Wieże zamku Karamazovów pną się wysoko ku samaryjskiemu niebu, skrywając w sobie wiele tajemnic. Choć komnaty rezydencji zostały pysznie urządzone, niech nie zaślepi nikogo blask złota, srebra i rodowych klejnotów - nad Wołgą to, co najważniejsze, zostało dobrze ukryte przed wścibskimi oczami w tajemnych pomieszczeniach znanych często tylko ze spisanych w rodowych księgach legend. Mrocznym zdaje się wnętrze wiekowego zamczyska, zamieszkiwanego zarówno przez Karamazovów, jak i przez całe pokolenia duchów, dlatego mówi się, że samaryjczycy nie zapraszają do siebie nikogo - także z troski o swojego gościa.

Piwnice to najbardziej tajemnicza część zamku, bo o ile góra pełna jest sekretnych i niebezpiecznych pomieszczeń, tak pod ziemią można odczuć, że budowla, doskonalona przez całe pokolenia wielkich twórców zaklęć i magiarchitektów tego rodu, naprawdę żyje. W piwnicach jest zaskakująco parno: ściany są podejrzanie lepkie i obślizgłe, stworzone z czegoś podobnego do korzeni, poruszających się czasem z nieprzyjemnym plaskiem, ciągle budujących, skracających i zmieniających drogę tak, że już po chwili można się zgubić - chyba że ma się mapę, zamkniętą w nestorskim gabinecie. Niekończące się korytarze oświetlone są rzadko ustawionymi, dającymi niewiele światła magicznymi lampami, wokół których zdają się tańczyć cienie. W ich świetle można dostrzec też stare ślady krwi.