zwyczajnie zignorować. Mam nadzieję, że nie wpadnę wtedy w jeszcze większe problemy!

Ech, Yevgeny. Wydaje mi się. Nie. Jestem pewna, że pisałam do Ciebie wczoraj tak głupio, bo bardzo żałuję, że się ostatnio nie widzieliśmy. Mówiąc szczerze, po prostu mi tęskno do naszych rozmów. Do Twoich pouczeń i tej Twojej poważnej miny, kiedy rodzi się między nami kolejne nieporozumienie, które zwykliśmy rozwiązywać na różne sposoby. Napisz do mnie czasem. Chekhov się zawsze gubi, poza tym trochę się martwię, że ostatnio nabił sobie na Twoim oknie za dużego guza, bo lata po pokoju trochę bardziej chaotycznie niż zawsze i dawno już nie upolował żadnej myszy. Następnym razem, jak walnie w Twoje okno, zwróć mu uwagę, że to niedobrze. Dla niego i dla Twojego okna. Dla Ciebie myślę też, bo niedobrze by było, gdyby Ci je wybił. Gdyby się jednak tak stało, odkupię Ci szybę! Porozmawiam o tym z Dionisie. Oddam mu jak zacznę pracować.

Jest coś co mnie zaniepokoiło w Twoim liście. Dlaczego się źle, a nawet paskudnie, czujesz? Może do Ciebie przyjdę? W szkole byłam całkiem niezła z magii leczniczej i nie wiem czy wiesz, ale zastanawiam się nad kontynuowaniem nauki na kursie uzdrowiciela, a później stażu. Może będę mogła jakoś pomóc?

Proszę, nie rozmawiajmy już więcej o tym nieszczęsnym wieczorze i spożytym alkoholu, bo spłonę ze wstydu.

Daj mi znać, czy u Ciebie lepiej, a jeśli nie, to pozwól mi się odwiedzić.



PS: Bardzo przepraszam! Za list i za Chekhova!

15.07.1999

czy wszystko u Ciebie w porządku? Dobrze wiem, że nie jesteśmy przyjaciółmi, ale gdybyś potrzebował wsparcia lub pomocy, to możesz na mnie liczyć. Są jakieś nowe wieści z Hotynki, czy w tej kwestii dalej bez zmian?

16.07.1999

o to nie musisz się martwić. W dalszym ciągu nic nie powiedziałem Viorice. Wracaj więc szybko do zdrowia i daj znać, jeśli będziesz w potrzebie.

19.07.1999

jest już lipiec. Czekałam na list od Ciebie. Dużo się wydarzyło odkąd ostatni raz się widzieliśmy. Chciałabym powiedzieć, że wiele się zmieniło na lepsze. Choć rzeczywiście wiele moich postanowień uległo zmianie, czy na lepsze – tego jeszcze nie wiem. Na pewno musiałam zmienić swoje plany. Jednego jednak nie chcę zmieniać. Czy dalej chcesz się spotkać?

20.07.1999

znam pewne wyjątkowe miejsce. Nikomu go jeszcze nie pokazywałam. Będziesz pierwszy. Potrafisz dochować tajemnicy? Czy jutro będzie za szybko? Odpisz, jak tylko otrzymasz tą wiadomość.