Są takie listy, które pisze się wiele razy. Zamazując zdania, drąc kartki, rezygnując z dziwacznych sformułowań, nie mogąc zebrać w jedną, spójną całość swoich rozbieganych myśli. I ten list, skierowany w dłonie Cecila był jednym z nich. Wiadro niepewności i małą objętość zawdzięczał całemu wieczorowi paniki nad tym jak powinno się dobrać wszystkie zwroty grzecznościowe. Czy to wszystko miało jakiś sens?
No już, Galino. Przecież żyje się tylko raz!

Szanowny Panie Yaxley,

nie ukrywam, że część mnie wciąż żyje wieczorkiem artystycznym, na którym dzięki Iskierce miałam niewątpliwą przyjemność się z Panem poznać i nie mogę darować sobie szeregu niezadanych pytań. Nieczęsto spotykam na swojej drodze czarodziejów o tak zagadkowym i potencjalnie ciekawym życiorysie, stąd moje, być może nieco dziecinne zainteresowanie pana osobą. Całkowicie otwarcie dziękuję więc sobie za śmiałość w tej kwestii i z nadzieją pytam: czy znalazłby Szanowny Pan odrobinę czasu w tygodniu, aby zaprosić mnie na spacer?

Z serdecznymi pozdrowieniami

Galina Aristova

Odciskając w wosku swoją pieczęć dziewczyna westchnęła lekko. Z jednej strony nie była pewna swego, a z drugiej... bardziej żałowałaby, gdyby zamiast umieszczenia koperty w pazurach orła zdecydowała się na wrzucenie go do kominka.

Szara koperta bez adresu ni nadawcy. Na tylnej stronie, tuż nad gładkim, lśniącym lakiem widnieje wypalony symbol czarnego słońca.

Upadaj na kolana przed obliczem Moim i w największej żarliwości ducha proś i błagaj, abym w serce twe najżywsze uczucia wiary wszczepił oraz prawdziwą skruchę za grzechy twoje i silną wolę poprawy.
Dam ci poznać twoją grzeszność oraz Moje nieskończone miłosierdzie.

Wschodzi czarne słońce, to ostatni dzień byś wykrzekł się fałszywej potęgi i pokutował za swoje czyny.