A może "mój najdroższy Lwie"? Wraz z ostatnimi słowami, z którymi Cię pozostawiałam na wieży latarnianej poczułam niebywałą fascynację, która chodzi za mną niczym mara. Cóż z tym uczynimy? Może to w tym leży ów ukryty żarcik? Daj mi znać, a zjawię się.

Istotnie Twoje oczy targały ponad wszelaką wątpliwość niejednym niewieścim sercem, jednak muszę Cię uprzedzić, że moje jest niczym martwe na ich uroki. Może faktycznie winą za ten zmarnowany papier musimy obarczyć moje skrzywienie psychiczne. Skoro moim największym koszmarem masz być właśnie Ty, to czekam z prędko galopującym sercem, aż ów sen nawiedzi mnie przed świtem.

Oczekuję wyłącznie zaspokojenia mojej ciekawości. Przy okazji może nierozbicia mojej głowy o kant najbliższej lady. Ewentualnie może nieutopienia moich zwłok w jeziorze.

Nie, dlaczego?
Och, już oczyma wyobraźni widzę scenę kaźni, mojego konania. Gdy kostucha pochyli się nade mną, odłączając moją duszę złączoną nicią z ciałem od ziemskiej powłoki, wyszepczę na jej wargi ostatnie słowa, w których zamknę całą marność mojego żywota. Może to będzie cień słowa zawierający Twoje brzmienie?; Wiem natomiast, że o brzasku odrodzę się na nowo bądź będę błąkała się po padole w poszukiwaniu właśnie Ciebie, który odebrałeś mi tchnienie z mojej piersi.