19.05.1999

Kwatera Białej Gwardii rzadko pustoszała zupełnie, nawet w święta i nowy rok ktoś zawsze krzątał się po budynku, zamykając bądź śledząc swoje sprawy. Nierzadko Savvas był jednym z tych niedobitków, spędziwszy w kwaterze większość dorosłego życia powoli czuł się tu jak w domu. Nie było to zresztą trudne, skoro Kosmas, tak jak w domu, zajmował najwyższe stanowisko zarządcy. Późnym popołudniem, kiedy już zdał swoje teczki na powrót do archiwum i odesłał raporty szybkim tranzytem do odpowiednich działów, usiadł na krótką chwilę za swoim biurkiem, aby bezmyślnie popatrzeć się w przestrzeń. Wydarzenia ostatnich kilku dni wciąż odbijały mu się czkawką, choć jak nikt umiał utrzymywać pozory tego, że nic się przecież nie stało. Jakby kiedykolwiek przyszło mu do głowy, że ma za mało zmartwień, jakby przez myśl mu przemknęło, że chyba ma za dużo wolnego czasu i się nudzi, to teraz bezapelacyjnie nie miał na co narzekać. Efekty upojenia Rusałczym Nektarem widział dwukrotnie, raz podczas podstawowego szkolenia na gwardzistę, raz podczas misji i to było wystarczająco dużo, by wyrobił sobie zdanie o tym, jak bardzo jest to niebezpieczny środek. Teraz na co dzień mierzył się z pełnym miłości spojrzeniem Kuraginy, ogromem uwagi jaki mu poświęcała i tęsknotą, jaką obciążała go, kiedy tylko opuszczał jej towarzystwo. Dbali z matką o to, by dawka nie usmażyła jej mózgu, jednak utrzymała w gorącym uczuciu na tyle, by nie chciała pobiec i wypaplać całej rodzinie sekretu, który on sam wygadał, bo mu było ciężko gębę trzymać na kłódkę.
Wciąż nie mógł w to uwierzyć i na same wspomnienie miał ciarki, potarł więc dłońmi twarz i sięgnąwszy do szafki w biurku wyciągnął z niej butelkę alkoholu znalezionego w szmuglerskiej dziupli podczas ostatniego patrolu.
Niby nie przekupstwo, a jednak wiedział, komu ta butelka musi wylądować na stole. Poprawił kołnierz munduru i ruszył w kierunku gabinetu swojego ojca. Sytuacja, w którą się wkopał jak dureń była żenująca, jednak póki co niegroźna. Kuragina pod wpływem eliksiru siedziała cicho, trzeba było jednak sprawę jakoś zamknąć bo i nie można dziewczyny na wieczność faszerować eliksirami, nie była Artemiusem przecież. Trzeba było znaleźć rozwiązanie i choć grono informatorów i ludzi zależnych od Savvasa Zakharenko nie było małe, jego zaufany amnezjator wpadł jak kamień w wodę od kiedy dostał zlecenie na zbadanie wspomnień pewnej pracowniczki cukierni, co Sava zanotował w pamięci na przyszłość. Kosmas był więc jedyną deską ratunku, a zależało mu na czasie, bo sam nie był gotów ani skłonny, by się tak oddawać związkowi czy jakiejkolwiek formie przywiązania. Jakaś część jego duszy cieszyła się z tej manipulacji nad umysłem Varvary, lwa jednak część czuła się strasznie niezręcznie - miał tendencje do spotykania się z paniami wcale nierzadko, nie przewidywał jednak z którąkolwiek coś na dłużej czy na poważnie, przecież miał zobowiązania względem rodziny i ojcowskich planów, gdzież mu tam do tego jakaś niewiasta plącząca się pod nogami. Musiał rozwiązać sytuację najszybciej, jak to było możliwe.
Zapukał więc do drzwi gabinetu i usłyszawszy uprzejme przyzwolenie, wszedł do środka, zamykając za sobą drzwi.
- Cześć - przywitał się, kierując kroki w stronę biurka i postawiwszy na nim butelkę, usiadł w jednym z wolnych foteli. Oj, Savvas wiedział, co go teraz czeka, szykował się na to już dłuższy czas. Przyznawanie się matce było łatwiejsze, choć była wymagająca zawsze starała się dostrzegać ludzką stronę swojego syna. Kosmas nie przewidywał miejsca na słabości, przynajmniej w osobistym wyobrażeniu samego Savvasa.

Kosmas Zakharenko, odkąd oficjalnie objął zaszczytną funkcję Komendanta Białej Gwardii, bardzo rzadko kiedy opuszczał miejsce swojej pracy. Zazwyczaj przebywał w gabinecie za długo, wracając dopiero późnymi nocami do domu, gdzie zawsze cierpliwie czekała na niego Hekate wraz z ukochanymi dziećmi. Ostatnimi czasy jednak niechętnie to robił, mimo że w końcu – po latach mieszkania w Petersburgu – przeprowadzili się do rodzimego pałacu w Odessie, odzyskując to, co od samego początku powinno do nich należeć. Nie to jednak było powodem jego zachowania. Kosmas nie mógł nie dowiedzieć się od Hekate o tym, co zrobił Savvas. Był wściekły na syna za to, że dał się tak zmanipulować córce Kuragina, z którym po kryjomu się układał. Grigory wiedział o wszystkim – w przeciwieństwie do jego dzieci, które do samego końca miały być zupełnie nieświadome tego, co rozgrywało się za ich plecami. A Kosmas mógłby stracić przez Varvarę i syna wiarygodność w oczach Starszyzny. Był nowym Nestorem swojego rodu i nie mógł sobie na to pozwolić. Tu nie było teraz miejsca na przypadkowe błędy – byli zaledwie kilkanaście dni po objęciu władzy w rodzinie, a już musieli tuszować to, co zepsuł Savvas. Zakharenko czekał na niego z niecierpliwością, w międzyczasie zapalił papierosa, choć zdarzało mu się to niezwykle rzadko, po czym nalał sobie whisky do szklanki. Musiał z nim poważne porozmawiać, gdyż nie mieli wcześniej okazji zrobić tego na osobności. Przyszedł.
- Raczej dobry wieczór – odpowiedział chłodno Kosmas, odwracając się na swoim skórzanym fotelu w kierunku Savvasa, po czym obdarzył go wzrokiem pełnym indyferencji. Wiedział, że powinien być łagodniejszy dla syna, ale nie potrafił. Savvas postawił butelkę na jego biurku, a Kosmas tylko zaśmiał się gorzko. To nie był właściwy ruch. – To dla mnie czy dla siebie? Nie nadużywasz przypadkiem alkoholu? – Ojcowska troska czy zgryźliwość? Mimo że Savvas miał już trzydzieści jeden lat, to wciąż pozostawał jego dzieckiem, za które odpowiadał. Coraz częściej zastanawiał się nad tym, czy może powinien odpocząć i zająć się czymś innym niż Biała Gwardia. Zakharenko widział, że nadmiar obowiązków źle na niego wpływał, nie był jednak w stu procentach pewien, czy dalej zasługuje na propozycję, o której celowo zdążył mu kilka razy wspomnieć. Niczego nie obiecywał, gdyż wolał, by była to dla niego zachęta niż jakby miał spocząć na laurach, dlatego w dalszym ciągu mógł się z tego wycofać. Ale jeszcze nie teraz. Był jego synem i nie mógł go skreślić ze swojego życia na zawołanie. Potrzebował trochę czasu, by pogodzić się z tym, co Savvas zrobił. Nie mógł mu zarzucić braku lojalności wobec rodziny, wciąż jednak nie był wystarczająco silny, by zaspokoić ojcowskie ambicje, które zdawały się nie mieć końca. W tej chwili Kosmas miał w głowie mętlik i nie potrafił go w żaden sposób poskromić. Zapewne z powodzeniem uspokoiłaby go obecność Hekate, ale musiał załatwić to sam na sam.

Westchnął bezgłośnie i zamknął oczy. Tylko na chwilę, o pół sekundy dłużej niż mrugnięcie, bo choć Kosmas był jego ojcem i nikomu na tej planecie nie ufał bardziej niż jemu i matce, to wolał w obecnej sytuacji nie lekceważyć jego niezadowolenia.
- No to dobry wieczór - mruknął więc ponuro, zaraz się z tego fotela podnosząc i biorąc tę butelkę, co to ją przez pół misji kitrał po kieszeniach, żeby nie było, że dowody wynosi, a na którą ojciec tak szczodrze zareagował gorzkim śmiechem. - Miała być dla ciebie, ale ja chyba bardziej potrzebuję - dodał, kierując się w stronę skromnie wyposażonego, jednak eleganckiego barku i odkorkował ten swój zdobyczny rarytas. Miało być na spokojnie, ale już słyszy ten ton ojcowski, już pod językiem czuje smak pretensji i ciężej mu się oddycha, głową pokręcił, by ten ciężar dziwny, pojawiający się na ramionach jakoś z karku zrzucić, ale nigdzie to napięcie nie umykało. Wręcz przeciwnie, zdawało się jedynie nasilać pod naciskiem kosmasowego spojrzenia. Nalał hojnie do szklanki uśmiechając się gorzko na słowa ojca, z bezgłośnym, smutnym śmiechem, którego nie mógł zauważyć, póki syn stał do niego tyłem. Nic jego oczom nie umknie, prawda? Żaden błąd. Bo choćby w tym momencie rzeczywiście przemawiała przez niego troska, to Savvas przyszedł tu w zbroi, spodziewając się, że każde słowo, które zostanie dziś tu wypowiedziane będzie precyzyjnie zadanym cięciem, mającym mu pokazać, jak bardzo spierdolił wszystko.
Spokojnie jednak, nie miał już czternastu lat i nie przyznawał ojcu do pierwszych wycieczek pod postacią cienia na własną rękę, podniósł szklankę do ust i wcale nie łapczywie, z namysłem ją wypił, po czym nalał drugą i wrócił na ten fotel na powrót, stawiając butelkę znów na stole, już uboższą o dwa drinki.
Westchnął, alkohol rozchodził się płomieniem po jego piersi, dając mu jakąś iskrę przy której mógł ogrzać duszę pod tym taksującym, chłodnym spojrzeniem Kosmasa. Wiele lat zajęło mu nauczenie się, by patrzeć ojcu w twarz, niezależnie od sytuacji. By wytrzymać to spojrzenie, nie ugiąć się i nie korzyć jak pies, choć czuł się przed nim robakiem. On. Savvas Zakharenko, złoty książę, czuł się jak larwa szturchana patykiem. Siedział jednak niewzruszenie, twarzą w twarz z największym herosem, niedościgłym wzorem, a zarazem najstraszniejszym demonem, z jakim przyszło mu się zmierzyć.
I o czym myślał?
Minęło już kilka boleśnie długich dni, podczas których był w stanie tak beznadziejnym, że nie mógł odnaleźć drogi z ramion kochanek do własnego domu. Jako Dima, jako Roman, jako Dusan, uciekał od samego siebie, od wyrzutów sumienia, których nie potrafił przeskoczyć, od poczucia porażki, które łamało mu kości i paliło skórę, przez które nie mógł jeść, nie mógł spać, nie mógł patrzeć prosto.
Myślał o tym, jak kruchym jest ojcowski szacunek, jak unikatowe są gesty miłości. Mógł latami przez krew i błoto, mógł własnymi rękami wszystko, mógł nigdy okiem nie mrugnąć, nie zadawać pytań i to było normalne, codzienność. Wystarczyło potknięcie, choroba trawiąca mu wnętrzności gorączką, słabość i rusałczy wdzięk, by stracić wszystko, a miał już trzydzieści lat na karku i wcale nie był pewien, czy ma siłę od nowa budować swój wizerunek w oczach Kosmasa.
- Potrzebuję amnezjatora - zdecydował się przerwać ciszę jako pierwszy, choć nie powinien. Wiedział, że trzeba było czekać na burę, dostać w skórę, przeprosić czołobitnie i wtedy dopiero, gdy zapłacił za te spotkanie, mógł mieć jakieś życzenia. - Jedyny, któremu ufałem zniknął miesiąc temu. Obawiam się, że to Raskolnicy - mówi i znów podnosi szklankę do ust, bo ciepło poprzedniego drinka już uciekało koniuszkami palców, a twarz ojca wciąż pozostawała niewzruszoną bryłą lodu. Czy powinien zacząć od szczegółowego opowiadania cóż wydarzyło się tamtego feralnego wieczoru? Domyślał się, że o tę część sytuacji zadbała matka, prostując jak nieistotnym była ta informacja. Czy powinien próbować się tłumaczyć? Nigdy, to oznaka słabości, a na nią nie miał miejsca. Jedynym, na co w tej chwili mógł sobie pozwolić to, mimo sztywniejącego od napięcia karku, brnąć na przód. Ten wieczór musi się kiedyś skończyć.

- Może potrzeba ci czegoś innego – zasugerował ze stoickim spokojem Kosmas, jednak pozwolił najstarszemu synowi, by nalał sobie alkoholu. Choć wciąż w jego sercu było ziarno goryczy, to nie chciał, by Savvas się przepracowywał. Widział po jego zmęczonej twarzy, że potrzebuje odpoczynku. Przez moment pojawiła się w nim myśl, że być może to on jest temu winny, skoro nałożył na niego tyle obowiązków. Był jego synem, dlatego wymagał od niego więcej niż od innych. Nie chciał też, by Sava popełniał te same błędy, co on w swojej młodości, dlatego zawsze starał się go od nich chronić. Kosmas nie mógł jednak kontrolować go w takim stopniu, jak kiedyś. – Może powinieneś od przyszłego miesiąca wziąć urlop. – Czy to jeszcze sugestia, czy może rozkaz? Zakharenko nie zamierzał wdawać się z nim w niepotrzebną dyskusję. Był nie tylko jego ojcem, co Komendantem Białej Gwardii i to on miał prawo decydować o wszystkim. A rozsądek mu podpowiadał, że powinien usunąć Savvasa w cień. – Do czego ci amnezjator? – Kosmas zastanawiał się, czy w tym momencie miał na myśli Varvarę, czy siebie. Savvas nie był niewinny, miał już wystarczająco szkarłatnej krwi na rękach, mimo całkiem młodego wieku i oficjalnie krótkiego stażu w Białej Gwardii. Poniekąd starał się dokładnie zrozumieć, że to, co zaszło w ostatnich tygodniach, mogło go przerosnąć, jednak wciąż nie mógł pozbyć się swojej obojętności, z jaką wypowiadał każde słowo skierowane do syna. Kosmas spojrzał na niego uważnie, nie dając po sobie jednak niczego poznać. Pozwolił mu dokończyć to, co zaczął mówić, choć to nie on powinien zrobić to pierwszy. Nie po to wezwał go dzisiaj do swojego gabinetu. Minęło kilka nieznośnie długich chwil, zanim Zakharenko postanowił cokolwiek mu powiedzieć.
- Raskolnicy – powtórzył cicho, jakby do siebie, palcami stukając w szkło, które trzymał w ręku. Panosząca się zaraza, choć to nie oni stali za wybuchem w Muzeum Sztuki Magicznej. Wszystko jednak zostało odpowiednio ukartowane, by społeczeństwo było przekonane, że to oni stoją za kwietniową tragedią, która pochłonęła Eliadesa Zakharenko i kilka innych ważnych osobistości, nie licząc już przypadkowych ludzi. Wstrząsnęło to niewątpliwie całym światem, zainteresował się nawet Zachód, który wreszcie przychylniejszym okiem spojrzał na Starszyznę, choć pojawiły się też niepochlebne komentarze na ten temat. Nikt jednak nie podejrzewał ich, Zakharenko. Byli bez winy, w środku tej tragedii – nie dość, że stracili swojego Nestora, to jeszcze przyszły dziedzic rodu został uznany za niepoczytalnego. – Jedyny, któremu ufałem – wycedził jego słowa z gorzkim uśmiechem na twarzy. Varvarze też ufałeś? A nie pomyślałeś, że naiwnie pokładasz swoje zaufanie w niewłaściwych osobach? – Wszystko szło zgodnie z planem, nikt nie miał niczego się dowiedzieć. Niewielu było wtajemniczonych w intrygę – część rodziny Zakharenko, najważniejsi przedstawiciele Starszyzny i kilku ich zaufanych podwładnych. Kosmas straciłby jedynie w ich oczach wiarygodność, gdyby dowiedzieli się, że coraz więcej osób o tym wie, a był dopiero na początku budowania swojej pozycji w Rada Czarodziejów. Musiał na wszystko niezwykle uważać, by niczego nie zepsuć, jeśli chciał osiągnąć coś więcej niż bycie tylko kolejnym nic nieznaczącym Nestorem Zakharenko. Bo choć to było jego największym marzeniem, to był świadomy tego, że na tym nie poprzestanie. Widział siebie jako kogoś, komu uda się zrewolucjonizować Starszyznę. A najpierw trzeba wkupić się w łaski tych, którzy trzymają władzę.

Kiwnął kornie głową, może powinien. Powiedz tylko, ojcze, kto będzie po kanałach ścigał informatorów, kto dbać będzie o donosicieli w taki sposób, by nie pobrudzić dobrego imienia Gwardii, która nie od parady nazywała się Białą. Kto będzie bił, kto zabijał, kto podsłuchiwał nocami w spelunach tak brudnych, że od widoku pękały oczy? Miesiąc wolnego brzmiał w ustach ojca jak bardzo gorzki i przykry żart. Śniło mu się czasami, że wziął wolne na dwa dni po to tylko, by pojechać na ryby. Prawda jest taka, że nawet jeśli w grafiku widniał jako urlopowicz, to pod postacią Dimy grał w karty z rynkowymi przekupami przyglądając się przechodniom, jako Aliszka kręcił się po obrzeżach miasta sprzedając paciorki i śledząc niby przypadkiem tych, którzy w najnowszych aktach widnieli jako podejrzani, wkładając cudze buty i twarze pracował każdego dnia, każdego dnia zapominając odrobinę bardziej kim był na prawdę, każdej chwili rozciągając w sercu czarną dziurę pochłaniającą resztki zdrowego rozsądku. Miał w życiu tylko jedną kotwicę, rodziców. Całe swoje długie lata wędrówki po splątanych ścieżkach wszystkich tych żywotów, które ciągał za sobą jak woły przetrwał, bo wiedział, że gdy tylko potknie się o najdrobniejszy kamień może dłoń wyciągnąć i Kosmas bądź Hekate zawsze tę dłoń chwycą. Rzadko, z wiekiem coraz rzadziej się potykał, jednak niezachwiana wiara w swoją kotwicę i tylko ona pozwalała mu właśnie osiągać wszystko to, czego nigdy nie będą mogli osiągnąć jego rówieśnicy. Nie mieli takich rodziców. Jak ma się więc czuć dziedzic, który całe swoje jestestwo zbudował na wierze, a który o ten kamień potykając się i dłoń wyciągając, wraz z wsparciem dostaje policzek za policzkiem, baty za batami? Ma się czuć jak pies, który zapomniał chyba, że ręka, która nagradza jest też ręką, która każe. Trzydzieści lat było tylko westchnieniem w skali nieograniczonych oczekiwań Kosmasa, a Savvas coraz częściej czuł, że i on, syn najdroższy, pierworodny, duma rodziny, był jedynie tutaj pionkiem. Czy czuł gorycz? Z pewnością, jednak rozsądnie wybierał ją polubić. W końcu wszystko w jego życiu było gorzkie.
- Ta farsa z Kuraginą nie może trwać zbyt długo - zaczyna z namysłem. - Arseniy może i jest młody, ale przecież nie jest głupi, a wszystkich nie napoimy Rusałczym Nektarem, by spoglądali na nas przychylnie. - Sytuacja, w którą wpadł, była jak chyboczący się klocek domina. Potrzebował amnezjatora, by szybko wyswobodzić się z miłosnych kajdan, w które niemal jak za karę został wpięty przez matkę i ojca. Kiedyś, czemu nie, rozważałby taki układ jako zabawną odmianę od codzienności - na chwilę obecną jednak każde spojrzenie na rozanieloną twarz Varvary przyprawiało go o dreszcze, przypominając o swojej największej porażce. Tam, gdzie Savvas upadł po raz pierwszy, bo ta dłoń, po którą łapczywie sięgał, celowo cofnęła się, by upadł na pysk, by wymierzyć mu przy tym karę na miarę uczynku.
Przecież nic nie było tak ważne, jak sukces jego ojca.
Zamknął oczy, słysząc szeleszczącą złośliwość padającą z kosmasowych ust. A więc do takich będziemy się zniżać przytyków, tak bardzo nie w stylu szlachetnych dżentelmenów. Wiedział, że ojciec musi być naprawdę zawiedziony, naprawdę rozsierdzony, by takimi właśnie operować szpilami. Westchnął ciężko i mimo że na usta cisnęło się „ufam tobie i matce”, to obawiał się, że to będzie krok za daleko, a choć nierzadko w dorosłym życiu balansował na niebezpiecznej granicy cierpliwości ojca to nigdy, odkąd był małym chłopcem, nie postąpił tego kroku. Wziął powolny oddech, drugi i choć grymas bólu zmarszczył mu brwi to uśmiechnął się słabo. Musiał ojcu na to pozwolić. Na szyderstwo, na kpiny, na wiercenie palcem w tej jeszcze gorejącej ranie. Była zbrodnia, musiała być i kara. Nie będzie przecież teraz się piskorzyć, że przecież on tego nie zrobił specjalnie, że nie zdradził jej rodzinnego sekretu w zaufaniu jak jakaś głupia trzynastolatka przyjaciółce z ławki. Nie będzie przecież tłumaczył, że nie ufa nikomu, bo tak go Kosmas wychował. Nie będzie się wypierał, walczył, pora było klęknąć i głowę posypać popiołem.
- Nie pomyślałem - przyznał wbrew temu, co w rzeczywistości czuł i uważał względem ojcowskiego komentarza i całej sytuacji. W mówieniu dokładnie tego, co rozmówca chciał usłyszeć był mistrzem, Kosmas go przecież sam tego nauczył. - Powinienem być rozważniejszy - dodał nieszczerze, bo i tak uważał, że rozwaga nie miała nic do rzeczy w związku z sytuacją zaistniałą tamtego wieczora. Musiał teraz jednak przepraszać, innego wyjścia z tego impasu na linii ojciec-syn nie widział. Cisnęły mu się na usta przepełnione żalem słowa, jadowite „przykro mi, że masz za syna takiego nieudacznika” czy „jaki musisz być zawiedziony swoim dziedzicem, czyż nie?”, ale nie zamierzał wpadać na powrót w tę spiralę szaleństwa. Ledwie się z niej wyciągnął, a dolewać oliwy do palącego gniewu ojca to już samobójczy zamach.

Kosmas doskonale wiedział, że nietypowe umiejętności jego syna, które ujawniły się akurat w tym pokoleniu, były czymś w rodzaju daru od losu. Jako wielbiciel historii, nie tylko Greków, ale i Zakharenków, miał świadomość tego, iż niegdyś jego przodkowie przejawiali podobne zdolności, lecz od lat nie ujawniły się w żadnym z nich. Oprócz Savvasa. Dzięki swojej skórze kameleona mógł niezwykle wiele zdziałać, był nieocenioną pomocą w Białej Gwardii – tam, gdzie inni nie potrafili nic wskórać, tam Kosmas zawsze posyłał swojego lojalnego syna. Potrafił go jednak niemal zawsze poznać. Dobrze wyuczył się już tych wszystkich ról, w które Savvas potrafił się wcielać niemal jak w prawdziwym teatrze greckim. To przecież on wszystkiego go nauczył, okazał mu wiele wsparcia i pokazał, jak powinien korzystać ze swoich umiejętności, choć przecież mógł go od razu wydziedziczyć i bez skrupułów skazać na ostracyzm społeczny. Nie zrobił tego, nie przeszło mu to nawet myśl, ale wiedział, że taki nieszczęśliwy los Savvasa zapewne by spotkał, gdyby tylko miał odrobinę mniej szczęścia i urodził się w zupełnie innej rodzinie. Synowi jednak niewątpliwie ciężko było go zaskoczyć, acz udało mu się tego kilkakrotnie dokonać, kiedy wziął ojca z zaskoczenia. Kosmas zawsze był niezwykle ostrożny, obsesyjnie uważał na to, co komu mówił i w jakim miejscu, gdyż każde jego niewłaściwie wypowiedziane słowo mogłoby być w niecny sposób wykorzystane przeciwko niemu, zwłaszcza że ukrywał wiele tajemnic, które ostatecznie nigdy nie powinny ujrzeć światła dziennego. A w gabinecie, swoim małym królestwie i centrum dowodzenia Białej Gwardii, czuł się swobodnie i komfortowo – wszystko to przez najlepsze zaklęcia wygłuszające, których nikt nie miał prawa złamać. Mogli więc tutaj rozmawiać o wszystkim sam na sam, bez większych obaw, że usłyszy ich ktoś niepożądany. Kosmas nie chciał przeprowadzać tej pogadanki w Odessie, by nie mieszać w to wszystko Hekate.
- Nie jesteś dzisiaj zbyt odkrywczy – powiedział bez ogródek Kosmas, szczodrze nalewając sobie alkoholu do naczynia, które zaraz uniósł w górę, by wznieść niemy toast. Od kilku dni niemal rozpaczliwie szukał kogoś, kto mógłby im pomóc rozwiązać ten problem, lecz znalezienie zaufanego amnezjatora wcale nie było łatwą sprawą. Musiał być to ktoś spoza środowiska, najlepiej niemieszkający w Petersburgu i nieorientujący się w sprawach związanych ze Starszyzną, dlatego potrzebował na to jeszcze czasu. – Chociaż może powinieneś pomyśleć o tym, by zatrzymać ją na stałe… – Czy to zły pomysł, Savvasie? Za żonę będziesz miał córkę samego Dumy, nie ma przecież lepszej partii w całej magicznej Rosji niż Varvara Kuragina, a historie o tragicznych małżeństwach bez miłości zapewne już znasz. Kosmas Zakharenko miał jednak to niebywałe szczęście, by poślubić kobietę, którą pokochał od pierwszego wejrzenia, jakkolwiek to ckliwie zawsze brzmiało. Mimo że teraz głośno gdybał, to nie było pewności, co zamierza z tym ostatecznie zrobić. Do czasu kwesty charytatywnej jeszcze wszystko mogło się diametralnie zmienić. – Powinieneś przede wszystkim nie kłamać ojcu w żywe oczy. – Okłamuj każdego, Savvasie, ale nie jego. Myślisz, że nie wie, kiedy to robisz? – To, co teraz budujemy nie jest tylko moją czy matki zachcianką. Budujemy dla was przyszłość, której nie zapewniłby wam ani Eliades, ani Artemius. Dla ciebie, Savvas. Dla Deimosa. Dla Kallisto i Melpomeny. Wyobraź sobie, co by było, gdyby inni się dowiedzieli. Nie tylko stracilibyśmy w oczach Grigoryego Kuragina, przecież wiesz, że igramy w tym momencie z ogniem, ale co, jeśli wyciekłoby to znacznie dalej? Chciałbyś zobaczyć, jak wykonują na nas wyrok? – Wystarczyłoby, że informacja pojawiłaby się w magicznych mediach. Oto on, Kosmas Zakharenko, Komendant Białej Gwardii, zabija swoich wrogów z pomocą żony i dzieci, by dojść do władzy w Starszyźnie.
Jaki byłby wyrok: śmierć w Chatandze czy śmierć na oczach całego świata? Czego domagaliby się ludzie?
Wybieraj.

Zaczynało mu to spotkanie niezwykle ciążyć na duchu. Miał w głowie perspektywę tego ile to jeszcze będzie trwało i sama myśl o tej przewlekłej agonii duszy napawała go dreszczem wstrętu. A to przecież był dopiero początek. Uszczypliwościom najwyraźniej nie miało być końca i Sava po raz kolejny zrozumiał, dlaczego z problemami łatwiej było mu kierować kroki do matki. Miała znacznie chłodniejszą osobowość i zamiast stawiać sobie za punkt honoru mieszać pierworodnego z błotem z miejsca przeszła do konkretów i choć wcale nie klepała go po główce mówiąc "Nic się nie stało" to jednak rozumiała obraz sytuacji. Zdarzało mu się czasem myśleć, że Kosmas ze swoim charakterem żmii daleko by nie zaszedł bez Hekate za plecami i jej stoicyzmu.
Na wspomnienie o zatrzymaniu Kuraginy na stałe nawet nie drgnęła mu powieka. Był zmęczony tą szopką, choć zdawało się, że ojciec w ogóle nie widział w nim człowieka, tylko nakręcaną maszynkę do wykonywania zadań, pozbawioną własnego rozumu czy moralności. Zatrzymanie Kuraginy na stałe wiązałoby się z okropnym małżeństwem na które nie był gotów się poświęcić, nawet gdyby wymagali tego oboje, chociażby ze względu na to, iż równałoby się to z pojeniem Varvary nektarem już do kresu jej dni, a Matka wiedziała dobrze czym kończy się przedawkowanie eliksirów miłosnych. I on, Savvas, nie miał zamiaru dorzucać sobie tej wisienki na torcik.
- Kłamać? - uniósł pytająco brwi. Młody Zakharenko miał zawód kłamcy, oszusta, gracza i bajkopisarza. Na tym opierał cały swój sukces, że umiejętnie operował informacjami zarówno tymi, które do niego docierały jak i tymi, które sam sprzedawał. Kłamstwo przestało być kłamstwem w jego dzienniku moralności już dawno temu, tak jak zbrodnia czy grzech przestały nosić jakiekolwiek piętno pokuty. Czy jednak zdarzało mu się ojcu skłamać w żywe oczy? Już dawno nie i nie sądził, by nieszczere przyznawanie się do winy, której nie uważał za swoje było nim rzeczywiście. Co więc Kosmas mógł mieć na myśli?
Mógłby nad tym gdybać jeszcze chwil kilka, gdy nagle ojcu zebrało się na kazanie z serii tych, które słyszysz średnio raz na pół roku z ust jednego z rodzicieli. Przygląda się więc ojcu kiedy ten po raz kolejny mówi jaka przyszłość jest ważna, jak ciężko z matką planują, jak pracują by ją osiągnąć. Nikt nigdy jednak nie pytał ich, dzieci, czy ta przyszłość jest rzeczywiście taką, jaką by chcieli. Szczerze, gdyby zapytać Savvasa czy to, co tak zawzięcie kreują rodzice, jest tym o czym śni po nocach - nie byłby w stanie odpowiedzieć. Pod nakładem obowiązków gwardzisty, szpiega, mordercy i pierworodnego nie zostało mu zbyt wiele czasu na zastanawianie się nad tym co go czeka za tych parę lat. Gdyby miał mówić szczerze, od serca, to nie spodziewał się dożyć wieku Kosmasa; tym bardziej czując, że te argumenty, jakimi ojciec teraz próbował podkreślić jego winy wydawały się nietrafione. Od dawna czuł się jedynie elementem tej układanki, nie końcowym zwycięzcą. Od kiedy został Gwardzistą wiedział, że to ojcowską przyszłość buduje i ojcowskie wizje spełnia, a nie swoje własne - mówienie więc o tym jak bardzo we dwójkę z matką dbają o przyszłość swoich dzieci napawało go jedynie smakiem goryczy. Nic to jednak, bo Kosmas zaraz przerzucił się na typowe "czy zdajesz sobie sprawę z tego..." i tu już pęka tama wezbrana.
- Trzydzieści lat. - wcina się bez ogródek w tę ojcowską tyradę - Trzydzieści lat zdawało mi się, że dostrzegasz we mnie cień inteligencji. - mówi wcale nie szczędząc goryczy w swoim głosie- A Ty jednak, mimo wszystko, masz mnie za kretyna.
Co, on nie wiedział? On nie wiedział co ich czeka gdyby prawda wyszła na jaw? Gorszym od wszystkich przytyków jakimi mógł dziś oberwać było traktowanie go niczym ćwierć inteligenta. Jakby nie zdawał sobie sprawy z tego co robi, lekkomyślny młodzieniaszek myślący o niebieskich migdałach. Jeśli zaraz ojciec rzuci czymś w stylu 'gdybyś nie był idiotą nie popełniłbyś tego błędu' to weźmie i wyjdzie. Natentychmiast kurwa.

- Nigdy nie miałem cię za kretyna. – Gdyby miał, to już dawno, by go tutaj nie było. Mógłby przecież natychmiastowo pozbyć się Savvasa w momencie, w którym przypadkowo dowiedział się, że jest cieniem. W końcu wszyscy czarodzieje dobrze wiedzieli, jak nieprawdopodobnie potężne są to umiejętności, stąd chorobliwy strach przed nimi w społeczeństwie magicznym był całkowicie uzasadniony. Kosmas więc niezwykle cierpliwie i z rodzicielską troską w oczach patrzył na niego, jak dorasta i rośnie przy nim potęga, mimo że miał chwile, w których bał się przyszłości. A co, jeśli kiedyś Savvas zdecyduje zbuntować się przeciwko rodzinie i wykorzystać to, czego się nauczył, przeciwko ojcu? – Nie zapominaj o tym, że jesteś moim najstarszym synem i zawsze chciałem dla ciebie jak najlepiej. Od małego widziałem w tobie ogromny potencjał, który chciałem rozwijać. Dobrze wiedziałem, czego cię uczyć i gdzie cię posłać, byś był w tym najlepszy, a ty mówisz, że od trzydziestu lat mam cię za kretyna. Jak śmiesz. – Więc nie zapominaj, dzięki komu tutaj jesteś, Savvasie. Kto cię wychował, kto wskazał ci właściwy kierunek. Czy Kosmas popełnił błąd? Nie chciał o tym myśleć, bez względu na wszystko Savvas dalej był jego pierworodnym synem, tym, który w dalekiej przyszłości najprawdopodobniej zajmie jego miejsce. Nie ma w końcu, oprócz Deimosa, innego kandydata, ale jednocześnie nie zamierza pozwolić na to, by ich relacje wyglądały tak, jak jego z Artemiusem. – Jestem tylko cholernie rozżalony, że dałeś się omotać jakiejś pierdolonej rusałce, która w mig mogłaby zniszczyć wszystko, na co tak długo wspólnie pracowaliśmy. Potrafiłeś poradzić sobie z tyloma wrogami, a pozwoliłeś… Ech, dziwisz się? – Kosmas podniósł się ze swojego miejsca, odkładając tym samym szklankę na blat, po czym podszedł bliżej do Savvasa i spojrzał mu prosto w oczy. Możesz stąd wyjść, droga wolna, ale to nie jest teraz odpowiednie rozwiązanie.
- Tak, przyznaję zupełnie szczerze, że jestem tobą zawiedziony jako ojciec. – Nie było mu łatwo wypowiedzieć te słowa. To oczywista sprawa, że zdecydowanie bardziej wolał chwalić niż karać, zwłaszcza syna, który miał już trzydzieści lat. Nie potrafił jednak inaczej. Nie był przecież taki jak Hekate. Ona potrafiła załatwić wszystko na spokojnie, a Kosmas w osobistych relacjach z dziećmi pozwalał sobie na złośliwości i wybuchowość. Był też przy tym niezwykle surowy i wymagający, może dlatego Savvas o wiele częściej wolał pójść ze swymi problemami do matki niż do niego, obawiając się, że Kosmas go zgani. – Wciąż jednak jesteś moim synem i nic nigdy tego nie zmieni. Musisz mi tylko teraz  obiecać, że to się więcej nie powtórzy. Nie stać nas z matką na kolejne potknięcia, tym bardziej na kweście, która jest już za kilka dni. Musisz wziąć się w garść. Nazywasz się Savvas Zakharenko. – Powiedziawszy w końcu te słowa, mocno poklepał go po prawym ramieniu, patrząc przy tym na niego nieco łagodniej niż wcześniej. Wiedział, że Savvas bez wątpienia będzie chciał się zrehabilitować po tym, co się stało. Nie miał jednak pewności, czy rezultaty będą dla niego wystarczająco satysfakcjonujące, o czym zamierzał wkrótce porozmawiać z Hekate. Poza tym, to nie jedyne, co Zakharenko chciał przekazać swojemu synowi, gdyż zamierzał mu wspomnieć o jego planach na przyszłość. – Chciałbym, abyś także pomyślał o urlopie w Białej Gwardii. Widzę, że chodzisz przemęczony i potrzebujesz skupić się na sobie – dodał spokojnie Kosmas, pozwalając sobie przy tym na ciche westchnięcie pod nosem. Nie wiedział, czy Sava jego decyzję przyjmie z zadowoleniem, czy wręcz przeciwnie. Pewne było tylko jedne, że nie miał prawa jej kwestionować. To nie koniec tematu, jednakże na tym zamierzał dzisiaj poprzestać. Czekała go jeszcze długa rozmowa z Hekate, ale to nie dziś. Zaraz wrócą do Odessy, zjedzą wspólną kolację i każdy rozejdzie się w swoją stronę.

"Sól w nasze rany, cały wagon soli, by nie powiedział kto, że go nie boli." Nie miał go za kretyna, a jednak mówił o rzeczach oczywistych, czując chyba za punkt honoru wcierać mu ten pysk w błoto. Przyjmij to Sava, wpuść do środka, jak barwnik w wodę niech Cię to pokoloruje na ten bury odcień poczucia winy. Kiedy ostatnio czuł się winny? Dawno. Czy czuł się winny aż tak strasznie, jak właśnie teraz zaczynał pod taksującym spojrzeniem Kosmasa? Nigdy.
Coś było w tym sposobie wypowiedzi ojca, że niby prawił Ci komplement, niby mówił o Twoich mocnych stronach, a jednak siebie samego w tym hołubił. To JA widziałem w Tobie potencjał, to JA pomogłem Ci się rozwijać, to JA wiedziałem czego Cię uczyć. Niewiele w takiej przestrzeni miejsca na rozwój osobowości własnej, ego jak i super ego Savvasa było jedynie bańką powietrza, umykającą szybko z ust tonącego, daleko im do wielkiej lodowej góry charyzmy jego ojca. Tak został wychowany.
"Piach w nasze oczy, cały Synaj piasku" Zamyka oczy biorąc powolny wdech i pociera palcami ich kąciki. Pierdolona rusałka. No tak. Bo oprzeć się czarom istot magicznych to jednak jest betka, prawda? Chciał zapytać kiedy jego ojciec wynalazł remedium na rusałczy czar i czemu się nim nie podzielił z synem wcześniej, ale i ten komentarz, jak wiele innych tego wieczora, po prostu przełknął niczym gorzką tabletkę. Był silny, silniejszy niż niejeden syn ojcowskich kolegów, by nie powiedzieć - niż oni wszyscy. Był zaradny, gotów do poświęceń, nie zadawał pytań i nie kwestionował poleceń. Poległ w starciu z najczystszą magią naturalną i już na zawsze dźwigać będzie to brzemię.
Kosmas podniósł się by niemal przyjacielsko zbliżyć się do syna, prawie jakby chciał mu rzeczywiście rodzicielską czułość okazać. Twarz Savy pozostała niewzruszona gdy podniósł na ojca wzrok, a ten wejrzał mu w sam środek duszy by wypowiedzieć najgorsze przekleństwo jakie mogły usłyszeć uszy dziecka. I wtedy, wtedy implodowało mu serce.(...)jestem tobą zawiedziony jako ojciec.
I nic już więcej nie słyszał przez chwilę, tylko szum własnej krwi, ciśnienia, które mu raptownie skoczyło by zaraz opaść niemal do tętna zerowego. "But w nasze krocza, kopniaków choć tysiąc"
Wpatrywał się w Kosmasa twarzą pozbawioną wyrazu i czuł jak zamiast tego ważnego organu w piersi rośnie mu czarna dziura, która wciąga powoli wszystko, uczucia, myśli, chłodną analizę sytuacji, gorycz, smutki, wyrzuty sumienia. Wszystko. Nawet to klepnięcie dociera do niego z opóźnieniem, na tyle szybko jednak, by przez zamierające bicie własnego serca dosłyszeć, jak mu Kosmas ostatni gwóźdź w trumnę wbija. Już się nawet nie rusza, nawet ojca wzrokiem nie śledzi, już gdzieś spojrzeniem po wnętrzu własnego umysłu się ślizgał, przyglądając się siatce pęknięć w tej złotej kopule, którą budował wiele lat. To by było nawet zabawne, tak zdać sobie sprawę z tego jak niewiele trzeba by zniszczyć komuś życie, gdyby nie było to tak zajebiście smutne. Nie miał jednak już w sobie nic by nawet nad sobą zapłakać. Pozbawiony wartości, pozbawiony szacunku swojego niedościgłego wzoru, teraz pozbawiony jedynego zajęcia, które mobilizowało go, by ranem wstać z kanapy i kąpać się, jeść śniadanie i przeżyć kolejny dzień. Urlop. Wiedział dobrze co to znaczy. Uprzejme wypierdalaj zawoalowane w słowa troski.
"I salwę w płuca, czy też sznur na szyję..."
Próbuje usta rozewrzeć, głos wydobyć, ale ta dziura czarna, wirująca powoli robiąc z jego wnętrzności mamałygę, chyba i głos mu wsiorbała, nie bacząc na to czy się godził z tym czy nie. Czy w ogóle koś baczył na jego zgodę? Kiedykolwiek?
Zaciska lekko usta, ostatnia podróż Savvasa Zakharenko, bierz swój krzyż i biegnij.
- Dziękuję Ojcze. - i były to chyba najtrudniejsze słowa, jakie musiał wydusić z zapadających się płuc, ostatni oddech straceńca- Czy to wszystko? - pyta jeszcze, choć już znacznie odleglej, bo teraz dryfuje daleko, jak kłoda na powierzchni martwego morza.

Czy powinien był mówić takie słowa? Kosmas nie chciał okłamywać syna i zwodzić go, że nic się nie stało. Nie miał już pięciu lat, dlatego musiał mu wyznać to, jak bardzo był jego zachowaniem zawiedziony. Przez całe życie Savvas potrafił radzić sobie w wielu różnych sytuacjach i nigdy go wcześniej nie rozczarował. Nie zwracał wtedy uwagi na jego pojedyncze pomyłki, ale wówczas nie miały one tak wielkiego znaczenia jak teraz. Mogli wiele stracić, zwłaszcza że ich sytuacja wciąż nie była pewna. Choć Kosmas trzymał w garści Białą Gwardę ą i za nic w świecie nie pozwoliłby, by okrutna prawda wyszła na jaw, a Hekate z kolei niepodzielnie władała „Tylko Prawdą” i odpowiednio selekcjonowała artykuły w magicznych mediach, by nie wzbudziły żadnych podejrzeń co do Zakharenków, to wciąż wystarczyło przypadkiem powiedzieć kilka nieodpowiednich słów za dużo, by wszystko to, na co tak długo i ciężko pracowali, stracić bezpowrotnie na pstryknięcie palca. Varvara Kuragina, mimo że była niezwykle inteligentną, wykształconą i urodziwą kobietą ze względu na swoje rusałcze geny, mogła im bez problemu pokrzyżować plany. Nie mogli jednak jej się pozbyć tak, jak zapewne zrobiliby to w normalnych warunkach. Sprawa była o tyle trudna, że była córką samego Grigoriya Kuragina, który powoli stawał się nowym sojusznikiem Kosmasa. A on z kolei nie chciał stracić zaufania w jego oczach, wierząc tym samym, że może mu pomóc w jego dalszej karierze w Starszyźnie. Wybory Dumy zbliżały się wielkimi krokami, a Kosmas musiał do tego czasu zbudować swoją pozycję. Czy musiał to wszystko tłumaczyć teraz Savie? Nie, ale i tak postanowił to zrobić. Był jego ojcem i miał do tego pełne prawo, nawet jeśli Sava w środku czuł, że nigdy go tak naprawdę nie doceniał. Nie było to do końca prawda, czego przecież jego najstarszy syn powinien być świadomy, choć jednocześnie w morzu oczekiwań nader ambitnego ojca dało się utonąć i więcej nie wypłynąć na powierzchnię.
- Nie dziękuj – powiedział tylko Zakharenko, słysząc słowa swojego najstarszego syna. Kosmas absolutnie nie oczekiwał, by Savvas musiał mu w tym momencie dziękować. Był za to jednak nieprawdopodobnie przekonany o tym, że niezmiennie powinien być wdzięczny za to, w jaką stronę umiejętnie pokierował jego życiem. Przecież to on z Hekate dali mu to wszystko, choć skazali go jednocześnie na dręczące wyrzuty sumienia i krew niewinnych ofiar na rękach. Nie zmyje jej nigdy, choćby próbował; będzie ją nosił przez całe życie jak ojciec i matka, ale teraz to nie było szczególnie istotne, gdyż nikt o tym nawet nie myślał. Każdy z nich chciał wreszcie wydostać się spod jarzma nieudolnych rządów Eliadesa i nieustannie przytakującemu mu Artemiusowi, by wreszcie rozpocząć zupełnie nowy etap w dynastii Zakharenków. – Chyba że coś jeszcze chciałbyś powiedzieć? – zapytał po chwili, unosząc prawą brew. Kosmas spojrzał jeszcze raz uważnie na swego syna, po czym dopił resztkę alkoholu. Pozwolił sobie na ciche westchnięcie, po którym spakował najważniejsze papiery i akta do skórzanej, czarnej walizki i skinął głową w kierunku Savvasa. Nie rozstawał się z nią nigdy, a miał zamiar jeszcze przejrzeć kilka rzeczy po kolacji. – Jeśli nie, to myślę, że możemy wracać do naszego domu. Na pewno mama i reszta na nas czekają. – Do Odessy. Do tego miejsca, z którego kiedyś musieli się wyprowadzić, a dziś spokojnie mogli tam wrócić. Tak jak kiedyś. Pamiętasz, Savvasie, jaki byłeś wtedy mały? Czy tobie tak samo kojarzy się słowo „dom”, czy może już przesiąkłeś Petersburgiem? Bo Kosmasowi przychodzi do głowy tylko jego ukochana Odessa. Od zawsze czuł niezwykłą więź z miejscem, w którym się urodził. W końcu to tam wieki temu rozpoczęła się historia jego dynastii, która – po wielu latach licznych wzlotów i upadków – w końcu miała nabrać konkretnego kształtu. Kosmas wierzył, że wreszcie uda mu się wynieść swój ród na piedestały. Tam, gdzie ich miejsce.

Przez wiele lat życia opanował odgrywanie ról do perfekcji, będąc cieniem nosił w sobie wiele osobowości. Ciężką pracą zbudował zdumiewające portfolio dopracowanych i autentycznych osobowości, które nie tylko istniały w policyjnych kartotekach jako niezależni informatorzy, ale budowały jego własny kręgosłup. Wprawnie, niczym szermierz, nauczył się szafować intencjami, emocjami, uczuciami, lawirować między nimi tak, by jak kot zawsze spadać na cztery łapy. Savy nie było łatwo złapać, nie łatwo było go oszukać i nader trudno było go jakkolwiek dotknąć czy skaleczyć. Zawsze za obrazem dżentelmena kryła się jeszcze jedna warstwa i jeszcze jedna, sztuka udawania obojętności godna Oscara.
Dziś, teraz, nie udawał już nic. Czuł się pusty w środku, był wydmuszką wypełnioną czarnym, gryzącym dymem porażki. Godzina życia, która pożogą rozlała się po nieskazitelnej, do tej pory ukrywanej przed światem, doskonałej osobowości Złotego Dziedzica. Nie miał nic do powiedzenia, nie miał nic do dodania, nie było matematyki ani logiki, która mogła w jego głowie wytłumaczyć, objaśnić czy złożyć równanie zdolne sprecyzować jakim cudem coś takiego mogło zniszczyć mu życie. Stawiając na szali te trzydzieści lat ciężkiej pracy uważał do tej pory, zupełnie szczerze, że to było potknięcie, a nie porażka. Tak długo jak mógł, niczym tonący, trzymać się tej krawędzi rozumu, trzymał się - na bogów - kurczowo niczym szaleniec. Dostał po łapach i wpadł w tę toń, zimna ciemność zamknęła się nad nim i wraz z pustką przyniosła ulgę ciszy, łagodne odrętwienie, objęcia szczerej obojętności, dawno nie widzianej kochanki.
- To wszystko. - odrzekł cicho, przyglądając się pustym spojrzeniem tej bezpłciowej przestrzeni jaką było wnętrze ojcowskiego gabinetu. Nie widział tu już żadnych symboli jego charakteru, nic mu się już nie kojarzyło z niczym, żadna synapsa, żadna myśl nie łączyła się z niczym konkretnym jakby nagle ktoś mu tę zdolność prędkiej dedukcji jednym kliknięciem wyłączył. Kosmasie, czy kiedykolwiek zdasz sobie sprawę z tego jak własnymi pragnieniami zniszczyłeś swoje dziecko?
Podniósł się i wraz z ojcem opuścił Kwaterę w milczeniu. Do Odessy, do domu jego ojca i jego matki. Czy Sava miał dom? Nie był tego pewien. Nie był już nawet pewien, czy wciąż ma rodzinę.

Kosmas i Sava z tematu

09.06.1999

Kosmas pojawił się w swoim gabinecie zaraz po krótkim spotkaniu z Hekate. Nie tak miał wyglądać jego powrót po krótkim urlopie, który postanowił wziąć zaledwie kilka dni temu. W Kwaterze Białej Gwardii wrzało już od samego wejścia, ale nie mógł pozwolić na to, by właśnie w taki sposób wyglądał ich koniec. Wszyscy gwardziści oczekiwali teraz z jego strony wyjaśnień, ale na razie nie mógł ich jeszcze złożyć – najpierw czekało na niego najprawdopodobniej spotkanie z Dunją Yanevą, nie wspominając już o Semenie Ovechkina, za którym osobiście nie przepadał i gdyby mógł to już dawno oddelegowałby go do Moskwy. Jeszcze kilka dni temu byłby w stanie to zrobić, a teraz musiałby to poważnie rozważyć. Niecierpliwie czekał aż kobieta przyjdzie do jego gabinetu, a w międzyczasie pozwolił sobie nalać whisky z lodem, które zostało mu jeszcze od pamiętnego spotkania z przeklętym Savvasem. W dalszym ciągu nie rozumiał, jak jego najstarszy syn mógł ich zdradzić. Nic nie wskazywało na obrót wydarzeń o trzysta sześćdziesiąt stopni. Kosmas był wewnętrznie roztrzęsiony, lecz teraz nie mógł niczego dać po sobie poznać. Przecież o niczym nie wiedział, tym bardziej o tym, że jego syn jest cieniem. Nie maczał palców ani w zamachu w Muzeum Sztuki Magicznej, ani w sprawie z Artemiusem. To była w pewnym sensie prawda, gdyż we wszystkim wysłużył się Savvasem, by przypadkiem się nie pobrudzić i nie wzbudzić podejrzeń. Musiał grać i nie dać się złapać na kłamstwie, dlatego na wszelki wypadek wysłał wiadomości nie tylko do Grigoriya Kuragina, ale i Nikodima Aristova, którzy byli jego bliskimi współpracownikami tak samo uwikłani w ten przekręt co jego rodzina. Wiedzieli, gdzie go teraz znajdą, a Kosmas wierzył, że nie mogli go porzucić w tym bagnie.
Czas dłużył się niemiłosiernie, a tykające wskazówki drewnianego zegara, który powieszony był na jednej ze ścian, powoli zaczynały go drażnić. Usiadł wygodnie w fotelu, w jednej ręce trzymając szklankę, a w drugiej – różdżkę. Aż nagle z trzaskiem otworzyły się ciężkie drzwi. Ku jego zdziwieniu, nie zastał Dunji Yanevy – tylko Semona Ovechkina we własnej osobie. Któż inny mógłby się w tym momencie pojawić, jeśli nie Główny Detektyw Białej Gwardii? Kosmas pozwolił sobie na ciężkie westchnięcie, gdyż mógł się tylko domyślać tego, co zaraz się rozpocznie. To dopiero czubek góry lodowej.
Pora zacząć.

Semen Ovechkin, gdy powiadomiono go o przybyciu komendanta Zakharenko do siedziby Gwardii, odetchnął z ulgą. Obawiał się przede wszystkim ucieczki Kosmasa od rozmowy; tylko winny zwiałby nie dając sobie przedtem szansy na wytłumaczenie swego udziału w całym zaistniałym burdelu, a gdyby komendant okazał się współorganizatorem występu Savy obnażającego wszystkie jego domniemane zbrodnie, Gwardia jaką dotąd znali posypałaby się z hukiem. Semen zaś zostałby sam pośrodku kupy gruzu ze sprawą jakiej nie widziała jeszcze magiczna Rosja w roztrzęsionych rękach.
Z ciężkim sercem odesłał Yanevę spod drzwi gabinetu Kosmasa; zupełnie nie miał ochoty na kolejną przeprawę przez wydarzenia z końca kwietnia, a myśl, że w jakiś sposób go wykiwano, tuż pod jego nosem mogło przemykać się jakieś kłamstwo nie dawała mu spokoju. Był w końcu Głównym Detektywem, a oto od najbliższych współpracowników i długoletnich znajomości miałby dowiedzieć się prawdy mrożącej w żyłach krew?
Niechże Kosmas ma przynajmniej komfort spowiadania się przed kimś na równoważnym do jego stanowisku, nie podwładnym.
- Protokół przesłuchania. – podyktował, a pióro pomknęło po pergaminie rozłożonym na biurku. – Komendant Białej Gwardii, Kosmas Zakharenko; funkcjonariusz przesłuchujący: Semen Ovechkin, główny detektyw.
Słowa pojawiały się na papierze w stałym uspokajającym tempie. Ovechkin przypatrywał się powstającej notce dopóki pióro znieruchomiało i dopiero wtedy podniósł wzrok na komendanta. Nie było tajemnicą, że lubił co do centymetra dopasowywać się do schematów wyznaczonych w procedurach; w rozmowie, jaką niedawno odbył z nestorem Karamazovów uratowały mu dupę, ale Kosmas znał i jego i zasady biurokracji rządzące kwaterą Gwardii dość dobrze, by nie mógł się za nimi w całości ukryć. Postanowił więc zagrać z komendantem w możliwie otwarte karty.
- Wiesz, oczywiście, co jest celem tej rozmowy, Kosmasie. – zaczął, spuszczając już na wstępie z oficjalnego tonu. Zakharenko był swój, pracował, żył dla Gwardii od prawie dwudziestu lat. Ovechkinowi nie chciało się wierzyć, by mógł być w coś zamieszany, chociaż oskarżenia pod adresem komendanta zdawały się składać w sensowne argumenty i nie można ich było zwyczajnie odrzucić, zasłaniając Zakharenkę tarczą dotychczas nieskazitelnej reputacji. – Zachęcam więc, byś opowiedział mi, co na spotkaniu z raskolami zechciał odpierdolić twój syn. Jak się do tego ustosunkujesz?
Semen był zmęczony. Przetarł dłonią poszarzałą twarz, po czym przesunął po biurku transkrypt wypowiedzi Savvasa, jaki dostarczono do kwatery w wielu egzemplarzach. Drużyny gwardzistów od godziny siedziały w archiwach wyszukując akta wspomnianych przez niego spraw, by znaleźć w nich cokolwiek na potwierdzenie udziału Zakharenki. Ovechkin znał już na pamięć wyznanie Savy, przeczytał je tysiąc razy, a mimo to przeprowadzenie z Kosmasem rozmowy nie zapowiadało się dzięki temu ani trochę łatwiej.

- Trudno, żebym nie wiedział, co jest powodem tej rozmowy. – Kosmas przybył tu w wiadomym celu. To, co się stało w dalszym ciągu go przytłaczało; musiał jednak przekonać Semena o tym, że w rzeczywistości o niczym nie miał pojęcia. Nie było żadnej pewności na to, czy mu się uda. Mógł się tylko łudzić i robić wszystko, by Ovechkin połknął haczyk, ale to i tak mogło być za mało. Na razie zależało mu tylko na zwłoce, wszystko stało się tak niespodziewanie, że do niczego nie miał czasu w ogóle się przygotować. – Dobrze wiesz, że mnie tam nie było. Od kilku dni jestem na urlopie – przypomniał Kosmas, gdyby przypadkiem Semenowi wyleciała ta informacja z głowy. Dlatego też powrót do pracy był cięższy niż zwykle, zwykle nie zdarzało mu się brać wolnego w pracy, ale potrzebował zaczerpnąć świeżego oddechu i zrobić coś tylko dla siebie i Hekate. – Co mogę ci opowiedzieć więc o tym, co odpierdolił mój… – Nie chciało mu przejść przez gardło to słowo, jakby gula z premedytacją zablokowała jego przełyk, przez którą nie mógł nic powiedzieć. – Syn. – Bolało. Jak nigdy. Czy Savvas dalej nim był? Po tym, co zrobił zaledwie kilka godzin temu? Po tym jak zdradził własnego ojca i matkę? – Wiesz teraz więcej ode mnie. Oprócz informacji przekazywanych z ust do ust, wciąż nie wiem, jak brzmiało jego wyznanie. – Pokaż więc mu, Semenie, co Savvas powiedział. Kosmas chciał wiedzieć słowo w słowo to, co wyznał całemu światu. Z tego, co udało mu się dowiedzieć, nic nie było wspomniane o jego rodzinie, jednak czy to oznaczało, że był wolny od podejrzeń?
- Jestem zdruzgotany – przyznał bez zawahania Kosmas, świadomie pozwalając sobie na łyk alkoholu, mimo że nie powinien go teraz pić. W innym przypadku niezwykle ciężko byłoby mu przeprowadzić tę rozmowę w cztery oczy, zwłaszcza że byli dopiero na jej początku, a Zakharenko najchętniej by stąd już wyszedł. W rzeczywistości bardzo niewiele brakowało, by zrobił to jeszcze przed przyjściem Ovechkina, ale nie mógł sobie na to zezwolić. Ucieczka wzbudziłaby jeszcze więcej podejrzeń, a tych było już wystarczająco skierowanych pod adresem całej jego rodziny. – Jak ty byś się teraz czuł na moim miejscu, Semenie? Nie tylko jako ojciec, ale i też Komendant Białej Gwardii. – Przecież jesteś teraz pokrzywdzony, Kosmasie, bo o niczym nie miałeś najmniejszego pojęcia. Twój własny syn cię zdradził, mimo że pokładałeś w nim wielkie nadzieje i widziałeś w nim przyszłość swojej rodzinny. Ale Savvas kilkoma słowami na życzenie zaprzepaścił wszystko i wykreślił sam siebie z twojego życia. – Kiedy ktoś bliski, za przeproszeniem, robi cię w chuja tuż pod nosem. – Czy można było to inaczej nazwać? Zakharenko nie chciałby nikogo stawiać na swoim miejscu, choć może wyjątkowo mógłby to uczynić, by inni zrozumieli jego ból i rozdarcie, które z minuty na minuty wzbierało na sile. Jak powinien się teraz zachować? Co powiedzieć, by przez nieuwagę nie dać się im złapać? Czy ma teraz odpowiadać jako zraniony ojciec, czy może powinien wyzbyć się skrupułów i przyjąć tylko rolę gwardzisty? Dylematów było coraz więcej, podczas gdy czasu – coraz mniej.

Ovechkin westchnął ciężko. Wynurzenia emocjonalne Kosmasa były zbędne i niezrozumiałe, nie poruszano w Gwardii spraw prywatnych w myśl zasady: nie pytaj i nie chwal się nieproszony. Ale może przynajmniej były szczere i mógł się nimi jakoś kierować w prowadzeniu przesłuchania?
- To, jak się teraz czujesz to naprawdę najmniejszy z twoich problemów. –może i współczułby Kosmasowi, bo chociaż sam nie miał dzieci i nie odczuł na własnej skórze ciężaru ojcowskiej klęski, to znał się na ludziach, a Zakharenkę szczerze przez lata polubił.
- Czyli twierdzisz, że Sava wykiwał nas wszystkich, w tym swojego ojca, mentora i dowódcę. Przełożonego, któremu był dotąd w pełni podporządkowany. To śmierdzi na kilometry, Kosmas, a wiesz, że lepiej dla ciebie będzie, jak nie będziesz kręcić. – ostrzegł go lojalnie Semen wychylając się w swoim krześle. Wszyscy w Gwardii wiedzieli, że młody Zakharenko naprawdę słucha się tylko ojca i jedynie przed nim  stawał się w pełni sprawną, idealnie karną i diablo dzięki temu skuteczną maszyną. Tym bardziej zdało się głównemu detektywowi, że robótka, którą Kosmas usiłował tu przed nim wyszywać nie należała raczej do subtelnych, a jeśli coś pomoże głównemu detektywowi ją rozpruć i dowiedzieć się czegoś konkretnego, to tylko ukochane procedury. Odchrząknął znacząco i nachylił się nad stołem, lustrując uważnie oblicze Zakharenki. Świetny oficer, okrutnie bystry człowiek, który zwykle pomagał mu w najtrudniejszych sprawach stał się nagle czymś na kształt podejrzanego w wyjątkowo śliskiej aferze. Ovechkin, oprócz procedur, ubóstwiał święty spokój, a zamieszanie komendanta gwardii i jego syna w serię nierozwiązanych zabójstw skutecznie rozstrajało urlopowy klimat, do którego tęsknił latem główny detektyw.
Rozłożył przed Zakharenką zamkniętą dotąd teczkę pełną zdjęć.
- Co wiadomo ci o losach tych ludzi? – kolejno podawał Kosmasowi każdą z podpisanych fotografii. Kosmas z pewnością widział każdą z nich już po tysiąc razy: nierozwiązane sprawy tych zaginięć leżały gwardii na żołądku przez długi czas. – Oprócz tego, że w ciągu ostatnich trzech miesięcy zniknęli w niewyjaśnionych okolicznościach niedaleko Moskwy? Czy kiedykolwiek nakazałeś Savvasowi Zakharenko nawiązać kontakt z którymś z nich? Unieszkodliwić? Jeśli te sprawy wiążą się jakoś z upoważnionymi przez ciebie działaniami z ramienia gwardii, ja muszę o tym wiedzieć, Kosmas.
Ostatnimi zdjęciami z folderu były wizerunki Zakharenków – Artemiusa i Eliadesa. Podając je Kosmasowi, Ovechkin miał wyjątkowo kwaśną minę.
- Niezręcznie mi wywlekać przykre dla ciebie sprawy osobiste, ale Savvas przyznał się do zabójstwa Eliadesa i odpowiedzialności za umieszczenie Artemiusa w wariatkowie. Musisz się jakoś do tego ustosunkować. - mówił cierpliwie, nie spuszczając oczu z twarzy komendanta. Czujnie wypatrywał w niej śladów emocji, choć znając Kosmasa od lat chyba mógł się spodziewać, że ten pokaże mu tylko to, co zechce, by Ovechkin zobaczył.
- Savvas jest nieuchwytny. I lepiej, żebyś miał bardzo dobre wytłumaczenie dla zatajenia przed gwardią specjalnych umiejętności – tu chrząknął znacząco. – swojego syna. A może zamierzasz powiedzieć mi, że zdołał ukryć przed tobą także to, że jest cieniem? – Kosmas sam szkolił syna, Sava od błyskotliwego początku kariery dał się poznać jako jeden z najlepszych oficerów Gwardii. Nic dziwnego, że puszczone w pościg za nim stado baranów, jakim była reszta jednostki nic nie wskóra.

- Może – skwitował tylko krótko, odwracając na moment wzrok od Ovechkina. Może i wynurzenia emocjonalne Kosmasa były zbędne i niezrozumiałe, ale były szczere. Zakharenko był teraz załamany, choć nie mógł po sobie dać tego poznać. Dobrze wiedział, jak wyglądają wszystkie procedury, niemniej jednak ciężko było mu się do nich zastosować.

 – Tak. Jak inaczej mam w tym momencie to nazwać? – Savvas wykiwiał wszystkich, w tym swojego ojca, mentora i dowódcę. To właśnie bolało go najbardziej. Kosmas przecież poświęcał mu nie bez powodu najwięcej czasu. Chciał z niego zrobić kogoś, kto w przyszłości zajmie jego miejsce, nie tylko w Białej Gwardii, ale i w rodzinie. Teraz już musiał o tym bezwzględnie zapomnieć i skupić się na przesłuchaniu z Ovechkinem. Ten z kolei nie zamierzał mu odpuszczać, dlatego Zakharenko dokładnie opowiedział to, co wiedział o rodzinie Gostowicz. Przewijała się w aktach Białej Gwardii ze względu na domniemane powiązania z Raskolnikami, przez co była wielokrotnie brana i sprawdzana pod uwagę przy śledztwie odnośnie zamachu w Muzeum Sztuki Magicznej. Nie było też żadnego zlecenia z jego strony, by ich unieszkodliwić, toteż Kosmas postanowił to wyraźnie zaakcentować. Odpowiedział na każde pytanie Ovechkina na tyle wyczerpująco, na ile mógł. W końcu przyszła pora, aby zacząć temat rodziny – szczególnie dla niego niewygodny, bo przecież nie bolesny. Nie chciał patrzeć na zdjęcia swojego ojca i brata, bo wiedział, że najprawdopodobniej nie zniósłby tego widoku, więc odwrócił i zaraz odsunął je na bok.
- Mój ojciec był wspaniałym człowiekiem, który robił wszystko, by wyprowadzić nasz ród na prostą. – Choć pierwsza część była perfidnym kłamstwem, to druga już niekoniecznie. Mimo że poglądy Kosmasa absolutnie nie zgadzały się z tymi głoszonymi przez Eliadesa, to jednak nie można mu było odmówić tego, iż ostatecznie starał się zmniejszyć rodzinny dług i poprawić reputację w świecie magicznym. Na swój dziwny sposób. Miał przy okazji też wielu wrogów przez jego kontrowersyjne wypowiedzi. – Nie potrafię… – zaciął się na moment, by oczyścić gardło zimnym alkoholem. – Nie potrafię uwierzyć w to, że zabił go mój syn. Przecież oznaczałoby to, że wszystkie poszlaki, które mieliśmy, były błędne. – Jak to się mogło stać? Dlaczego tego nie zauważyłeś? Czy wszystkie dowody, które zostały zebrane, były spreparowane? A niby mówi się, że najciemniej pod latarnią. Słyszałeś kiedyś to powiedzenie, Kosmasie? – Jeśli pytasz o… Wszyscy myśleliśmy, że Artemius jest chory – zaczął już nieco spokojniej, lekko drapiąc się po brodzie i wzdychając cicho. – Nie muszę ci chyba wspominać, że szaleństwo mamy w genach, każdy o tym wie. Nie widzieliśmy innego wyjścia, jak zwrócić się o pomoc do Hotynki. Jest pod najlepszą opieką magipsychiatrów w całym kraju, dlatego wierzę, że mój brat wkrótce z tego wyjdzie. – Nigdy nie okazywał zbytniej niechęci publicznie wobec Artemiusa, tylko nieliczni byli świadomi tego, że tak naprawdę od zawsze nie mieli ze sobą dobrych relacji. Liczył jednak, iż Persefona, która obowiązkowo zapewne również będzie w najbliższym czasie przesłuchiwana, poprze bez zawahania jego słowa.
- Wierz mi, nie jestem tu po to, aby kręcić. – Mógł mówić jedno, ale robić drugie. 
Był w końcu zawodnikiem ciężkim do rozszyfrowania, który objął funkcję w Białej Gwardii nie dlatego, że miał znajomości, bo ani jego ojciec, ani brat nie przyłożyli do tego ręki, tylko zasłużył sobie na to ciężką pracą w Batalionie Specjalnym. Był przecież niezwykle młodym dowódcą w porównaniu do swoich poprzedników, którzy obejmowali władzę w znacznie późniejszym wieku niż on. – Owszem, Semen, wiedziałem o tym. Podobnie jak wiem o umiejętnościach innych członków Białej Gwardii, o których ty nie masz najmniejszego pojęcia, bo są tajne. Tak było zawsze. Przypominam ci, że jestem Komendantem Białej Gwardii, a ty nie dowodzisz Batalionem Specjalnym i nie masz dostępu do wszystkich informacji. A to właśnie tam Savvas pracował
 – odparł zgodnie z prawdą, wpatrując się nieustannie w twarz Ovechkina, który nie spuszczał go z oczu nawet na moment. – Znajdę go za wszelką cenę. Zależy mi na tym tak samo, jak tobie. – A może nawet jeszcze bardziej, by samemu wymierzyć mu sprawiedliwość za to, co zrobił Zakharenkom. Kosmas nie mógł tego tak zostawić, nawet jeśli będą chcieli go odsunąć od śledztwa, to i tak zamierzał działać na własną rękę.
To będzie jego zemsta.

Głównemu detektywowi gwardii wcale nie spodobało się, że Zakharenko nie kręci. Nie spodobało mu się, jak pewny jest siebie i jak prawdziwie brzmi wszystko, co mówił. Utrudniało mu to robotę jak jasna cholera, chociaż w wymiarze osobistym tej rozmowy (który formalnie nie istniał, rzecz jasna) niejaką ulgę sprawiała mu współpraca Kosmasa. Z drugiej strony jednak, Zakharenko miał tak wielką kontrolę nad tym, co działo się w gwardii, że mógł sprawiać wrażenie pomocnego szczeniaczka, sterując ich spojrzeniami w tym samym czasie tak, by nie widzieli tego, czego on nie chce im pokazać.
W jednej chwili Zakharenko wzbudził sympatię Semena, ale zaraz potem leciutko go podkurwił. Że komendant wie na temat Gwardii takie rzeczy, o które najtwardsi z brygadzistów nie mają wstydu pytać – wiedział każdy bez wyjątku. Nikt nie lubił, paskudnie nie znosił wręcz, zwłaszcza ci, co już się trochę w szeregach służb napracowali, by im niewiedzę tak wprost wypominać.
Tak, Ovechkin szczerze lubił Zakharenkę. Tak długo, jak nie musiał przypominać sobie, że jest mimo wszystko nadal tylko podwładnym wyżej wymienionego.
- Uformowano specjalny oddział, który ma na celu odnalezienie Savvasa. Zostaniesz do niego wcielony. – celowo ujął to w ten sposób, by dać Kosmasowi do zrozumienia, że nie wparuje na ich spotkanie spóźniony i nie od razu przejmie dowodzenie. Semen i jego zaufani doradcy uznali, że lepiej będzie mieć Zakharenkę na oku, niż gdyby miał im prysnąć, szukając syna na własną rękę. Tym sposobem zaś zamierzali wyciągnąć od niego możliwie jak najwięcej informacji i stale sprawdzać, czy gdzieś się nie potknie. Zawiadomiono go o dzisiejszym przesłuchaniu, na pewno się przygotował. To nie było pierwsze rodeo komendanta Gwardii, dlatego wypadał bardzo wiarygodnie. Tak wiarygodnie, że Ovechkin aż w niego nie wątpił, chociaż doznał okropnego przeczucia, że wiele rzeczy uznanych do tej pory za zamknięte będzie musiał osobiście, po kryjomu, jeszcze raz przetrząsnąć.
- Dotychczas opracowany plan działania zostanie ci jeszcze dziś przekazany do wglądu. – mając świadomość, ile ryzykują wtajemniczając Kosmasa, wiedział również, ile mogą zyskać. Komendant wiedział o Savie najwięcej, chociaż prawdę powiedziawszy Semen także znał młodego już szmat czasu i pamiętał go jeszcze, jak ten ledwie sięgał rączką na stół. Za żadne pieniądze nie powiedziałby, że chłopak ułożony przez takiego ojca jeszcze kiedyś tak ich urządzi.
- Wiesz, jak przebiega procedura. Od tej chwili oczekuję, że powiadomisz mnie o każdym wyjeździe z obwodu. Jakimkolwiek. Nawet jak ci się zachce wysrać na swoim złotym odeskim kiblu i postanowisz wpaść tam na pięć minut, chcę o tym wiedzieć. Rozumiemy się? – spojrzał na komendanta wyczekująco. – Na tę chwilę uznaję przesłuchanie za zakończone. – po tych słowach zamilkł, pióro samo notujące odkreśliło zapisywaną dotychczas treść i wszyscy czekali już tylko na koniec tego parszywego dnia.

Przesłuchanie nie należało do najprzyjemniejszych. Sztywny kołnierz koszuli gryzł go w szyję bardziej niż powinien. Dociekliwie wypytywany o wiele istotnych szczegółów, Kosmas chciał wypaść najwiarygodniej jak tylko mógł to zrobić, mimo że w rzeczywistości miał więcej do ukrycia za uszami niż początkowo mogłoby się wydawać, jednocześnie nie dając mu żadnego powodu do jakichkolwiek podejrzeń czy poszlak. Dla Semena Ovechkina był to zaledwie wierzchołek góry lodowej, który dzięki Savvasowi udało mu się odkryć. Zdziwiłby się i straciłby całe swoje zaufanie, gdyby tylko dowiedział się, że to właśnie Kosmas z Hekate za tym stoją. Zakharenko liczył się z konsekwencjami, ale nie spodziewał się tego, iż detektyw zdecyduje się go wcielić do specjalnego oddziału mającego na odnalezieniu jego syna. To był ruch, którego nie zdążył w natłoku zdarzeń przewidzieć. Kosmas chciał to rozegrać po swojemu, dlatego bez wątpienia nie spodobał mu się plan Ovechkina. Nie pozostało mu jednak nic innego jak bezwzględnie dostosować się do jego zalecań. Doskonale znał procedury i ich przebieg, ale zwykle to on stosował je wobec innych, nigdy na sobie, co powodowało w nim wewnętrzne uczucie dyskomfortu. Słysząc ostatnie słowa Semena, niewiele brakowało, by mężczyzna wybuchnął głośnym i nieodpowiednim do sytuacji śmiechem, ale z ledwością się powstrzymał, momentalnie przytykając szklankę do ust i dopijając do końca alkohol, który był prezentem od samego Savy.
- Dobrze – odpowiedział pozornie potulnie Zakharenko, mierząc go ze spokojem wzrokiem od góry do dołu. Komentarz Semena bez wątpienia go zirytował, co można było zauważyć po pulsującej na jego skroni. Jak każdy członek rodziny był przewrażliwiony na punkcie szlachetnego złota, które musieli sobie na co dzień rekompensować w inny sposób. – W takim razie proszę zapisać, że idę się wysrać. Na swoim złotym, odeskim kiblu – wycedził powoli każde ze słów, by zaraz potem hojnie obdarować Ovechkina gorzkim uśmiechem. Skoro chce szczegółowego sprawozdania z każdego momentu jego życia, to Zakharenko bez wątpienia mu je zagwarantuje. Wciąż był przecież Komendantem Białej Gwardii, dlatego nie zamierzał w tym przypadku ułatwiać detektywowi sprawy. – Możesz przy okazji dorzucić lekturę w postaci planu działania. Z chęcią poczytam w międzyczasie. – Nie mając już nic więcej do dodania, Kosmas niedbale zwinął swoje rzeczy z biurka do torby, po czym bez słowa pożegnania teleportował się do rodzinnej Odessy. Czym prędzej musiał porozmawiać z Hekate, a także z pozostałymi swoimi dziećmi. Nie było czasu do stracenia. Wystarczyło w końcu, że w ostatnich godzinach bezpowrotnie stracili Savvasa, co nieustannie przyprawiało go o wzmożone bicie serca i niedowierzanie. Dlaczego? Dlaczego to nam zrobiłeś, mój synu?  Ojcowskie poczucie winy doprowadzało go do szaleństwa, które mogła ukoić teraz jedynie Hekate.

Kosmas i Semen z tematu

Dzień był zaskakująco gorący i Matvei dziękował wszystkim bogom, że większość dnia spędził w chłodnych budynkach, a do przemieszczania się koniec końców mógł używać teleportacji. Życie nie było takie złe, kiedy nie musiał go spędzać na prażącym słońcu. Jeszcze miałby nieszczęście udaru dostać.
Do tego po południu na szczęście wyraźnie się ochłodziło i nie musiał się martwić możliwością zasłabnięcia. Te myśli trochę go męczyły - w tym wieku powinien się jeszcze całkiem nieźle trzymać, a tymczasem po ostatnim wylądowaniu w szpitalu dość mocno martwił się o swoje zdrowie. Miał nadzieję, że to chwilowa słabość. Nie mógł pozwolić sobie na odsapnięcie, nie w tak trudnym dla magicznego świata okresie.
No a dzisiaj miał wreszcie spotkać się ze szwagrem. Obaj w ostatnim czasie nie mogli znaleźć nawet chwili na przedyskutowanie - jakby nie patrzeć - dość palących kwestii. Oneginowi do tej pory ciężko było uwierzyć w to, co Savvas uczynił, gdy on odchorowywał swoje w Hotynce.  Nie mówiąc o spisku, którego do końca nie rozumiał - podejrzewał, że to dlatego, że Persefonie mimo wszystko ciężko i niechętnie się o tym mówiło. Wiedział jednak, że rodzina to rodzina i nie chciał jej zawieść, tak więc postanowił zobaczyć, co może zrobić dla Kosmasa i to tak, by nie ryzykować dobrym imieniem swojej rodziny. Wystarczyło, że Zakarenkowie byli teraz na celowniku.
Z alkoholem w ręku, w garniturze ubranym do pracy i rozwianym włosem wkroczył do siedziby Białej Gwardii pewnie idąc do gabinetu komendanta. Przez tyle lat małżeństwa z Zakharenkówną bywał tutaj nieraz, nie musiał więc pytać o drogę, a i pewnie sporo gwardzistów już kojarzyło, że jak już Matvei Onegin się tu pojawia, to w jednym i konkretnym celu. Kiedy wyhaczył wzrokiem odpowiednie drzwi to zapukał i słysząc pozwolenie na wejście przedostał się do środka.
- Witaj. Cieszę się, że wreszcie możemy pogadać w cztery oczy - odstawił butelkę na stół, by potem się z nim przywitać w braterskim uścisku. - Jesteś pewien, że nikt nas tu nie usłyszy? - spytał. Wątpił, by Kosmas był gotów głupio ryzykować w tak podstawowej kwestii, jednakże musiał, po prostu musiał się upewnić.
Potem usiadł rozglądając się po pomieszczeniu. Zawsze zachwycało go biurko tutaj umieszczone. Musiał kiedyś pomyśleć nad tym, by samemu sobie takie załatwić.
Ale to w jakimś spokojniejszym, bezpieczniejszym okresie.

Było zdecydowanie za ciepło, a Kosmas Zakharenko, choć podświadomie tęsknił za greckim słońcem i kojącym szumem fal Morza Jońskiego, musiał bezwzględnie skupić się na swojej pracy, co pogoda skutecznie mu uniemożliwiała. O wiele lepiej zawsze pracowało mu się jesienią czy zimą, mając tę świadomość, że musi przez cały ten czas pozostać w swoim biurze w Białej Gwardii. W ostatnich spraw dzięki pomocy Yanevy udało im się z powodzeniem rozwiązać kilka spraw, jednak ta najważniejsza, która dotyczyła Czarnego Słońca, dalej była jedną wielką niewiadomą. Po całodniowym załatwianiu formalności w Ministerstwie Magii i kilku odbytych spotkaniach z niewątpliwie ważnymi osobistościami ze świata magicznego, w końcu pod wieczór postanowił umówić się z Matveiem Oneginem. Kiedy już do niego punktualnie przyszedł, przywitał się z nim w braterskim uścisku, po czym zamknął za nim drzwi i ręką wskazał, by usiadł na fotelu naprzeciwko niego. Podziękował za prezent, który postawił na swoim biurku, po czym wolnym krokiem podszedł do barku, skąd wyciągnął wypolerowane szklanki. Na słowa Matveia uśmiechnął się nerwowo, choć bardziej do siebie niż do niego, ale nie dał po sobie nic poznać. Odwrócił się zaledwie po chwili, chcąc tym samym rozwiać jego wszelkie wątpliwości odnośnie bezpieczeństwa. Nie dziwiło go zapytanie Onegina, w końcu żadne z nich nie mogło sobie pozwolić na to, by ich rozmowy dziwnym trafem zostały zasłyszane przez osoby trzecie.
- Nie martw się, szwagrze. Nie jestem aż tak lekkomyślny. Tutaj akurat jesteśmy bezpieczni. – Kosmas Zakharenko dołożył wszelkich starań, by jego prywatny gabinet był całkowicie wolny od jakiegokolwiek podsłuchu; osobiście zabezpieczał go potężnymi zaklęciami, które tylko on był w stanie znieść. Co więcej, podczas jego nieobecności w Białej Gwardii nikt inny nie mógł tu wejść. Przeprowadzał w tym miejscu zbyt wiele ważnych rozmów, żeby cokolwiek mogło opuścić te cztery ściany. A z racji śledztwa prowadzonego przez Ovechkina wolał nie oddalać się za bardzo od Petersburga i nie wzbudzać niepotrzebnych podejrzeń. Na wszelki wypadek rzucił jeszcze jedno zaklęcie zabezpieczające, aby nikt niepożądany przypadkowo nie wszedł do jego gabinetu. Mogli teraz bez obaw swobodnie porozmawiać. – Wszystko w porządku, Matveiu? Jak idą sprawy w Ministerstwie Magii? Udało ci się czegoś dowiedzieć? Co z tą głośną sprawą w Magicznym Sądzie? – Kosmas nie zamierzał owijać w bawełnę. Chciał wypytać Matveia o to, co go szczególnie interesowało. W rzeczywistości nie mieli zbyt wielu okazji, by porozmawiać w cztery oczy, a już zwłaszcza bez Persefony, której woleli do tego nie mieszać. W tych ciężkich czasach każdy z nich chciał chronić członków swojej rodziny, co przecież nie było niczym dziwnym. Musieli się od teraz wspierać, nawet jeśli na boku miało się zupełnie inne interesy, które tak naprawdę nawet ze sobą nie współgrały.

Matveiowi najlepiej się pracowało na skraju wiosny i lata oraz lata i jesieni. Temperatura się wtedy w miarę normowała, na zewnątrz było przyjemnie, a do tego nie trzeba było się zastanawiać ile warstw ubrania na siebie założyć lub z siebie ściągnąć. Ze względu jednak na to, że większość roku nie wpasowywała się w te standardy przyzwyczaił się już do typowo rosyjskich problemów pogodowych. Jedynie co mu się dzisiaj nie podobało to boląca go kość, najpewniej zwiastująca nadchodzącą burzę. Asystent w pracy mu przynajmniej mówił, że ją zapowiadali.
Onegin zdążył już nadrobić sporo spraw, które mu się nagromadziły po trafieniu do Hotynki. Jeszcze nie wszystkie, to jednak nie takie hop siup zbadać każdą sprawę, przeprowadzić rozprawę i wydać wyrok,  jednakże zdawało się, że niedługo nie będzie musiał nadrabiać zaległości. Bardzo go to cieszyło, miał trochę trudny powrót przez nadmiar obowiązków.
Po przywitaniu mężczyzna zajął miejsce wskazane mu przez szwagra. Widział w końcu, że Kosmas właśnie sięga po szklanki dla nich, więc w międzyczasie odkręcił trunek, który mu podarował. Sądził, że lekkie rozluźnienie pod postacią alkoholu dobrze im zrobi, więc nie chciał tracić niepotrzebnie czasu. Kto wie ile im go zostało, skoro teraz najwyraźniej już dwie grupy rewolucjonistów mogą być zainteresowane ich głowami?
- Skoro tak mówisz wierzę na słowo - powiedział zadowolony. Wątpił, by Zakharenko miałby go w tej sprawie okłamać. Nie dość, że sam miał teraz problemy i potrzebował sojuszników to do tego zapewne Persefona nigdy by mu tego nie wybaczyła. A żaden z nich nie chciał dokładać jej zmartwień, więc nic dziwnego, że nie było jej tu z nimi.
Kiedy komendant dorzucił dodatkowe zaklęcie i zaczął zadawać pytania to w międzyczasie Matvei nalał im napitku, aby nie musieli gadać przy przysłowiowym "suchym pysku".
- Coraz lepiej, Kosmasie - przyznał. - Tą płotkę wysłali na roboty na Syberię. W Ministerstwie liczą, że tam zmięknie i naprowadzi nas na Afanasiya Pajanariego. Mi się jednak wydaje, że on nic nie wie - powiedział trochę zniesmaczony. Nie wydawało mu się, żeby wysyłanie tam każdego szaraczka w szeregach Raskolników cokolwiek zmieniało. Do tego mogło zepsuć ewentualną, zapewne tymczasową współpracę z nimi, nawet jeśli chłopaka aresztowano pod pretekstem złamania godziny milicyjnej oraz próby zorganizowania puczu. Nieoficjalnie się jednak mówiło, że był raskolniczym posłańcem o szybkich nogach i z nieprawdopodobnie dużym pechem.
- A co tam u ciebie? Udało ci się załagodzić trochę sytuację? - spytał nawiązując delikatnie do tematu nieszczęsnego Savvasa. Nie miał bladego pojęcia czy Zakharenko chciał teraz o tym gadać, dlatego dał mu możliwość zmiany tematu, jednakże Matvei do tej pory nie mógł uwierzyć, że jego jakby bratanek zawalił ten cały skomplikowany plan, o którym sam Onegin dowiedział się po wszystkim.

- Wierz mi, szczególnie teraz zależy mi na dyskrecji. – Odkąd cały jego misterny plan runął jak domek z kart, Kosmas musiał mieć się na baczności. Miał przecież problem w postaci Ovechkina, który węszył tam, gdzie nie powinien, zapominając przy okazji, z kim tak naprawdę ma do czynienia. Zakharenko nie zamierzał mu odpuszczać, musiał być przy tym bardzo uważny, by przypadkiem nie wpadł na jakiś trop. Co pewien czas sam mu podsuwał pewne dowody, które miały go zwieść na manowce. Ile miało to potrwać, nie miał pojęcia, jednak nie miał innego wyjścia, jak tylko zacisnąć zęby i znosić szczegółowe śledztwo Ovechkina, który najchętniej chciałby o nim wiedzieć wszystko. Na każdy temat. – Muszę być bardzo uważny, odkąd przejęli sprawę. Niewiele mogę zrobić, jeśli mam być szczery. Niby Semen mnie wcielił do oddziału poszukującego Savvasa, ale to bezcelowe. On nie da się znaleźć tak łatwo. Musiałby tego chcieć. – Był jego synem, którego wyszkolił od początku do końca, dlatego doskonale Znał mechanizmy jego postępowania – nie przewidział tylko jednego, czyli tego, co się stało w zeszłym miesiącu. Imię Savvasa wciąż przechodziło mu przez gardło z trudnością. Każdy z nich z trudem znosił tę sytuację, a Hekate chyba najgorzej. Musiała być jednak silna i pogodzić się z tym, że on już nigdy nie wróci. Podpisał na siebie wyrok swoimi czynami. Tego nie będzie dało się już odkręcić. Świat magiczny domagał się sprawiedliwości za wyrządzone krzywdy i Kosmas zamierzał mu ją dać, nawet jeśli miało to być kosztem życia ich Savvasa.
– Pajanari to zwykły cwaniak. Od lat przecież próbujemy go schwytać i do tej pory nam się to nie udało. Może i jest fałszywym tropem i do niczego nam się nie przyda, ale chcę go mieć. Niech gnije skurwiel w Chatandze za podburzanie społeczeństwa. – To był jeden z celów Kosmasa, który chciał jak najszybciej odhaczyć z listy, pomimo świadomości, że najprawdopodobniej Afanasiy to tylko przynęta. Posunięcie Kuragina osobiście uważał jako dobre, choć kontrowersyjne; musieli zbliżyć się do Raskolników, by wyciągnąć od nich jak najwięcej informacji, skoro do tej pory nie udało im się zbyt wiele zdziałać. Mogli do nich przeniknąć i zniszczyć ich od środka, gdyby tylko Savvas go nie zawiódł. Byli przecież tak blisko, aby znaleźć ich główną siedzibę, a jednak – nie udało się. – Z wielkim trudem, Matveiu. Gdybym tylko mógł pozbyć się jakoś Ovechkina… Wszystko może zniszczyć. – Jak najszybciej wypadałoby więc się go pozbyć. Tylko jak, Kosmasie? Może Onegin w tym ci pomoże? – Na razie jednak próbuję zapanować nad Białą Gwardią. Nie jest łatwo, biorąc pod uwagę lata zaniedbań moich poprzedników. – Zakharenko obrał sobie za cel, by zmodernizować jedną z najważniejszych instytucji w świecie magicznym, co wcale nie było łatwym zadaniem. Miał zamiar tego w najbliższym czasie dokonać, nawet jeśli nie wszystkim się to akurat spodoba.

Kiwnął głową na jego słowa. To było oczywiste, że po niedawnych wydarzeniach z Savvasem w roli raczej głównej najważniejsza linia rodziny Zakharenko, a może nawet cały ród musiał popaść w kłopoty. Matvei nie był w stanie sobie wyobrazić ogromu problemów z jakimi musiał się teraz mierzyć Kosmas czy Hekate. Był gotowy im pomóc w miarę możliwości głównie ze względu na Persefonę, bez wciągnięcia w te kłopoty Oneginów. Miał nadzieję jakoś pogodzić ze sobą ryzyko i obowiązek pomocy rodzinie, nawet jeśli przyszywanej.
- Z pewnością masz rację. Najlepiej go znałeś - choć okazało się, że niewystarczająco, skoro zdrajca własnego rodu zadziałał wbrew wszelkiej logice i najwyraźniej bez większego pomyślunku. Matvei podejrzewał, że to przez inne wychowanie, bo choćby jego żona miała inne podejście do ich dzieci niż on sam. Kiedy Onegin gotowy był dać im działać na własną rękę i szukać kogoś odpowiedniego na całe życie tak jego ukochana jednak naciskała na zaręczyny z konkretnymi osobami z konkretnych rodów. Póki co nawet nieźle się to sprawdzało, ale czy na pewno?
- Wiesz, myślałem nad tym. Bardziej mnie martwią ci ludzie, którzy podobno wywodząc się ze Starszyzny postanowili walczyć dla ludu w raskolniczych szeregach, często dla zmyłki pozorując własną śmierć czy zaginięcie... Jeśli to prawda, jeśli to nie żadna podpucha niektórzy sentymentalni ludzie mogą spojrzeć na nich naprawdę łaskawym okiem... - zasugerował. Może i Pajanari daleko zaszedł, ale prawda była taka, że osoby wywodzące się z wyżyn i walczące o biednych i niby uciskanych otaczała romantyczna otoczka kultu. I choć teraz Raskolnicy nie wykorzystywali jej jakoś mocno w każdej chwili mogli spróbować ją wykorzystać. Zapewne z sukcesem. - Szkoda, że żaden jeszcze nie został złapany, może Persefona by znała sposób, aby się przekonać o prawdziwości ich pochodzenia - Matvei w końcu nie był naukowcem, mógł co najwyżej poszukać przepisów pozwalających na takie działanie.
Mężczyzna upił łyk alkoholu uważnie patrząc na szwagra. Wreszcie spytał:
- Masz jego teczkę? Podobno na każdego znajdzie się paragraf. A jeśli się go odpowiednio rozdmucha... - postawił na wymowną ciszę, aby Zakharenko mógł sobie wyobrazić ewentualne efekty. - Oczywiście trzeba to załatwić ostrożnie, najlepiej tak, aby się nie zorientował nikt, to będzie można wziąć go z zaskoczenia - zaczął bawić się piórem intensywnie myśląc. Wiedział, że Semen mógł być czysty jak łza, ale w razie jakby nic nie było na niego w aktach zawsze można było poszukać nieciekawych zdarzeń z jego życia w innym miejscu. - W razie czego zajrzyj do mnie po pracy. Może będzie coś na niego w archiwum spraw. W końcu każdy ma swój słaby punkt, a jeśli popełnił jakieś wykroczenie to z pewnością nie każde z góry go dyskwalifikuje z pracy tutaj - mąż Persefony miał nadzieję jednak, że to będzie ostateczność. W takim wypadku mógłby przecież ktoś się dowiedzieć, że mieszał się do - teoretycznie - nieswoich spraw.
- Aż tak źle jest? Co jest do zmiany? - spytał ciekawy. Wiedział, że przed Kosmasem komendantem był jeden Aristov, a ze swoją opinią o Aristovach nie podejrzewał go o jakieś specjalnie dobre działania.

- Wciąż nie wiem, dlaczego to się stało. Nawet tak sobie ostatnio pomyślałem, że może ma coś wspólnego z Czarnym Słońcem. To wszystko zbiegło się w czasie, jakby na to nie patrzeć. Wciąż jednak na nic nie mamy dowodów. – Przez głowę Kosmasa przechodziło wiele teorii spiskowych; starał się zrozumieć motywy swojego syna, który postanowił wyjawić częściowo prawdę. Chociaż nie oskarżył o to rodziny, tylko wziął całą winę na siebie, to i tak uwaga społeczeństwa magicznego została zwrócona całkowicie na Zakharenko. Ogrom problemów w jego rodzinie zaczynał go powoli przerastać, jednak musiał sobie z tym poradzić. Nie miał innego wyjścia, jeśli chciał utrzymać się na swoim stanowisku. Nie po to ciężko pracował, by teraz nagle odpuścić, pomimo tego że nie wszystko poszło po jego myśli. – Jesteśmy w dupie. Czarnej dupie. – Przy Matveiu nie musiał hamować się ze słownictwem; mężczyźni w swoim towarzystwie zwykle stawali się bezpośredniejsi i dosadniejsi niż zwykle. Sztywne konwenanse mogli zostawić za drzwiami, co w rzeczywistości nie zdarzało się zbyt często. – Mam wrażenie, że wszystko zaczęło się od tej pieprzonej Nadici Bregović. A ostatnio w dodatku jeszcze doszedł ten stary Aristov. Nie pamiętam jego imienia. Pozostaje więc teraz pytanie: kto będzie następny? – Zaraz zapewne dowiedzą się, że ktoś jeszcze ich zdradził; Kosmas był przekonany, że w swoich szeregach mieli szpiegów, dlatego musiał być wyjątkowo ostrożny w swoich wyborach. Ufał tylko swojej rodzinie, choć nie był pewien, jak długo taki stan rzeczy się utrzyma.
- Mam. Ostatnio ją nawet przeglądałem. – Otwarł jedną z szufladek, wcześniej odbezpieczając ją specjalnym zaklęciem, po czym podał kartotekę Semena Matveiowi. – Weź tę teczkę i przejrzyj ją, proszę. Może tobie uda coś się znaleźć. – Onegin miał w tym większe doświadczenie niż Zakharenko. Ciężko było mu znaleźć jakiekolwiek haki na Ovechkina, jednak liczył, że być może szwagrowi uda się coś wyhaczyć. Gdyby tylko udałoby się go pozbyć, wtedy on i jego rodzina mogliby być spokojni. Kosmas doskonale wiedział, że to właśnie Semen był jedyną osobą, która potrafiłaby dotrzeć do prawdy. Dobrze znał jego możliwości, współpracował z nimi od lat, jednak nigdy się nie spodziewał, iż obróci się to przeciwko niemu. – Oczywiście, zajrzę do ciebie wkrótce. Gdyby jakoś dało się go zawiesić… – potwierdził od razu swoją przyszłą wizytę, po czym na jego pytanie tylko wzruszył bezradnie ramionami. O problemach Białej Gwardii mógłby mówić długo, lecz nie chciał go zanudzać, zwłaszcza że nie o wszystkim jeszcze wiedział. – Prosta sprawa: nie jesteśmy wystarczająco skuteczni. Struktury są przestarzałe. – To coś, co najbardziej przeszkadzało Kosmasowi. Oddziały nie były wystarczająco dobre, by móc poradzić sobie z Czarnym Słońcem. – Dostaliśmy jednak dofinansowanie z Ministerstwa Magii, więc pozwoli to na wprowadzenie zmian. Pracujemy nad tym z Yanevą. Uwierzysz, że nawet układa nam się współpraca? – Zakharenko wybuchnął śmiechem. Onegin był świadomy tego, iż z Dunją nie darzyli się zbytnio sympatią.