Jeżeli to bełkot, jest on mi bardzo miły, panienko. Muszę przyznać, że Twoje przemyślenia spisane na pergaminie niezmiernie mnie inspirują – nawet dziś, po tym, jak w moje okno zastukał Twój Zimistrz, poczułam, że muszę zasiąść do fortepianu i grać. Wiem, że powinnam ćwiczyć grę na skrzypcach, w której ostatnimi czasy opuściłam się niemożliwie, jednak smyczek zawsze przegrywa z klawiszami. Zdradź mi, proszę: czy Ty też masz taką słabość do subtelnych dźwięków ukochanego instrumentu wiedeńskich klasyków? Jeżeli tak, byłabym wniebowzięta, gdybyś odwiedziła mnie niebawem i posłuchała mojego utworu. Jeszcze go nie skończyłam, jeszcze czegoś w nim brakuje.
Jesteś poetką. Czy powiesz mi, czego?
Zboczyłam z tematu. Zauważyłaś, że w listach do Ciebie często gubię wątek? Zaskakująca zależność.
Pytasz mnie o wiosenny utwór – trudno mi wybrać. Wiosna od zarania dziejów inspirowała muzyków, choćby A. Vivaldiego. Zapewne słyszałaś tę część jego „Czterech pór roku”. Mnie jednak wszystkie te znane i kochane kompozycje zawsze wydawały się zbyt pompatyczne, nieoddające wszystkich subtelności kwietniowych i majowych dni. Czy wiosna jest nachalna? Choć słyszę ją wyraźnie w barwnym, ekspresyjnym dziele Vivaldiego, to nie poznaję jej. Temperamentna i emocjonalna, w moim umyśle tak nie gra – z całym szacunkiem dla wirtuozerii tego włoskiego skrzypka. Doceniam ją, ale nie uznaję, ciągle odnosząc wrażenie, że Vivaldi dźwięki traktuje jako cel, a nie środek. To tak między Nami. Nie powtarzaj tego, proszę, w Naszym artystycznym gronie. Nie wątpię, że uznana zostałabym za heretyczkę.
Stale zresztą wydaje mi się, że o wiośnie wygrano już wszystko i napisano wszystko; nie zniosę kolejnej „Ody do maja” deklamowanej przez panienkę Vankeev na czwartkowym wieczorku. Zostawcie Wesnę w spokoju, mogłabym dramatycznie zaapelować.
Dziś, gdy podeszłam do fortepianu, zagrałam „Nokturn Es-dur nr 2 Op. 9”. Chopin może by nawet nie pomyślał, że ten utwór może skojarzyć mi się z wiosną, po prawdzie: sama wciąż tego nie rozumiem. Jest jednak w tych trzydziestu czterech aktach coś na tyle subtelnego i poruszającego, że nie umiem sobie wyobrazić już, że to nie jest melodia majowej nocy. To słyszę, gdy myślę o Tobie stojącej w ogrodzie na skraju poranka. Czy to niedorzeczne? Już nic nie wiem.
Co napisałaś od ostatniego razu, Galino? Nie daj mi się prosić o wiersze.

ja również cieszę się z naszego poznania na wieczorku artystycznym Panny Iskry. Pani poezja zrobiła na mnie bardzo pozytywne wrażenie i mam nadzieję, że w przyszłości będę miał jeszcze okazję usłyszeć o Panienki kolejnych dziełach. Z chęcią spełnię Pani życzenie i zaproszę na spacer. Proszę mi tylko powiedzieć, czy ma Panienka jakieś specjalne życzenia co do miejsca jego rozpoczęcia?

co Panienka powiedziałaby na Newską Wyspę? Zdaję sobie sprawę, że są piękniejsze miejsca w Petersburgu, które też pozwalają uciec od miejskiego zgiełku, jednakże w tych piękniejszych często są też większe tłumy. A wydaje mi się, że lepiej jednak byłoby porozmawiać na spokojnie.