Kojarzone zwykle z nędzą, biedą oraz mało solidną architekturą są niezwykle częstym zjawiskiem – uświadczyć je można na każdym osiedlu, w centrum największych miast Rosji, w rażący sposób kontrastujące z zabytkową architekturą. Niektóre nowsze, a niektóre starsze, cieszą się dużą popularnością, szczególnie wśród najbiedniejszych mieszkańców i tych, którym z jakichś względów niespieszno do przeniesienia się do innego budownictwa.

Każdy, komu zależy na większej i elegantszej przestrzeni mieszkalnej, a nie ma problemów z wyłożeniem nieco poważniejszych pieniędzy, chętnie skusi się na zamieszkanie w jednej z kamienic, których sporą gamę oferuje miasto. Te znajdujące się dalej od centrum są w nieco gorszym stanie, wyraźnie nagryzione zębem czasu, wszystkie jednak – te odrestaurowane czy nie – posiadają swoisty urok, któremu trudno się oprzeć.

Na obrzeżach Moskwy królują niskie zabudowania, którym nie sposób odmówić przepychu, z jakim zostały stworzone – urocze domki ze schludnymi ogródkami, niewielkie dworki, których bramy wejściowe strzegą potężne rzeźby czy potężne rezydencje, które rozmachem przyćmiewać mogłyby nawet pałace Nestorów magicznych dynastii, a każdy wydaje się być bogatszy od pozostałych. Wśród tej wystawności trudno jednak rozróżnić nowobogackich od arystokracji.

Przy wejściu na Kasztanowe Aleje, na pograniczu Eufrozyny Wielkiej i dzielnic mieszkalnych stoi dwupoziomowy dom. Z dachem pokrytym ciemnoczerwoną dachówką i śnieżnobiałymi ścianami nie wyróżnia się niczym prócz dużego rzeźbionego w brzozowym drewnie szyldu. Nazwisko Gregorović wyrzezane krętymi literami i nieskomplikowane logo przedstawiające różdżkę, z której końca wystrzeliwują iskry nie pozostawia przechodniom złudzeń – oto sklep bośniackiego różdżkarza.