Меня зовут
Dionisie Liviu Caragiale

 

INFORMACJE DATA URODZENIA: 31.05.1974 / NAZWISKO MATKI: Drăculescu / WIEK: 25 lat MIEJSCE ZAMIESZKANIA: Petersburg, Rosja / STATUS KRWI: czysta STAN MAJĄTKOWY: zamożny / Zawód: dziennikarz / KORGORUSZ: czajka   STATYSTYKI ALCHEMIA: 5 / FAUNA I FLORA: 10 / LECZNICTWO: 5 / MAGIA KREATYWNA: 5 MAGIA ZAKAZANA: 0 / OKULTYZM: 5 / SIŁA: 13 / TRANSFIGURACJA: 15 WIEDZA MAGICZNA: 17 / ZAKLĘCIA I UROKI: 25 / SZCZĘŚCIE: 3 / TALENT: 7

Wyobraź sobie Bukareszt, stolicę Rumunii. Sukcesywnie i brutalnie niszczony przez lata panowania komunistycznego dyktatora Nicolae Ceaușescu, który część historycznego centrum miasta zrównał z ziemią i zastąpił je socrealistycznymi, eklektycznymi budynkami oraz wysokimi apartamentowcami i blokami mieszkalnymi. Dla kilku osobistych zachcianek przesiedlił też ponad czterdzieści tysięcy ludzi tylko po to, by zbudować Dom Ludowy czy rumuńskie Pola Elizejskie. To już nie jest ten Paryż Wschodu z końca XIX wieku. Bukareszt już nigdy więcej nie będzie prawdziwą perłą na słynnej trasie Orient Expressu Paryż-Istambuł. Ale gdzieś przy tym wszystkim, między dzikim galimatiasem, biedotą a bogactwem, była młodość i kwitnęła miłość, która widziała na własne oczy skutki komunizmu. Tutaj żyli ludzie, choć w rzeczywistości nikogo nie obchodził ich los. Ona – zubożała dama z mołdawskiej gałęzi Drăculescu szukająca szczęścia w Bukareszcie i on – ze szlachetnymi korzeniami przodek Iona Caragialego, znanego dramaturga. Nieprzychylnie wówczas w stolicy patrzono na ludzi z Mołdawii – zdrajców, którzy zachcieli własnego państewka. Ale oni byli ponad podziałami, szczególnie tymi wytworzonymi przez społeczeństwo. Skupieni na sobie, lecz za to całkowicie obojętni na świat.
Kiedyś też przyszedł długo wyczekiwany przez nich maj – nie tylko kalendarzowy, ale i ten w sercu. Wówczas Bukareszt wygląda najpiękniej, bo niebo nie płacze już rzewnie na komunistyczne blokowiska, a słońce przygrzewa przyjemnie twarze i na ten miejski chaos, w którym nie ma absolutnie żadnej logiki, spogląda się jakoś lepiej. Wtedy pojawiam się ja, mały Dionisie. Chłopiec z okropnym, gruźliczym kaszlem, zawsze wyższy od większości rówieśników i wiecznie umazany farbami, niezdrowo zafascynowany światem i sztuką. Ojciec od zawsze dbał o moje dobre wychowanie i tradycje – bym doskonale wiedział, kim był Constantin Brâncuși czy Emil Cioran; że dziewiątego marca należy spożywać mucenici, a na niedzielny obiad zjeść ciorbę czy mamałygę. Nigdy nie było rygoru, tylko dom. Prawdziwy i ciepły dom, który był dla mnie schronieniem. Nie presja, krzyk i chore ambicje, lecz rachatłukum, pochwała i radosny uśmiech zmęczonego ojca. Bo znajdował dla mnie czas nawet po ciężkim dniu pracy. Pamiętam, że pewnego razu zabrał mnie na najwyższy szczyt w Karpatach, Moldoveanu. Miałem tylko dziewięć lat i wiatr we włosach, ale to był moment, w którym zapragnąłem czegoś więcej. Na Rumunii świat się nie kończył, a ja chciałem rozszerzyć granice swojego życia. Do maksimum.
Do szkoły poszedłem do Rosji. To był świadomy wybór mojej matki, która pochodzi z Kiszyniowa – miasta, gdzie od wieków wyraźnie widać wpływy wschodnie w ich mieszkańcach. A tam lato już nie było takie samo. Z czasem mocno zaczęło mi brakować piekielnie wysokich temperatur, pieszych wędrówek po transylwańskich szczytach czy spontanicznych podróży pociągami nad Morze Czarne, by zaszyć się w towarzystwie ojca na kilka dni w naszym niewielkim domku w Konstancy. Był za to chłód komnat zamkowych, śnieg na zawołanie, carski przepych na każdym kroku i inni ludzie – już nie tak przyjacielscy i serdeczni jak w domu. Ja, rumuński chłopiec, w bezkresnej niczym ocean Rosji. W niemal zupełnie odległym świecie – gdzie władze wciąż sprawują obrzydliwie bogaci oligarchowie; gdzie lody przede wszystkim je się zimą; gdzie obsesyjnie wielbi się jeszcze Stalina i komunistów, bo za ich czasów było przecież nieporównywalnie lepiej. Ale nie obeszło się bez nowych miłości i fascynacji: do dramatów Antona Chekhova, rosyjskiej Safony – Anny Akhmatovej, czy prekursora romantyzmu, Alexandra Pushkina. Do cerkwi o złotych, cebulastych kopułach i prawosławnych ikonostasów. Do Bajkału o zmierzchu, mrozu szczypiącego policzki i smażonych omuli z ogniska. Do świata.
Wróciłem jednak do Bukaresztu. Z rosnącej tęsknoty w sercu za domem nieopodal Lipscani i wieczornymi spacerami wzdłuż Calea Victoriei, z obowiązku wobec rodziny i niespodziewanej choroby matki. Listy ojca były pełne nieskrywanego niepokoju, a ja wiedziałem, że nie mogę tego zlekceważyć. Powrót okazał się cięższy niż myślałem – rozdarty między powinnościami a marzeniami, za namowami ojca rozpocząłem studia na Facultatea de Jurnalism și Științele Comunicării. Z miesiąca na miesiąc stan Ioany się pogarszał, aż w końcu odeszła z tego świata, popełniając samobójstwo. Z rodzinną tragedią zbiegł się sukces Costina, który w tym samym czasie zdobył za swoją powieść prestiżową w świecie czarodziejów Nagrodę Literacką Europy Środkowej. Nie był to jednak dla niego powód do szczęścia. Zamknął się w sobie, w świecie swojej twórczej agonii, bezustannie odtrącając mnie i moje próby wsparcia, jakbym to ja był odpowiedzialny za jej śmierć. Nieznośna atmosfera żalu i cierpienia sprawiła, że się od siebie oddaliliśmy. Za bardzo. Ja chciałem iść już do przodu, podczas gdy Costin mi na to nie pozwalał – wiedziałem, że wraz z końcem studiów muszę wyjechać z Rumunii. W poszukiwaniu szczęścia i z pomocą dziadków przeprowadziłem się do Rosji. By zacząć nowy rozdział w życiu.