Położony w pobliżu PUMu blok jest jednym z nowszych, wciąż jeszcze noszących ślady czystości i świeżości, jaką prezentował zaraz po powstaniu. Mieszkanie znajduje się na najwyższym piętrze budynku, oferującym największe metraże i najładniejsze widoki na rozległe tereny kampusu uniwersyteckiego PUMu. Czteropokojowe lokum jest prezentem od Feliksa Gorodeckiego, wujka młodych Rosjan, który podarował je Aleksowi tuż po dostaniu się chłopaka na studia.

Niepozorne mieszkanie w bloku ze zwykłymi, trochę obdrapanymi z bordowej farby drzwiami, na których wisi tabliczka z napisem „X. Lipkina”, w tej części Petersburga jest owiane mgiełką tajemnicy. Xenia żadnemu sąsiadowi nie pozwala zajrzeć choćby przez cal między drzwiami a framugą do środka, z którego nieustannie sączy się muzyka. Mimo to każdy narkoman w bloku opracował technikę przeczołgania się po schodach na piąte piętro do tych konkretnych drzwi.

Małe dwupokojowe mieszkanie mieści się na drugim z czterech pięter nowego bloku w spokojnej dzielnicy miasta. Klatka schodowa jest niezmiennie wysprzątana na błysk, a uprzejme podstarzałe sąsiadki wystawiają przed drzwi miseczki z kocim żarciem, jak więc udaje im się ustrzec budynek przed smrodem moczu amatorów karmy – chyba cud. Pod drzwiami Oleny, numer osiem, także stoi miseczka, jest jednak częściej pusta niż pełna.

Osiedle robotnicze wybudowane w latach 50. na obrzeżach Petersburga trzyma się tak, jak brzmi – fatalnie. Trzy piętra, odpadający tynk, zdezelowane klatki schodowe z pomazanymi ścianami, kartonowe drzwi do mieszkań pomalowane ohydnie miętową farbą olejną, piwniczne przejścia pomiędzy klatkami. W środkowej klatce na parterze najciemniejsze mieszkanie, bo przysłonięte od strony okien ogromnym dębem, po komorniczej aukcji znajduje się stare-nowe mieszkanie Agaty.