z racji że znalazł Pan ostatnią ofiarę tak okropnego i niegodnego czynu, jakim było zabójstwo z broni palnej, proszę o stawienie się 18 maja w siedzibie Białej Gwardii. Z całą pewnością każdy trop, na jaki może nas Pan naprowadzić, popchnie całą sprawę do przodu i już wkrótce morderca przestanie krążyć po Petersburgu. Proszę o listowne potwierdzenie przybycia.

W związku z obawą, jakobyśmy nie mieli się już spotkać, piszę do Pana ten list w poczuciu obowiązku jak i głębokiego ubolewania nad wydarzeniami z dnia 8 Maja. Bez wątpienia zaistniała między nami sytuacja nie powinna była mieć miejsca, a przynajmniej nie w takiej formie, w jakiej miała. Spędziłam długie godziny rozmyślając nad Pana pożegnalnym zdaniem, wciąż słyszę te słowa, jakby moja pamięć nie mogła zasnąć spokojnie, nie przemyślawszy uprzednio ich sensu.
Chciałabym zapewnić Pana, że nie należę - nie ubliżając niczyjemu poczuciu własnej wartości - do tego grona kobiet, które w podobny sposób zachowują się w towarzystwie nieznanych im mężczyzn. Jeśli moje słowa, pisane teraz na tym pergaminie, mają jeszcze dla Pana jakąkolwiek wartość, chciałabym powiedzieć, że użycie kadzideł nie było moją intencją, ani wtedy, ani nigdy w przyszłości. Zakup ich spowodowany był smutną chwilą samotności, z jakimi boryka się każdy, przepracowany człowiek. Mimo to nie chcę brzmieć, jakobym szukała usprawiedliwienia, chciałabym, żeby intencja tego listu była jasna.
Przepraszam.
Najszczerzej jak tylko potrafię Pana listownie zapewnić, jest mi niezmiernie przykro z powodu formy całego zajścia jak i mojego zachowania. Nie jestem osobą zaznajomioną z podobnymi sytuacjami i obawiam się, że zareagowałam w sposób co najmniej nieodpowiedni, podszyty własnymi lękami i dręczącymi mnie kompleksami.
Nie jest mi Pan absolutnie nic dłużny, jeśli jednak mogłabym prosić o coś, chciałabym by mi Pan wybaczył. Wydarzenie, formę, reakcję. Być może sprawa ta dawno już wyblakła w Pana pamięci, dla własnego spokoju ducha jednak, czuję się zobowiązana napisać.
Jestem człowiekiem słabym, a jak pisał Fromm, biologiczna słabość człowieka warunkuje kulturę ludzką. Mi kultury zabrakło.
Przebaczenie jest najtrudniejszą miłością.

Z poważaniem,