Varvara miała wyrzuty sumienia. Robiła źle i każdy domorosły moralista miałby święte prawo upomnieć ją tak srogo, że aż by się zarumieniła. Ale Varvarą Kuraginą kierowała przecież nie tylko przemożna ciekawość. Prowadziła śledztwo, zdobywała ważne informacje. Demaskowała – kogo? Zamiast wiedzy musiała jej na razie wystarczyć ciekawość.
Gdy wstępowała po schodach Teatru Opery i Baletu, światła które mijała zdawały się rozbłyskać jaśniej. Nieco toporne to porównanie, ale właśnie taki efekt chciała osiągnąć. Wolna od męskiego ramienia zamiatała ostatnie już stopnie przed wejściem do wspaniałego hallu ciężkim materiałem czerwonej sukni zamówionej niedawno z atelier Wrońskiej. Polka szyła projekty bardziej nowoczesne i ciekawsze od Avetisyan, a z pozoru zwyczajna okazja, jaką była premiera „Romea i Julii” Prokofieva wymagała jednak odrobiny ekstrawagancji.
Suknia podkreślała więc figurę Varvary, Kuragina nie pozwoliłaby jednak sobie, by przyciągać wzrok w sposób ostentacyjny. Trudno to jednak pogodzić z zamiarem bycia najpiękniejszą kobietą na widowni. Chciała, by zaniemówił na jej widok, zapomniał wręcz języka w gębie, a gdy już go odnajdzie – by mówił bez zająknięcia to, co chciała usłyszeć.
Savvas Zakharenko. Choć poznali się już przed laty, nigdy wcześniej nie wzbudzał w niej ciekawości, która doprowadziłaby ją do strojenia się w bajecznie drogie suknie i wydawania fortuny na ustronną lożę. Wszystko jednak zmieniło się, gdy jakiś czas temu przez wyjątkową naradą Starszyzny usłyszała na tarasie Pałacu Sprawiedliwości rozmowę dotyczącą Zakharenków. A ta rozmowa, choć powtórzyła ją tylko bratu, gdy wrócili już do domu, pozostała w jej pamięci, ciągle stwarzając nowe pytania i wątpliwości.
Uradziła więc, a pomógł jej w tym Arsenyi, że – nie wzbudzając poruszenia wśród nestorów – sama postara się czegoś dowiedzieć. Wydobyć zeń cokolwiek, co mógł wiedzieć o tragicznej śmierci swego krewnego w wybuchu muzeum. Na swój sposób była także uzdolniona w tym kierunku.
Zwykle za wszelką cenę starała się, by nie postrzegano jej przez pryzmat wyjątkowej urody rusałki. Nie mogła jednak zaprzeczyć, by nie niosła ona ze sobą zbawiennego wpływu na męskie umysły, a Sava – którego dostrzegła właśnie kątem oka na szczycie schodów – cóż.
Stała profilem do niego, pozornie pochłonięta przez lekturę dedykacji na tablicy poświęconej założycielowi teatru (skąd inąd jej dalekiemu krewnemu), a gdy odwróciła się i jej wzrok pochwycił jego oczy, uśmiech, któremu dotąd pozwalała swobodnie błąkać się po twarzy w okamgnieniu dojrzał do swej pełnej okazałości, jakby jej radość na widok Zakharenki nie znała granic. Zbliżyła się doń wolnym krokiem, upewniwszy się najpierw, że na jego ramieniu nie jest uwieszona żadna dama, z którą musiałaby konkurować.
- Sava. – jej usta lśniły czerwienią satynowej pomadki, a twarz jaśniała blaskiem wspomożonym jeszcze dodatkową warstwą maści bogunki. – Co za spotkanie.
Od Arsenyia wiedziała, że wybiera się na spektakl. Wiedziała, że warto kupić dla siebie bilet w ostatniej chwili i spędzić długie godziny przygotowując się do wyjścia. I mimo wciąż rosnącej ciekawości i głupawej dziewczęcej uciechy z wrażenia, jakie chciała na nim zrobić, wciąż miała wyrzuty sumienia.
- Nie wiedziałam, że lubisz Prokofieva.

Od czasu zebrania starszyzny w marmurowej komnacie minęło kilka dni, a jego niepozorny wtedy katar zamienił się w pełnowymiarową chorobę. Ktoś mógłby pomyśleć, że magiczni uzdrowiciele mogliby poradzić sobie z tym w moment i pewnie miałby rację, gdyby chory miał czas pochylić się nad swoim zdrowiem. Egipska statuetka Bast wciąż wymykała mu się z rąk jak sam Anvari chowający się po kanałach lepiej niż najsprytniejszy szczur, przesłuchania musiały iść pod lupę a raporty kontrolował osobiście, bo weles jeden raczy wiedzieć jakie ludzie mogą rzeczy nawygadywać, a Kosmas przecież z pełnym zaufaniem powierzył odpowiedzialność pierworodnemu. Kallisto miała jakiś gorszy okres co rzutowało na Melpomene, która gorszy okres miała chyba całe życie, jedynie matka jeszcze nie podrzuciła mu jakiegoś kukułczego jaja w postaci zadania nie do wykonania.
Do teatru przyszedł bynajmniej dla przyjemności, dostał osobiste zaproszenie z ministerstwa magii bezpośrednio od dyrektora wydziału współpracy z zagranicą i choć zaproszenie było podwójne, Zakharence zabrakło siły by wpaść na pomysł zaproszenia jakiejś miłej damy. Po krótkiej dyskusji przy lampce koniaku, przemądrzali wąsaci dziadowie politycy, których Sava nieszczególnie szanował, bo wiedział jak mało wiedzą o rzeczywistości, ruszyli w kierunku widowni gorąco zajęci rozmową na temat danych, które uznał za stosowne i nieszkodliwe im ujawnić. Jak bardzo ten wieczór miał się odwrócić przeciwko niemu - nie mógł się nawet spodziewać.
Akurat stał, zdawać by się mogło, bezcelowo u szczytu schodów, rozglądając się po ludziach. Tylko wprawny obserwator mógłby wyczytać z ruchów tego mistrza kłamstw i sztuczek rzeczywisty powód postoju. Bielejące kłykcie, zaciskane kurczowo na zdobionej poręczy i ciemność zasnuwająca spojrzenie gdzieś na horyzoncie widzenia. Przemęczenie, niedożywienie, alkohol i ciągła czujność siadły okrakiem na jego barkach przez chwilę nadając mu drapieżny wygląd szaleńca o nieobecnym wzroku. Tylko przez ułamek sekundy, bo rzeczywistość jawiąca mu się przed oczami uderzyła go z siłą tsunami, wyrywając go ze słabości i wypluwając styranego na piaszczysty brzeg zobowiązań.
Przez chwilę stał i nic nie robił, baraniejąc jak kompletny głupiec i patrząc na Varvarę twarzą pozbawioną wszelkiego wyrazu. Żadnych typowych mu uśmiechów, przerysowanych ukłonów czy puszczania oczek, którymi tak lubił żonglować na co dzień na granicy dobrego smaku i komedianctwa. Stał po prostu i próbował sobie przypomnieć, czy kiedykolwiek widział piękniejsze stworzenie, acz myśli jego rozprysły się jak bańka, kiedy Kuragina tworzyła rubinowe usta.
- Varvaro. - skłonił się lekko, próbując nie oderwać od niej wzroku, choć coś szeptało w jego duszy, że ta kobieta to demon. Nikt nie może być człowiekiem i wyglądać tak wspaniale. - Wyglądasz zjawiskowo.
Podał jej dłoń by pomóc wejść na ostatnie parę stopni, jak to robił zawsze ze swoją szarmancją zupełnie nie z tej epoki. Uśmiechnął się słabo, w duchu licząc na to, że nie zemdleje tu przy niej porażony gorączką. Wcale w tym nie pomagała.
- Zdradzę Ci kolejny sekret - szepnął nachylając się do niej, jakby podtrzymywał tradycję rozpoczęta w kinie. Savvas i jego ogromne tajemnice- Nie specjalnie, lubię tylko Kamienny Kwiat, pozostałe balety nie są w moim guście. Wolę Czajkowskiego. - silił się na swój luzacki ton, ale no właśnie - silił się.

Nie do końca jeszcze rozumiała, jak się zdaje, zasady gry, w którą wskoczyła na główkę skupiając się na nieistotnych szczegółach zamiast mało zachęcającej perspektywy uderzenia w dno; Sava miał więcej doświadczenia w udawaniu, mógłby przejrzeć ją na wylot w ciągu tych pierwszych niepewnych momentów i zapewne, gdyby nie opłakany stan zdrowia, zorientowałby się, że coś się kroi. Ale jedno było już przynajmniej jasne: nie zmieniła się całkowicie; maska, którą przywdziała niewiele jeszcze różni się od prawdziwej zmanierowanej Varvary – lecz to wystarczyło, by z pełnym prawdopodobieństwem przypuszczać, że ten teatrzyk będzie uzależniał.
Bo powinna przecież zauważyć. Może nie wszystko naraz, może bez stawiania nieomylnej diagnozy na pierwszy rzut oka, ale chociaż coś, co zasugerowałoby jej, że tym razem jest inaczej. W pierwszej chwili jednak nad spostrzegawczością przeważyła zachłanność typowa dla targowiska próżności. Skupiła się na wypatrywaniu znaków, czy osiągnęła zamierzony efekt – a te były dość jasne, by nie poświęcać im więcej uwagi.
Tym razem łapczywie słuchała jego tajemnic; na początek niech będą nawet te śmieszne, błahe. Niech poczuje się łaskawy racjonując jej te szczegóły bez większego znaczenia, a ona – lawirując między nimi z wrodzoną klasą i perfekcyjną iluzją absolutnej fascynacji na twarzy – poczeka, aż będzie gotów jej zaoferować sekrety, za których zdradzenie groziło mu więcej niż skrytykowanie gustu muzycznego.
- Zatem nuży cię historia wyklętych przez gwiazdy kochanków? – tak się o nich mówiło, prawda? O dwojgu gówniarzy bez pomyślunku, co to jakimś cudem zdobyli zaszczytne pierwsze miejsce w rankingu smutnych historii miłosnych.
A gdyby zajrzeć do któregoś z ich rodzinnych domów, tych pozornie pięknych, bogatych i szczęśliwych młodych ludzi, nierzadko znalazłoby się pod przykrywką perfekcyjnej harmonii nieszczęścia dalece bardziej przygnębiające niż przedwczesna śmierć z ideą brzmiącą w pustej młodzieńczej głowie.
- Trudno się dziwić. Tym bardziej, że kompozycjom Czajkowskiego istotnie nie można odmówić uroku. – dodała po krótkiej chwili, opierając swoją dłoń na jego na czas, jaki zajęło im pokonanie kilku stopni. – Przyszedłeś sam? – zapytała jakby mimochodem. Nie widziała, z kim rozmawiał nim zaprzątnęła jego uwagę.
- Arsenyi miał mi towarzyszyć dziś wieczór. – gładko dołączała kolejne słowa do swej wypowiedzi, pilnując, by te nieprawdziwe nie wyłamywały się z szyku zdań. W rzeczywistości jej brat nie zamierzał pokazywać się w teatrze, zajęty ważniejszymi sprawami w Ministerstwie, nawet mimo ciekawości, jak potoczą się działania Varvary. – Niestety, coś zatrzymało go w pracy. – mała zbolała minka na dowód żalu. – Nie chciałabym ingerować zanadto w twoje plany, ale może zechcesz dotrzymać mi towarzystwa w loży, którą – jak się okazuje – zbyt pochopnie zarezerwował?
Wszystko ujdzie jej płazem, gdy wygląda tak jak dziś wieczór, ale nawet niewprawny badacz etykiety uznałby jej propozycję za dość… mało finezyjną. Bardziej zależało jej jednak na dyskretnej atmosferze, w której mogłaby poruszyć tematy sprzed tygodnia. – Zawsze czuję się niezręcznie, gdy okoliczności zmuszają mnie do samotnego oglądania spektaklu. – dodała jakby na swoje usprawiedliwienie z delikatnym uśmiechem, którego nie znosiła: była to bowiem podręcznikowa mina panny, którą rycerz na białym koniu musi wybawić z nie lada opałów; w ich rzeczywistości raczej towarzyskich niż związanych z ziejącymi ogniem smokami, ale odruch na dobrą sprawę ten sam.

W grze pozorów miała silną broń, przewagę i naturalny talent będący sekretem jej rusałczej krwi. Sava również miał swoje narzędzia pracy, żadne z nich jednak nie mogło mu dziś pomóc, nie w tej rozgrywce, nie w tym stanie. Szedł przez chwile w milczeniu, przyglądając się mijanym przez nich ludziom i zastanawiając na pograniczu zdrowego rozsądku a totalnej otchłani jaką tego wieczoru była Kuragina, dlaczego wszyscy się na nich patrzą. Czy wszyscy się patrzą? Czy to on się gapi.
- Nuży. - przytaknął, zwracając spojrzenie znów w jej kierunku i znów baraniejąc. Czuł się głupio i coś mu o tym uparcie w głowie przypominało. Zakharence nie zdarzało się zapominać języka w gębie nawet w towarzystwie pięknych kobiet. Było ich w jego życiu kilka, by nie powiedzieć wiele, najpiękniejszych saren, na które liczył, że uratują jego potępioną dusze i sumienie dotykiem swoich porcelanowych dłoni. Wspomnienie tych dłoni jednak bladło prędko, kiedy to Varvara trzymała swoje jasne palce na jego nadgarstku. O czym on to? Hmm...
- Jestem w pracy. - przyznał, wypluwając pierwsze szczere wyznanie tego wieczora. Nie jakiś tam 'sekret', nie żart czy wystudiowany, dawno zaplanowany komentarz, tylko zwyczajne stwierdzenie, zdanie, którego nie przepuścił przez maszynę logiki przyśrubowaną to jego czaszki między mózgiem a jamą ustną- Gdybym miał wybór w ogóle by mnie tu dziś nie było. - otworzył szerzej oczy i zmarszczył brwi, próbując połapać rozjeżdżające się kropki i jakoś łączyć je w logiczną całość. Dlaczego jej to powiedział? Planował powiedzieć coś zupełnie innego. - Jestem trochę chory. - słowa wypadały z jego ust, a sam Zakharenko zachodził w głowę czym jest to spowodowane. Próbował nie patrzeć na swoją towarzyszkę natarczywie, nie mógł jednak oderwać wzroku od tych pięknych oczu, czerwieni ust, od uśmiechu od którego słabły mu kolana. Powstrzymywał się by nie pożerać jej wzrokiem i posilił na słaby uśmiech.
- Arsenyi? - czekaj, kto to Arsene. Zaplątana gęstwina myśli przypominała nieprzebyty czarny las pełen kłamstw jak pułapek, które przecież sam ustawił, którymi sam się obwarował dla własnego bezpieczeństwa. Był wprawnym oklumentą z wieloletnim doświadczeniem, mierząc się z przeciwnikiem, próbującym wedrzeć się do jego myśli miał swoje sekrety obstawione tajemnicami, obstawione bajkami i kłamstwami i jeszcze innymi tajemnicami w labiryncie, w którym ostatecznie nic nie było prawdziwe. Jak to jednak mogło mu pomóc teraz, w tej chwili, kiedy sam ochoczo wybiegał z tego labiryntu byleby prosto w jej ramiona.
- Będę rad. - puścił ją przodem przez boczne drzwi na widownię- Pozwól jedynie, że rozmówię się ze swoimi obowiązkami tego wieczora. Dołączę do Ciebie za kilka minut.
Obowiązek obowiązkiem był, w różnych stanach emocjonalnych, fizycznych czy psychicznych Sava bywał na co dzień, należał jednak do tej grupy beznadziejnych pracoholików, którzy niezależnie od pory dnia i nocy, czy samopoczucia, pamiętali o zobowiązaniach zawodowych. Udał się do loży dyrektorskiej, gdzie uprzejmie przeprosił za nieobecność i życzył miłego spektaklu, po czym skierował kroki w stronę miejsca, które zarezerwowała Varvara. Miał dziwne uczucie, jakby kropki, które przed chwilą z trudem dostrzegał, zaczynały znów zbiegać się w jakiś ważny wzór, potężne kichnięcie jednak wybiło go z pantałyku. Zatrzymał się przed wejściem, opierając dłonią o jeden z filarów między którymi wisiała kotara mająca zapewnić odrobinę prywatności osobom zasiadającym na niewielkim balkonie i potarł palcami oczy. Dziś bardziej, niż zwykle, miał ochotę po prostu już umrzeć.
- Varvaro. - wśliznął się do środka i zajął miejsce obok Kuraginy.

Do loży wpuszczono ich bez najmniejszych pytań o godność czy bilety; była w teatrze stałym gościem, benefaktorem hojnych datków na rzecz sztuki aktorskiej kultywowanej w tym przybytku. Otwierano dla niej zawsze tę samą lożę i dbano, by nikt i nic nie zakłócało Kuraginie odbioru sztuki.
Osiągnęła też swoje małe zwycięstwo; Sava przełożył jej towarzystwo nad przebywanie z wpływowymi ludźmi, którzy mogli zapewnić mu kolejne awanse, stanowisko nie do ruszenia i pensję godną powszechnej zazdrości. Dopiero jednak, gdy oddalił się, zostawiając ją samą w loży, dotarła do niej rzecz, którą wcześniej przeoczyła, a która mogła mieć kolosalne znaczenie.
Powinna była zauważyć. Mimo pięknej sukni i głupawych uśmieszków, wciąż była uzdrowicielką, a w Petersburgu panowała epidemia. Powinna być wyczulona na jakiekolwiek niepokojące objawy, a wręcz podejrzewać każdego z obecnych w większych skupiskach ludzi o roznoszenie drobnoustroju. I wreszcie zauważyła, lecz czy nie była to też dobra okazja, by osłabienie i rozkojarzenie wykorzystać jeszcze trochę?
- Nie miałam wcześniej okazji, by złożyć ci kondolencje. – odczekała kilka chwil, gdy się do niej dosiadł, po czym nachyliła się do niego, kładąc rękę na jego dłoni w pocieszycielskim geście. Ileż to razy widziała przymilające się do żałobników kobiety i pochlebców odnajdujących w sobie nowe pokłady współczucia odzwierciedlane przez wylewne gesty, krzepiące uściski ramion, podtrzymywanie sylwetek, które wcale nie uginały się pod ciężarem smutku. – Szczerze współczuję ci straty. To straszna tragedia.
Nie naciskała – nie zdziwiłyby go zapewne kolejne pytania, bo wszyscy chcieli o coś pytać – jego, Kosmasa, Hekate: rodzinę świetnie zorganizowaną i taktycznie rozlokowaną w najważniejszych dla funkcjonowania magicznej Rosji komórkach społeczeństwa. Ale zależało jej, by najpierw poczuł się spokojnie, uspokoić jego instynkt detektywa i czekać. Być może nie miała tyle czasu, ile była gotowa poświęcić na prowadzenie gier z Savvasem, ale pierwsze jej podejście musiało zakończyć się dobrze: podłożyć podatny grunt pod bardziej konkretne wnioski.
I wtedy, nachylona ku niemu, gdy dzielił ich bardzo niewielki dystans, a ona podniosła wzrok na twarz Zakharenki, naprawdę zauważyła, że wzrok ma niezdrowo błędny. Że dłoń ma wilgotną, rozgrzaną i bije od niego dziwne gorąco. Rusałki mamiły mężczyzn od wieków, zgodnie z genetyczną predyspozycją, lecz ich bliskość nigdy nie wywoływała objawów somatycznych. W tym momencie przypomniała sobie znowu, co mówił, jak nie maskował uprzejmością powodu swego przybycia do teatru i dotarło do niej, że nie może ignorować jego stanu, nawet gdyby on zechciał je zlekceważyć i gruchać tu z nią sobie, gdy w tle piruety kręcili najświetniejsi baletmistrze Rosji.
- Gorączkujesz. – ryzykowała bezpowrotną utratę czarownej atmosfery, ale uzdrowicielskie poczucie obowiązku wzięło górę nad przymilanie się, z którym czuła się podle, nawet mimo tego, że Sava reagował na nie lepiej, niż mogła sobie wymarzyć. Przyłożyła dłoń do skroni Zakharenki, nie obawiając się, że ktoś zobaczy – loża gwarantowała dyskrecję na tyle dużą, że wolała sobie nie wyobrażać, kogo i po co zapraszał tu Arsenyi przychodząc na nudne przedstawienie.
- Sava. – przywołała jego spojrzenie, opuszczając dłoń. – Mogę ci jakoś pomóc? Jeśli chcesz, możemy wyjść.
Z zupełnie profesjonalnych pobudek chciałaby go teraz obejrzeć, upewnić się, że nigdzie na jego ciele nie pojawiają się niepokojące zielone plamy. Gdyby okazało się, że niegroźne, nieswoiste na ogół objawy doprowadzą go do poważnych stadiów choroby, nie mogłaby sobie darować. Byłby to ogromny błąd zaniedbania w sztuce lekarskiej i niewybaczalna porażka.

Sam nie był pewien co wyprawia. Z wąsatymi ważniakami pożegnał się nie bez ulgi, nigdy nie lubił takich spotkań. W normalnych warunkach pewnie by panikował, bo przecież nigdy nie mógł sobie pozwolić na tak otwarte spełnianie własnych zachcianek - dziś jednak, jakimś magicznym sposobem było mu całkiem wszystko jedno. Chciał jedynie wrócić na lożę i znów pobyć chwilę w towarzystwie Kuraginy.
Usiadł na kanapie ze słabo ukrywaną ulgą i sięgnął po dzban ze schłodzonym białym winem, stojącym obok kosza z owocami na stoliku, który wydał mu sie przesadnie ozdobionym kwieciem. Nalał trunku do obu kieliszków i wziął swój w palce nie mogąc doczekać się, byle tylko uciszyć myśli.
- Mm. -pokiwał powoli głową, uśmiechając się do niej. Kropki znów zaczęły się rozbiegać w popłochu, jakby wzór, w który miały sę ułożyć nie miał racji bytu w jej towarzystwie.- Dziękuje, ale to nie taka tragedia. - napił się zimnego wina może nieco zbyt łapczywie i odstawił kieliszek, by - próbując być dyskretnym - potrzeć jedną ze skroni jakby to miało przynieść jakąś ulgę.- Eliades musiał odejść.
Nie był już pewien, czy to gorączka, czy jej dotyk palił mu wnętrzności i rozum. Gdy znów ujęła jego dłoń poczuł się bardzo błogo, wpatrując w nią szarymi oczami, które dziś nawet nie próbowały strzelać iskrami wesołości jak zdarzało się to na co dzień.
- Och, Twoja troska mi schlebia, Varvaro. - powiedział miękko i zmrużył oczy czując jej dotyk na swoim czole i skroni- Ale też i wprawia w zakłopotanie. - zaśmiał się lekko, odchylając nieco głowę w geście uniku. Poprawił kołnierz koszuli i spojrzał na scenę, na której pierwszy tancerze zaczynali swój wspaniały performance.
- To tylko lekkie osłabienie - żachnął się, mrugając lekko oczami- Podczas ostatniej misji w terenie zlekceważyłem pogodę myśląc, że to już wiosna.
Wyprostował się nieco bardziej, ganiąc się w myślach. Musiał wyglądać strasznie żałośnie, skoro Varvara Kuragina wyglądająca dziś jak anioł i przyciągająca spojrzenia zarówno mężczyzn jak i kobiet, chciała zmarnować swój wspaniały wieczór i zamiast oglądać żałosnych Romea i Julię kręcących piruety po scenie zaproponowała, by rzucić wszystko i zająć się jego gorączką.
Po twarzy przebiegł mu gorzki grymas, ze wszystkich ludzi w jego otoczeniu najmniej spodziewał się, że to Kuragina okaże mu tyle troski. Niemniej jednak musiał jakoś wziąć się w garść, był przecież w stanie jakoś maskować swoje permanentne zmęczenie w codziennych relacjach - dlaczego przy niej tak strasznie się rozmiękł? Tak bardzo się odkrył, obnażył? Spojrzał na nią i westchnął cicho.
- Absolutnie się nie przejmuj. Przecież przyszliśmy tu na Prokofieva. Wina?
Rozwój sytuacji tego wieczora zależał tylko od niej. Osłabiony Savvas nie trzymał gardy i nie próbował czarować jej swoim urokiem sympatycznego gostka, kumpla jej brata. Wpatrywał się w nią wzrokiem nieco błędnym, jednak pozbawionym ostrożności i uprzedzeń. Pytanie czy moralność pani uzdrowicielki nie zostanie nadszarpnięta, jeśli wykorzysta tę okazję i czy łatwo będzie Zakharence znów spojrzeć w oczy, kiedy spotkają się innym razem, w innych okolicznościach.

Chociaż widziała jak na dłoni spokój malujący się na jego twarzy pod wpływem jej dotyku, to gdy przemówił, cofnęła rękę jak oparzona. Przeklęła w myślach to wypadnięcie z nadanej sobie na ten wieczór roli. Przecież mówił. Dokładnie tak, jak chciała, wszystko szło aż za dobrze. Wystarczyło się uśmiechać i umiejętnie dozować niby przypadkowy dotyk. I zignorować trawiącą go gorączkę.
Dlaczego nie? W końcu przysięga, jaką składają uzdrowiciele przed rozpoczęciem pracy nigdy nie niosła w jej opinii jakiegoś definiującego życie znaczenia. Była frazesem, który uleciał jej z głowy w momencie, gdy skończyła wypowiadać jej ostatnie zdanie.
- Musisz mi wybaczyć, Sava. Nie chciałam, byś poczuł się nieswojo. – uśmiechnęła się do niego przepraszająco. Miała niebywałe szczęście, że nigdy przedtem Zakharenko nie był jej pacjentem w Hotynce i nie mógł wiedzieć, że karta czułej opiekunki, której na sercu leży dobre samopoczucie każdego, jaką właśnie zagrała jest pierwszej wody blagą. – Mogę się tylko wytłumaczyć skrzywieniem zawodowym. Ta smocza ospa spędza mi sen z powiek i każda wzmianka o chorobie jest potencjalnym powodem do niepokoju.
Wolałaby istotnie rozmyślać po nocach o rzeczach znacznie przyjemniejszych, ale kariera – choć kwitnąca teraz bardziej niż kiedykolwiek – nie dawała jej wyboru. Poprzednią noc spędziła krążąc między łóżkami pacjentów a ciasną dyżurką, gdzie rozpisywała na rano kolejne dawki leczniczych eliksirów.
- Z pewnością tęsknisz za wiosną. Odessa musi pięknieć o tej porze roku. – udała rozmarzenie; w rzeczywistości odwiedziła nadmorską Odessę zaledwie raz, w sierpniu i było jej tam stanowczo za gorąco, nie wspominając o tłoku turystów czekających ją w każdym z miejsc wartych odwiedzenia. Kiedy odbierała od Zakharenki kieliszek wina, jej palce – znowu jedynie pozornie z przypadku – musnęły wierzch jego dłoni. – Ale nie masz pewnie zbyt wielu okazji, by być w domu rodzinnym? Dziękuję.
- Podziwiam, z jaką godnością to wszystko znosisz. – taki brak przywiązania do nestora rodu, skąd inąd także jego bliskiego krewnego Savy, wydał się Varvarze dziwaczny. Gdyby w wybuchu w muzeum zginął jej ojciec (jego poprzednik już wcześniej pożegnał się bowiem ze światem), lub – co gorsza – brat, nie pozbierałaby się przez długie miesiące. Ale powiedział to tak dziwnie: musiał odejść. Jak gdyby tłumaczył poświęcenie dla większego dobra.  – Ciekawi mnie, skąd u ciebie to pogodzenie z losem. Zamierzacie chyba dociec, kto jest odpowiedzialny za ten zamach?
Wcześniej pragnęła, by przedstawienie czym prędzej się zaczęło. Mogłaby zamilknąć, utkwić wzrok w tańczących aktorach i łudzić się, że niezręczna sytuacja, jaką zainicjowała przez tę przeklętą chorobę, zniknie z pamięci Savvasa. Gdy jednak pierwsze dźwięki zabrzmiały dopiero teraz, była zła. Akurat kiedy zdobyła się na zadanie istotnego pytania!
Cóż. Jeśli uzna jej pytanie za niewygodne, oto ma podaną na złotej tacy wymówkę, by nie odpowiadać. Varvara upiła kilka łyków chłodnego wina, by ukryć irytację i niechętnie skierowała wzrok na scenę oświetloną światłem reflektorów. I zniecierpliwiona czekała, aż najwspanialsza tragedia miłosna rozwinie się przed jej oczyma wystarczająco, by zasłużyła na antrakt. Szczerze kochała muzykę i doskonale wiedziała, że znów wzruszy ją „Taniec Rycerzy”. Ale w żadnym razie nie przyszła tu dla Prokofieva. Ani też, na dobrą sprawę, dla Zakharenki.

Może nie o kartę czułej opiekunki Zakharence w tym wypadku chodziło, a o zwykły wyraz troski, który był mu zupełnie obcy. Był księciem Odessy, z żelaza i złota, nie bywał słaby więc pochylanie się nad jego chorobą budziło niechęć i nieufność większą, niż jej nagłe flirciarskie zapędy, w których notabene kompletnie nie dostrzegał niczego podejrzanego. Na jej przepraszający uśmiech również uśmiechnął się przepraszająco, nie chciał bowiem wypaść grubiańsko, odrzucając jej troskę. Wolał jej uniknąć, szczególnie, że troska zazwyczaj niesie za sobą obowiązek zadośćuczynienia, a obowiązków miał ostatkiem aż nadto.
- Dla uspokojenia Twego serca mogę obiecać, że to nie smocza ospa. - kiwnął głową. W zasadzie to nie mógł tego obiecać, bo bogowie raczą wiedzieć do mu dolegało, ale zakładał, że to nie smocza ospa. Na wszystkich świętych, gdyby to była ospa to byłby dopiero ambaras. Tyle do zrobienia, a on w szpitalu? Nie godzi się.
Śledził wzrokiem tancerzy podskakujących na scenie w rytm muzyki i ostatkiem trzeźwej świadomości zastanawiał się, czy balet kiedykolwiek rzeczywiście go cieszył. Przywykł już do spektakli i koncertów w takim stopniu, że umiał wdać się w dysputę na temat lepszości jednego kompozytora, a talencie innego choreografa - mimo to, szczerze wolał te cyganki tańczące latem na ulicy przy muzyce trąbki i skrzypiec, zbierając miedziaki i sprzedając mugolom trefne wróżby. Teatr był miejscem podziwu, ozdobnym, dopracowanym, działającym bez skazy, zgranie orkiestry i tancerzy, światło, scenografia. A jednak wolał być na ulicach.
- Odessa. - westchnął cicho. Dawno nie był w domu. Powinien wrócić na chwilę, podróż to przecież żaden wysiłek, nie miał jednak zwyczajnie czasu pomyśleć o odwiedzinach. Już widział złote włosy matki, jej uśmiech i dłoń wyciągniętą, żeby mu włosy przygładzić i zaraz dodać, że już trzeba je ściąć bo zaczyna wyglądać niechlujnie.
Spojrzał na Varvarę ponownie i obraz matki zaraz rozmył mu się, a jej złote włosy zastąpił piękny blond należący do Kuaginy. Spijał z jej rubinowych ust każde słowo, jakby karmiła go mówioną ambrozją i zapadał się w tym. Było mu dobrze, na chwilę, przez chwilę, trochę ukołysany gorączką, trochę białym winem, chciał zostać w tym miejscu w tym stanie na dłużej. Pozamykać wszystkie inne zmysły, odciąć się od świata zewnętrznego, tylko tu z tą Varvarą siedzieć. I niech mu mówi co chce, że Odessa jest piękna, że smocza ospa szaleje, że tancerze skaczą równo czy nierówno, niech mu opowiada o czymkolwiek.
Uśmiecha się na jej kolejne pytanie, ach ta Varvara, jak ona nic nie wie.
- Eliades był słaby, miał błędne myślenie, nie mogliśmy się rozwijać. Rozwój jest podstawą przetrwania, pewnie wiesz... - zaczął i choć coś mu w głowie dzwoniło, pewien był, że to anielskie chóry - ... nie ma też czego dociekać, przecież wszystko wiem od samego początku. Trudno tylko upilnować wszystkich, by nie odkryli prawdy.
Zamknął oczy. Muzyka zaczynała mu na prawdę działać na nerwy, wszystko psuła! Nigdy nie lubił Prokofieva, a teraz, w tej sytuacji, udało mu się go nawet znienawidzić. Pomyślał przez chwilę, że trzeba się jednak było dać stąd zabrać, zniknąć gdzieś z Kuraginą, niech go bada, a on będzie mógł spokojną chwilę spędzić z nią sam na sam. Bez trąbek, pompek i organów.
- Wiesz, że gram na skrzypcach? - zapytał zupełnie znikąd takim tonem zupełnie innym niż zawsze. Może trochę rozbawionym, trochę skruszonym, jakby teraz dopiero zdradził jej jakiś szczery sekret o sobie samym.

Balet – przypuszczalnie najbardziej wysublimowana forma sztuki. Trzeba lata spędzić na wykształcaniu w sobie dyscypliny, doskonałej kontroli nad własnym ciałem, a to równocześnie z rozwijaniem wrażliwości, która w precyzyjnych, niemal mechanicznych ruchów przekazać emocję powinowatą muzyce rozbrzmiewającej spod sceny. Tancerze i tancerki wdzięczyli się do widzów, wykonywali bezbłędnie najtrudniejsze cabrioles, widowiskowe grand jeté i bez wątpienia zasługiwali na oklaski, które dobiegały do uszu Varvary jakby zza kurtyny; jakby znalazła się z dala od eleganckiej loży, a w zamian zbliżała do tajemnicy.
A więc jednak Sava nie zamierzał uchylać się od odpowiedzi.
- Sava… – była w stanie domyślać się, co Zakharenko chciał powiedzieć. Jakie znaczenia mogły czaić się za każdym słowem – niedopowiedzenia były rozrywką wyższych sfer, każdy prędzej czy później musiał paść ofiarą paskudnej komedii omyłek. Nie chciało jej się jednak wierzyć, by w którejkolwiek z nich ktoś mógłby paść ofiarą dosłownie. Powtarzała więc jego imię, spokojny rytm, stale przypominający mu, że o niego w tym wszystkim chodzi, że Varvary nie zajmuje nic poza jego osobą, a jej myśli nie wykraczają poza urokliwą teraźniejszość.
Co to ma znaczyć?, uparcie krążyło jej po głowie to pytanie i cisnęło się na usta, ale nie mogła zadać go tak bezpośrednio. Czar mógł w każdej chwili prysnąć, zwłaszcza że wysnuła go tylko improwizacją, zdołała powlec jego czujność jedynie lichą powłoką mogącą w każdej chwili zerwać się pod naporem ważności słów, jakie jej przekazywał.
O Starszyźnie nie można było powiedzieć słowa bez wplatania w każde zdanie wytrychów pokroju „jedności”, „solidarności”, „współpracy”, „uczciwości”. Varvara mogłaby bez przeszkód żyć pod kloszem ignorancji i z błogim wyrazem twarzy powtarzać te ideały, niezbicie w nie wierząc. Ale tak jak on miał swoje ulice, ona miała szpital. Bardziej kontrolowane środowisko, oferujące na dodatek ucieczkę w obojętność nauki i teoretyzowanie, ale nie mogła już cofnąć poznania pewnej części prawdy o świecie, który znajduje się niewyobrażalnie daleko od archangielskiej posiadłości Kuraginów.
Chciała zrozumieć, bez żadnych ozdobników usłyszeć, jakiej to prawdy nie mogli odkryć wszyscy, lecz czy nie należała do wszystkich? Czy nie byłoby zbyt wielkim przejawem zuchwałości, gdyby wprost poprosiła go o przyznanie się do wszystkiego? Może dostałaby dokładnie to, czego chce. W końcu książę Odessy natrafił tego wieczoru na najprawdziwszą księżniczkę, której nie odmawia się niczego. Nawet za cenę złamania obietnic i własnych postanowień.
Muzyka, grana czysto i dźwięcznie na idealnie nastrojonych instrumentach, nagle zaczęła drażnić jej uszy, jak gdyby mogła powstrzymać ją od usłyszenia nie tylko słów, ale nawet myśli Zakharenki. Wciąż nie zebrała dość odwagi, ale o rozwoju ludzkości mogła dyskutować zawsze. Badała w końcu postęp, ewolucję genów przenoszących przypadłości starych rodów; podkradała surową wiedzę z bardziej zaawansowanych w tej dziedzinie niemagicznych książek, prowadziła badania, na które ze skarbca Kuraginów szły ogromne sumy.
Postęp był jej sprzymierzeńcem. Selekcja naturalna mogła pomóc jej w rozwikłaniu zagadki.
- Masz rację. Ciągła zmiana warunkuje przetrwanie. Przeżywają najsilniejsi. – powtarzała bardziej wzniosłe fragmenty zapamiętane z wykładów z PUM. Głos prawie jej zadrżał, ale mógłby uznać, że to przez emocje, jaką wzbudzała specyficzna atmosfera. – Więc stanąłeś na straży waszego rozwoju, Sava? – zapytała nieśmiało, znów nachylając się do Zakharenki. I stchórzyła. Gdyby się okazało, że… nie, w to nie uwierzy. Ale nie mógłby jej chyba teraz okłamać. Obserwowała, jak z jego twarzy i zachowań znikają szczególiki, którymi zwykle urozmaicał ich spotkania, bez których nie widziała go wcześniej. Teraz, ze wszystkich chwil, mogła podejrzewać go o szczerość.
- Nie miałam pojęcia. Żal mi, że wciąż tak słabo cię znam, Sava.
Ona, na szczęście, nie musiała rewanżować się tym samym.

Nie miał zamiaru uchylić się przed niczym, a jego imię powtarzane jej miękkim głosem zostawiało w jego pamięci pieczątki jak pocałunki. Sava, Sava, czy ktoś piękniej wymawiał jego imię kiedykolwiek wcześniej, Sava, czy ktoś w ogóle kiedykolwiek wcześniej do niego mówił, Sava, odwrócił się powoli w jej stronę, trochę bardziej niż głową, patrząc na nią z ciepłym uwielbieniem, gubiąc się w jej oczach. Nie był nawet pewien, o czym do niego mówiła, niech tylko coś mówi.
Całe życie temu odrzucił potrzebę miłości, wyrwał z piersi serce i wyrzucił do stawu koło domu, zastępując je szczerozłotym kołaczem Zakharenków, plecionym z obowiązków i zasad. Nie brakowało mu w życiu kobiet, wiedział jednak, że nie miał już miejsca w sobie na głębsze uczucia, były tylko obowiązki względem złotej krwi i zwyczajne fizyczne potrzeby. Dawno temu zrozumiał, że miłości nie ma i poza chemiczną reakcją, poza uzależnieniem i fizycznością, w nim, jako człowieku nie było uczuć.
Teraz jednak... wyciągnął powoli palce w stronę jej twarzy, opuszkami palców dotykając niemal nieśmiało pukli jej doskonale ułożonych włosów. Nie miał nic do powiedzenia, było mu po postu dobrze. Czy go w tej chwili nawet obchodziło jaka jest piękna? Już nie, pękła tama wezbrana, coś ciepłego i słodkiego podchodziło mu pod gardło, palcem wskazującym przesunął po linii jej włosów w stronę skroni. Czuł coś, czego wyrzekł się dawno temu, chciał pozwolić sobie w tym zostać, płynąć kraulem przez te gorące źródło rosnące mu w piersi, przynosząc tyle szczęścia co bólu, jak dawno zapomniany talent, promieniujący ogrom radioaktywnej miłości, jak nieużywane nogi kłujące setką igieł, kiedy na nowo, niczym kaleka ucząca się chodzić, próbował rozszyfrować co czuje.
- Varvaro... - powiedział, a głos mu się dziwnie załamał. Po twarzy Zakharenki przebiegł niepokojący grymas. - Ja jestem strażnikiem mojej rodziny. Posłusznym, uniżonym, oddanym. Zrobię wszystko, co zrobić trzeba, żeby moja rodzina nie musiała się niczym troskać, byśmy mogli... - urwał i przełknął ślinę opuszczając dłoń, jakby każde kolejne słowo sprawiało mu coraz większą trudność. Odstawił pusty kieliszek na stolik i położył dłoń na mostku, próbując bezmyślnie zniwelować to nasilające się kłucie.
- Nie ma czego żałować. Nie ma we mnie nic, co kobieta taka jak Ty mogłaby uznać, za ciekawe. - gorycz mieszała się w tym zdaniu z chłodem jego szarej codzienności. Tak jak grając na skrzypcach, muzyk musiał nasłuchiwać fałszywych nut tak teraz Sava próbował zrozumieć symfonię dzwoniącą mu w głowie. Nie była to żadna znajoma melodia.
- Obawiam sie... - ujął jej dłoń otwierając powoli oczy. Był smutny, czuł się staro, czuł się zmęczony. Wiolonczele zaśpiewywały rzewne melodie kiedy baletmistrz Romeo kręcił miłosnego pirueta w stronę swej ukochanej.
I on czuł, że się kręci. W środku mu się kręci, w głowie, w żołądku. Ucisk między płucami wcale nie chciał zelżeć, z ust wyrwało mu się nawet głuche stęknięcie, a rozbudzone, zardzewiałe emocje trzeszczały kakofonią, krzycząc jak bezdomne psy w schronisku, jedna przez drugą i domagając się jego uwagi. Uwagi, której od dawna nie chciał im poświęcić.
- Obawiam się, że nie mogę spędzić z Tobą tego wieczora. - wziął ciężki wdech pozwalając jej dłoni wyśliznąć się z jego. Zwrócił spojrzenie w dół, w stronę sceny. Czuł się, jakby całkiem na nowo to serce z piersi wyrywał, nie chciał tego przecież, a może serca nie chciał? Tracić, nie tracić, i tylko to Sava... szumiące w głowie jak słodki narkotyk.

Miał piękne imię. Nie spotykało się takich w Rosji: melodyjnych i nad podziw delikatnych, jak na imię dla mężczyzny. Przypominało o greckim słońcu rzucającym swoje światło na korzenie jego dynastii. Niemal smakowało winem, jakim spływają Dionizje.
Dlaczego nie zażyczyła sobie wcześniej, by ktoś tak na nią patrzył? Zapomniała, jak czuje się kobieta, dla której ktoś gotów jest postradać zmysły.
Hołdowała w życiu nauce. Magię, którą dzieci upiększają sobie życie, chciałaby do ostatniego słowa zamknąć w okowy podręczników. Wszystko wiedzieć i ze wszystkim walczyć tak, by zostało to, co można mieć pod kontrolą.
Varvara wie więc, co to miłość. Nic, gdy odjąć nieznaczące ozdobniki, prócz fluktuujących w mózgu poziomów neuroprzekaźników. Skóra, ślina, a nawet pot – zero poezji, tylko serotonina i oksytocyna decydowały o zakochaniu.
To nawet zabawne, że dwoje niewierzących w miłość po grób ludzi oglądało wspólnie romans wszechczasów.
Wyrzecz się swego rodu, rzuć tę nazwę! A ja przestanę być z krwi Kapuletów.
- To godna podziwu postawa. – wciąż odczuwała niewyjaśniony pokój, w pamięci żywymi pozostawały jego słowa sprzed kilku chwil. Ale poniekąd przecież, póki nie odkryła prawy, doskonale go rozumiała. – Z pewnością wiele już dla nich zrobiłeś?
Nigdy. Choćby usychała z tęsknoty, nie pozbyłaby się dobrowolnie godności Kuraginy. Prędzej czy później przyjdzie jej zmienić nazwisko, które nosiła z dumą przez dwadzieścia osiem lat, ale póki co…
Varvara zakochała się raz. Uczuciem dziewczyny, która umiała wykrzesać z siebie jeszcze resztki naiwności mimo dotkliwej świadomości, że jej małżeństwo będzie ukoronowaniem interesu, nie wzajemnego uwielbienia.
Zakochała się nagle, zaskoczona tym serca porywem. I kochała – o, ironio – bez wzajemności zbyt długo, by nie wstydziła się do tego teraz przyznać. Zakochała się raz i musiała pogodzić się z losem, zapomnieć. Przystała na swoją klęskę już dawno temu, ale zapomnieć nie udało jej się po dziś dzień.
Nie dlatego jednak zmroziło ją, gdy ręka Savy dotknęła jej włosów. Zawsze doskonale ułożone, a twarz opanowana. Tak długo o tym rozmyślała, że zaczęła w końcu chcieć także tylko tego, co stale mogła kontrolować. A dłoń Savy wymknęła się spod tej kontroli i ważyła się jej dotknąć. Jak kobiety, którą można tak po prostu wziąć za rękę i poprowadzić w codzienność, w której – ku powszechnemu zaskoczeniu – nie rozbije się jak szklana figurka.
Varvara znieruchomiała, wpatrzona w Zakharenkę wzrokiem niemal zdziczałym ze zdziwienia. Ona przecież była z porcelany, co jeśli zostaną ślady?
Ku jej własnej trwodze, ze zdziwieniem zmieszała się ciekawość.
- Pozwolisz, że o tym, czy powinieneś tak surowo się oceniać, osądzi kobieta taka jak ja. – odbiła jego nużącą już wypowiedź z (czyżby?) figlarnym uśmiechem. Mężczyźni nader często zgrywali skromnych lub zajętych na co dzień sprawami, których płeć piękna nie jest w stanie zrozumieć. Czy każdy z nich nie życzyłby sobie jednak, by jego towarzyszka miała do zaoferowania więcej niż rozmowy o modzie, muzyce i skandalach w towarzystwie?
Zbliżał się antrakt. Nie zauważyła, dopóki nie zapowiedział swojego odejścia. Gra okazała się znacznie bardziej zajmująca, niż oczekiwała, i teraz – po raz pierwszy w ciągu ich kilkuletniej znajomości – wolałaby, by został.
- Ach, Sava. – po raz ostatni (?) spróbowała ujmującego uśmiechu. – Dlaczego? Zasługujesz na jeden wolny wieczór. To dobre dla zdrowia, tak czasem zrobić coś dla siebie. Chyba że… - chyba że to o mnie chodzi., dokończyła w myślach. Nie mogła mu się narzucać. Zarzucanie włosami, trzepot rzęs i cała reszta arsenału, jakim posługują się kobiety zdesperowane leżały także w zakresie jej możliwości. Varvara jednak, uciekając się do tych nieeleganckich taktyk, nie byłaby już zupełnie sobą.
- Chyba, że wzywają cię niecierpiące zwłoki obowiązki. W tym wypadku, nawet mimo że ten wieczór ucieszyłby mnie znacznie bardziej, gdybyś został, nie śmiem cię zatrzymywać.
Ale na tak niewielki szantaż mogła sobie chyba pozwolić?

Wsunął palec pod krawat i miękkim ruchem rozplątał węzeł ściągając go z szyi. Rozpiął guzik, dwa,jednak to, co dławiło go było w środku i żadne zdejmowanie akcesoriów nie mogło go przed tym uchronić. Patrzył błędnym, nieco nieobecnym wzrokiem przed siebie i potarł powoli palcami oczy. Wszystkiego za dużo, za mocno, za bardzo, wszystko to, czego nie wolno chcieć i mieć: rozprężenie, przyjemność, piękno.
- Zrobię dla nich wszystko... - niemal szepnął, bardziej do siebie niż do niej i wspierając się na podłokietniku sofy wstał niepewnie, chwiejąc się nieco. Nie było dobrze, nigdy nie było dobrze. Jak długo można spychać wszystko do piwnicy Sava?
Tak jak i ona nigdy nie wyrzekłaby się nazwiska, tak i on na zawsze pozostawał Zakharenką. Wartość rodziny była nadrzędna, czego zresztą innego można się było spodziewać po synu Kosmasa i Hekate, dwójki niemal półbogów, choć do niedawna bagatelizowani, stojący na krawędzi upadku i biedy, powoli jak bluszcz rozplatali wici i pięli się uparcie. Wiesz co rośnie pod gęstym bluszczem? Nic. Pod bluszczem jest tylko ciemność, zimno i wilgoć.
Odwrócił się powoli, a jego łagodny, nieco zmęczony wyraz twarzy bladł, jakby pośmiertnie tężejąc. Zasługiwał? Na jeden wolny wieczór? Śmiał wątpić, przymykając leniwie oczy. Pies myśliwski Kosmasa Zakharenko, bezwzględny Gwardzista, detektyw o liście sukcesów tak bogatej, że nie jeden współpracownik kwestionował prawdziwość i legalność jego pracy - całkiem słusznie. Od dawna nie był dobry, choć nosił dworską maskę dżentelmena, od dawna wyśmiał sprawiedliwość, samemu balansując na krawędzi ludzkiej krzywdy i zdrady. Dorobił się piętna tam, gdzie w głowie powinna mieszkać moralność, grubej, perłowej blizny, którą wąż jego duszy pieszczotliwie mógł językiem gładzić z dumą mówiąc "Teraz jesteś prawdziwym dziedzicem Zakharenko." Po mięśniach karku wspinało mu się znajome uczucie, wywołując dziwny tik od którego lekko pokręcił głową jakby myśl natrętną chciał od siebie odgonić. Balet niemal dobiegał końca, wiedział co powinien zrobić, kropki pojawiały się na planszy jak błędne ogniki, wracało uczucie znużenia, choroba tuląca gorączką, ucisk w piersi wcale jednak nie zelżał dokładając swoich trzech gorszy do koszmarnego samopoczucia, a jęki upartych uczuć, które znów próbował wyrzucić na dno pamięci szarpały za serce niczym szaleni muzycy wygrywający żałobny tren na strunach jego żył.
Uśmiechnął się słabo, nie, nie pozwoli. Kobieta taka jak ona nie powinna nawet próbować oceniać tej porcelanowej maski, którą nosił na co dzień. Nie mogła wiedzieć o nim nic i nawet będąc mądrą, nawet gdyby domyślała się czegoś, nie byłaby w stanie zgadnąć, zrozumieć, a już na pewno zaakceptować całej prawdy. Takich kobiet, jak jego matka, zdolnych zrozumieć, nie było wiele, śmiał nawet twierdzić, że żadnej.
- Tym razem musisz mi uwierzyć na słowo. - odwrócił się powoli tyłem do balustradki balkonu i sięgnął po butelkę wina, stojącą w srebrnej misie wypełnionej lodem.- Zrobiłem to, czego tak bardzo się obawiasz, zabiłem Eliadesa. I zrobiłbym to jeszcze sto tysięcy razy, gdybym dostał takie polecenie.
Wcisnął krawat do kieszeni.
- Miłej nocy, Varvaro.
Jak długo można spychać wszystko do piwnicy Sava?
Bardzo długo.

z/t

Zabiłem Eliadesa.
Życie arystokraty, który jest jednocześnie mężem stanu i kobiety, nierzadko ojcem i wpływową figurą, nie jest łatwe. Wiele trzeba takiemu wybaczyć. Niewierność małżeńską, zaniedbanie ojcowskiego obowiązku, drobne oszustwa, kłamstwa i nieuczciwości. Wszystko było bowiem dla sprawy, a sprawa usprawiedliwia wiele. Plotki, spiski, nieszkodliwe afery. Oszczerstwa, intrygi, uszkodzenie ciała w stopniu od niewielkiego do średniego. Ale morderstwo? Pozbawione skrupułów, brutalne i wyśmienicie zamaskowane. Bardzo w stylu szlacheckich hegemonów, ale w idealistycznej wizji Varvary nie trzeba się już było uciekać do takich zbrodni. Każdego można było przekupić, zastraszyć, unieszkodliwić na sposoby inne niż ten ostateczny. A oto Sava stoi przed nią i przyznaje się do zabójstwa. Z pewnością, rozmysłem i dumą – nie miała wątpliwości, że właśnie to brzmi w jego głosie.
Zabiłem Eliadesa.
Zawsze był taki szarmancki. Całował w rękę, przynosił kwiaty – sprawiał wrażenie idealnego zalotnika, gdyby przyszło mu do głowy się o kogoś starać. Na dodatek robił karierę w Gwardii, chlubił się zawodem zaufania publicznego. Jego zawadiackie uśmieszki bawiły ją, a jemu odejmowały powagi, wszystko tak łatwo lekceważył, ignorował nawet podstawy dobrego wychowania, by dobrze się bawić, mieć święty spokój, czy spełnić jakikolwiek inny ze swych celów. A tymczasem pod każdym z pozornie niefrasobliwych gestów, po każdą łobuzerską miną tkwił ten ciężar, który na jej ramiona zrzucał ze swego sumienia.
Zabiłem Eliadesa.
Musiała stąd wyjść, musiała uciekać. Obawiała się, że Sava w końcu powie albo zrobi coś, co przekroczy granicę zwykłej rozmowy, ale nie mogła spodziewać się tak bezpośredniego wyznania. A więc rozmowa na tarasie Pałacu Sprawiedliwości, która skłoniła ją do tej zasadzki na Zakharenkę, miała więcej znaczenia, niż mogła przypuszczać. Musiała stąd wyjść. Biec ile sił w nogach do Arsenyia, do ojca. Ale prócz oszołomienia, zmroził ją też strach przed determinacją jego słów.
I zrobiłbym to jeszcze sto tysięcy razy.
W milczeniu patrzyła, jak Sava odchodzi. Nie spuszczała z niego oczu, wbijając wzrok w dłonie mężczyzny. Płynne ruchy, pewne kroki – nic nie zdradzało sekretu, z jakim musiał chodzić po świecie. I teraz tylko ona jedna wiedziała, czy mogła zatem czuć się bezpiecznie?
Odczekała chwilę, aż nabrała pewności, że Savy nie ma już w teatrze i wybiegła z loży. Bileterzy próbowali ją zatrzymać, wołali za nią zdziwieni. Ale Varvara była już myślami daleko stąd, na progu gabinetu ojca w Archangielsku.
Wiedziała, kto stoi za zamachem na Muzeum. Znała jego prawdziwy powód. I ta wiedza wypalała jakby dziurę w jej świadomości, musiała jak najszybciej komuś powiedzieć, wypluć te słowa jak truciznę. Serce galopowało jej w piersi, nie pozwalając nawet zastanowić się, co to oznacza dla całej rodziny Zakharenków. Czy to możliwe, że wspólnie wszystko zaplanowali?
Varvara biegła po schodach, wciąż potrząsając głową i oglądając się za siebie, aż nie stanęła na chwilę, by na środku ulicy teleportować się do domu. Ręka nieco jej drżała, ale jej pragnienie, by znaleźć się w Archangielsku było tak silne, że bez zakłóceń przeniosła się do posiadłości Kuraginów.

Varvara z tematu

Dzisiaj, ledwo kilka miesięcy po sprzedaniu pierwszego egzemplarza książki "Szaleństwo wuparzych oczu" tenże materiał źródłowy miał swoją premierę w teatrze pod reżyserią Innokentiego Velitchkova, początkującego reżysera i scenarzysty z artystycznej rodziny. Pochodzenie dawało mu dużą szansę na zabłyśnięcie i wykazanie się, jednak Kuragina na wszelki wypadek skreśliła go już na samym początku. Wolała się pozytywnie zaskoczyć sztuką niż zawieść płonnymi nadziejami. No i dzięki tej "ignorancji" przygotować do wyłapywania idealnych materiałów do plotek. W końcu nie postanowiła skorzystać z zaproszenia tylko dla własnej przyjemności.
Weszła elegancko ubrana, choć tak by nie zwracać na siebie przesadnej uwagi. Jedyne, co mogło zdradzić jej obecność to charakterystyczne, niebieskie pióro kraski, ale nie wszyscy na szczęście powiązywali ten element z nią i pisanymi przez nią artykułami w Avosce. Upiła szampana, który wszyscy dostali na powitanie i przywitała się z paroma znajomymi, na których się natknęła. Przy żadnym nie zatrzymała się jednak na dłużej chcąc wypatrzeć co ciekawsze osobistości. Może będzie Vaso Romaniuk? W połączeniu z byłą żoną oglądanie ich razem mogłoby być ciekawe... A Gana nawet by dopłaciła, oni z reguły byli gwarancją napisanego artykułu i kilku plot.
Ciekawe czy Eduard Kuragin spodziewał się, że kiedyś jego daleka kuzynka (a może potomkini? Gana nigdy aż tak nie interesowała się bardzo dalekimi korzeniami by o tym wiedzieć) będzie tu stać i zamiast prowadzić teatr albo zajmować się sztuką zajmie się zawodowo szukaniem taniej sensacji. Pewnie by się zawiódł gdyby jakiś wieszcz mu to przepowiedział. Kuraginę jednak mało to obchodziło.
Odłożyła kieliszek na tackę i poszła do łazienki upewnić się, że makijaż jej się nie rozmazał. Ani nie chciała źle wyglądać, ani dać się zapamiętać z tak błahego i głupiego powodu.

Kulturowe uzupełnienie łaknącego umysłu to drobne oszustwo, na jakie możesz sobie pozwolić, Rumiana. Mimo, że chęć kontemplowania żadnej sztuki nie zaprząta ci ostatnio myśli, pojawiasz się tu urzeczona możliwością rozwinięcia wrażliwej duszy. Musisz uchodzić za delikatniejszą. Już teraz zbyt wiele osobistości określa cię jako nieprzystępną i nieprzyjemną. Osobistości, których zdanie liczy się w socjecie. Bardzo nie chcesz pozostawać na językach czystej arystokracji w ten niepochlebny sposób. Ułagodzenie twojego wizerunku potrzebuje jednak czasu i wielu gapiów. Dlatego pojawiasz się ostatnio na większej ilości wydarzeń społecznych niż byś chciała. Część osób może cię uznać za lekceważącą swoje obowiązki w pracy i aktualną sytuację polityczną. Chociaż przecież na salonach, zwłaszcza, porusza się kwestie bieżących wydarzeń. Zakharenko przyćmiewa teraz wszystkie inne historie. Jego szokujące wyznanie nie gaśnie nawet na tle szykującego się wesela z sojuszu Wrońskich z Yaxleyami. Przykre dla jego rodziny i jego samego słowa uwiecznione przez czarodziejskie pismadła, pozostają dalej żywe – niestety. Nawet tobie, tak bardzo obojętnej ostatnio na los samej sobie winnej starszyzny, szkoda czytać o czyjejś tragedii na stronach gazet.
Wychodzisz w przerwie spektaklu, zmęczona pozostawionymi za plecami niekonspiracyjnymi podszeptami oscylującymi wokół tematu zdrady Zakharenko. Wchodząc z uniesioną głową do oddalonego od głównej hali pomieszczenia, z wyprostowanymi plecami, w sukni rozciętej do połowy kręgosłupa, idealnie wtapiasz się w tło bogato zdobionego wnętrza łazienki. Cisza, jaka ci towarzyszy, wydaje się zbawienna dla twoich uszu.
Podchodzisz do umywalki i przez chwilę naprawdę ją doceniasz. Dopóki kątem oka nie dostrzegasz Gany Kuraginy. Na ironię. Zdradliwie połyskujące, niebieskie pióro, między złotami i srebrami kurków w łazience i zdobień luster, odznaczało się nazbyt wyraźnie. Aż drgnął ci lekko kącik ust, w wyrazie politowania wymieszanego z podkpiewczym rozbawieniem.
— Pani Kuragino.
Skinasz jej głową, w ceremonialnym, taktownym geście nie zdradzając swojego uprzedzenia do jej osoby i nawet uśmiechasz się delikatnie.
— Avoska szykuje artykuł o Szaleństwie wuparzych oczu?  — pozwalasz sobie zgadnąć, z właściwą sobie przenikliwością. Chociaż nie chcesz tego przyznać, fakt, że ostatnio częściej wychodzisz z domu, przywraca ci trochę energii i powoli nawet twoja skóra zaczyna ładniej, naturalnie jaśnieć. Nie musisz nawet korzystać z pomocy wrodzonej genetyki, żeby doskonalić jej gładką fakturę. Powoli odżywasz. Przynajmniej na chwilę.

O Ganie wystarczająca część tego światka miała już konkretne mniemanie uznając ją za hienę dziennikarską, jedną z naczelnych plotkar Unii Słowiańskiej czy miłą dziewczynę dostarczającą ludziom rozrywki. Większość należała do pierwszych dwóch grup, ale dziewczynie to nie przeszkadzało - gdyby jej zależało na powszechnie dobrej opinii prowadziłaby się nienagannie. Tymczasem jednak korzystała z możliwości, jakie daje pochodzenie z bocznej linii, której członków niekoniecznie każdy musi znać. Nawet osoba pochodząca z wyższych sfer. Kuraginę akurat to cieszyło - nie każdemu musiała się chwalić w miarę bliskim pokrewieństwem z Arseniyem.
Dziewczyna raczej nie wtrącała się w tematy polityczne - w końcu to nie była jej działka - dlatego nie rozmawiała raczej o problemach z Raskolnikami, zamachu w Muzeum Sztuk Magicznych czy wyznaniu Savvasa Zakharenki, którego zresztą nie kojarzyła jakoś specjalnie. Choć akurat jej plotkarska dusza wyła z rozpaczy. Dzięki temu, że kręcił się przy Varvarze mogła nieźle się z niej nabijać w artykułach w Avosce.
No i tak dla jasności - Ganie, dla odmiany, nie szkoda było czytać o tym wyznaniu. Ale jak się kręci w światku, które wykorzystuje nieszczęścia innych... I to bez względu, czy mowa o Starszyźnie, czy raczej jej miejscu pracy...
O dziwo, w łazience nikogo nie było. Kuragina wyciągnęła puder, by poprawić go w paru miejscach. To nie było konieczne, ale nie chciała się martwić, że ktoś te niewielkie ubytki w makijażu zauważy.
Dopiero po chwili okazało się, że nie tylko ona zaszła do tego miejsca. Zdziwiona usłyszała, że jest panią, a nie panną. Zabawne, jeśli uwzględnić fakt, że zapewne ze względu na swoją przypadłość nigdy nie zmieni nazwiska.
- Pani Sorokino - powitała ją w ten sam sposób. - Można tak powiedzieć. Innokenti Velitchkov w końcu pochodzi nie z byle jakiej rodziny, wszyscy są ciekawi czy wykaże się tak samo jak reszta jej członków - powiedziała trochę wymijająco. W końcu Illyana nie musiała wiedzieć, na jakiego typu plotki dzisiaj najbardziej poluje.
Odłożyła puder do torebki i jeszcze na moment wyjęła czerwoną szminkę i tusz do rzęs. Nie chcąc być nieuprzejmą kontynuowała rozmowę:
- Jak się pani podobał pierwszy akt? Wydał mi się trochę za wolny, ale wygląda na to, że akcja przyspiesza z każdą sceną - zaczęła.

Dla Gany to był nawet sukces, że masz o niej takie, a nie inne mniemanie. Gdybyś jej nie znała z jej zasług dla gazety, bądź gdybyś nie miała o niej żadnego zdania, to mogłoby być niepokojącym sygnałem dla jej kariery. Tymczasem, skoro jej obecność w teatrze od razu kojarzysz z jej pracą, to dobrze świadczy o efektach działań jakie wykonuje na jej rzecz. Trudno więc powiedzieć, czy podkpiewczy charakter Twojej wypowiedzi w istocie jest obelgą, czy właśnie komplementem. W gruncie rzeczy nie gardzisz jej pracą. Politowanie, jakie przewija się w Twoim tonie, wynika z braku zrozumienia dla chodzących plotek, charakteru dziennikarstwa, ale nie nazwałabyś Ganą niekompetentną. Właśnie dlatego ciężko Ci okazać wobec niej sympatię, wiedząc, że jako dobra w tym co robi, wszelkie słabości wobec jej osoby mogłaby wykorzystać w swoich artykułach. Dlatego zachowujesz odpowiedni dystans. Prostujesz się z lekkim rozbawieniem. Susząc dłonie, patrzysz na jej odbicie w lustrze. Filtrujesz upominający ton, z jakim zwraca się do ciebie per “pani”. Nie ukrywasz tym razem szczerego, nie cynicznego rozbawienia. Jako, że masz lepszy dzień, lepszy humor, skinasz jej głową tak, jakbyś poznawała ją po raz pierwszy.
— Wystarczy Illyana.
W końcu… mimo wszystko, Gana należy do rodziny Kuraginów, a przecież z jej krewnymi nie trzymasz się wojennej ścieżki.
— Jeśli śledzisz działania Innokentiego Velitchkova, niewykluczone, że będziemy wpadać na siebie częściej — oczywiście, że nie. Ty nie planowałaś podążać śladami jego twórczości. Musisz jednak jakoś usprawiedliwić swoją otwartość. Czujesz się zobligowana do wyjaśniania jej przyczyny swojej przychylnosci. W końcu całe życie dorastasz w przeświadczeniu, żeby ograniczać swoje kontakty i emocje względem innych. Może dlatego uchodzisz za chłodną w relacjach międzyludzkich. Zbyt neutralną. Dzisiaj łamiesz schemat. Ostatnio wiele swoich przyzwyczajeń i nauk wyciągniętych z domu łamiesz. Masz nadzieję, że tym samym zerwiesz ze swoją stagnacją.
— To źle? Że akt był wolny. W wolniejszej akcji ucieka mniej szczegółów, niż w poganianej sensacji. Nie uważasz?
Uśmiechasz się do niej zagadkowo. Otwarcie sugerujesz, że wszelkie opowieści opisywane na stronicach gazet, przez brak drobiazgowości, oddalają się od prawdy. Ale Gana przecież o tym wie. Czy to nie specjalny zabieg? Nie znasz się na dziennikarstwie tak samo jak ona. Jesteś ciekawa jej poglądu na ten temat.
— A ponadto, co będzie się działo na scenie, a co recenzenci i sympatycy sztuk teatralnych opiszą, co Cię tu dzisiaj sprowadza, Gano?
Pozwalasz sobie zwrócić się do niej w ten sposób. Skoro już należyte przedstawienie macie za sobą… unikniesz w ten sposób ryzyka potknięcia się w ocenie jej stanu cywilnego. Na przykład.

Jakby nie patrzeć Gana odwalała dobrą robotę w swojej branży, skoro zdobyła specyficzny rodzaj sławy. Te kilka lat polowania na sensacje w miejscach i wśród ludzi, po których nikt nie spodziewałby się skandalu, nie patrzenie za bardzo na moralność, opisywanie plotek na temat nawet własnych członków rodziny... Z jednej strony wychodził obraz niekoniecznie dobrego człowieka, z drugiej genialnego dziennikarza w służbie Avoski.
Kuragina czasami zastanawiała się czy nie marnuje swojego talentu i czy nie powinna skupić się wyłącznie na detektywistycznej karierze albo nawet wyciągać polityczne i gospodarcze brudy dla jakiejś poważnej gazety, ale możliwość, by na podstawie nawet pozornie nic nie znaczącego skinienia głowy dać się ponieść wyobraźni i opisywać gwiazdora jako ćpuna zbyt kusił. Avoska dawała jej znacznie przyjemniejsze i prostsze sposoby na napisanie artykułu.
Oczywiście cała ta otoczka hieny dziennikarskiej miała również swoje złe strony. Czasami utrudniało jej śledztwa. Nieraz nie mogła z kimś pogadać jak człowiek z człowiekiem, bo jej rozmówca węszył podstęp. No i w dużej mierze celebryci i spora część wyższych sfer jej nie lubiła. Ale cóż na to poradzić? Przecież nie zacznie wszystkich przepraszać za swoją pracę ani się kajać, że gazeta ją zmusiła, a ona w głębi serca jest milutka. To by dla niej było gorsze od nałogu narkotykowego.
- Jak sobie życzysz, Illyano - powiedziała z uśmiechem. Była ciekawa czy to jakaś taktyka ochronna ze strony Sorokiny czy próba nawiązania normalnego kontaktu. Za mało jednakże się znała z nią, żeby umieć to stwierdzić.
- Jeszcze nie jestem pewna, czy będę śledzić jego karierę. Zobaczę jakie będę mieć odczucia po zakończeniu - przyznaje szczerze uznając, że najwyraźniej panna Sorokina jakimś cudem chce z nią nawiązać normalną rozmowę. To nie należało do typowych zachować dzisiejszych widzów, jednakże nie wskazywało też na jakieś odchyły. W końcu nawet jej zdarzało się rozmawiać w miarę normalnie z pewnym Oneginem, którego nie wahała się obsmarować w swoich artykułach. - Póki co jednak zapowiada się, że będzie warto zobaczyć jak się rozwija - chyba, że ją zawiedzie. Nie miała ochoty pójść na kolejny spektakl, jeśli Velitchkov pójdzie po najmniejszej linii oporu lecąc jedynie na sławie dotyczącej talentu większości członków jego rodziny. W takim wypadku wolała chadzać na przedstawienia reżyserowane przez prawdziwego entuzjastę z ciekawymi i niebanalnymi pomysłami.
- W czasach, gdy świat przyspiesza, ludzie wariują twierdząc, że świat się skończy przed dwutysięcznym rokiem, a media prześcigają się w nadawaniu sensacji mało kto może pozwolić sobie na śledzeniu dokładnie akcji - stwierdziła dla niej oczywisty fakt. Jako dziennikarka wiedziała, że trzeba się prześcigać w dawaniu informacji publice, czasem nawet ryzykując opisanie fałszywej wersji wydarzeń choćby przez pominięcie ważnych szczegółów. Jeśli ktoś nie umiał podać najważniejszych konkretów sprawnie, a niepotrzebnie je rozwlekał to szybko tracił zainteresowanie. Oczywiście teatr rządził się póki co innymi prawami, ale ile to jeszcze potrwa?
Nie była pewna czy dobrze zrozumiała pytanie Illyany, ale jednak postanowiła jej nie dopytywać. Kobieta najwyżej zada je za chwilę w innej formie.
- To co zawsze. Po cóż innego miałabym pójść do teatru? - spytała retorycznie.

Dla ciebie świat po trosze już się skończył. Kiedy ludzie przestali podążać za dawnymi wartościami. Wewnętrznie pozostajesz tradycjonalistką. To nie żadna tajemnica, że czarodzieje z czystych rodów nie nadążają trochę nad przemianami społecznymi. Nie dlatego, że brakuje im rozgarnięcia. Starszyzna usilnie trzyma się dawnych czasów, bo w nich, zwyczajnie stanowią siłę i władzę. Tradycjonalizm trzyma ich w zdrowej strukturze, w której zajmują najwyższy piedestał. Dla ciebie oprócz spełnienia ambicji i poczucia odrobiny władzy, liczy się też dobre wychowanie. Zawsze wiedziałaś, że lepiej czułabyś się rodząc się co najmniej wiek wcześniej. Nikt nie zarzucałby ci zgorzknienia, tylko dlatego, że żyjąc w końcówce XIX wieku, nie trzepotasz rzęsami do każdego mężczyzny, którym mogłabyś być zainteresowana, nie podążasz za sensacjami i odzywasz się trochę więcej i z trochę większą powagą i dystansem niż twoje rówieśniczki. Lubisz na sprawy patrzeć spokojnie, bez pośpiechu. Dlatego dziennikarstwo wydaje ci się tak obce i niezrozumiałe. Kiedyś nawet redaktorzy gazet prześcigali się w publikacjach, nie zapominając, że głoszą prawdę. Prawda była szanowana. Dziś liczyła się po prostu relacja. Tego chcieli ludzie. Płytko chłoną tekst, nie mają czasu na głębokie analizy, a media tylko odpowiadają na ich potrzeby. Świat się zmienia, a tobie nie każda zmiana się podoba.
— Przecież w to nie wierzysz. Jakby świat miał się skończyć za pół roku. Na pewno już byśmy to odczuli.
Kwitujesz kwestię społecznej fobii tylko jednym zdaniem. Nie sądzisz, żeby rozmowę o końcu świata ktokolwiek mógł potraktować na poważnie. Skupisz się na drugiej części konwersacji.
— Prawda to luksus, na który media sobie nie pozwalają, każda wymówka, żeby jej uniknąć jest dobra. Są jeszcze tacy, którzy jeszcze chcą coś przekazać? Czy teraz dla wszystkich liczy się tylko profit i nakład sprzedaży artykułów?
Zastanawiasz się nad czymś. Opierając się biodrem o umywalkę, wpatrujesz się przez chwilę w twarz Gany. jesteś ciekawa własnej myśli… tej, z którą się zaraz dzielisz.
— A gdybym rzuciła ci wyzwanie? Napisania jednego artykułu bez sensacji i pośpiechu. Przyjęłabyś je?
Pytasz retorycznie. Tak naprawdę nie sądzisz, nawet ty, że taki artykuł by się przyjął. jesteś po prostu ciekawa, czy Kuragina potrafi jeszcze pisać rzeczy z odpowiednią dokładnością i dbałością o szczegóły. Czy ta umiejętność umarła wraz ze zmieniającymi się czasami.
— Czy wolałabyś przyjść na spektakl do teatru opery, licząc na nieoskryptowane sensacje za kurtynami i na balkonach? Znalazłaś już jakiś temat spoza sceny do opisania?


przepraszam za zwłokę

Gana nigdy się nie zastanawiała czy to początek, środek, a może koniec świata. Dla niej życie mknęło od artykułu do artykułu, od wydarzenia rodzinnego do wydarzenia rodzinnego, od wyjazdu Efima do jego powrotu, a potem bycia w zasięgu ręki dopóki znowu nie wyjechał. Wynikała z tego ciągła zmienna, którą mimo wszystko uwielbiała - świat byłby nudny, gdyby stanął w miejscu, nawet jeśli miałby stanąć na najpiękniejszym okresie w istnieniu ludzkości. No i co nowego miałaby opisywać, skoro ludzie zdążyliby się przyzwyczaić do każdego typu rewelacji?
No i doceniała fakt, że kobiety miały coraz więcej praw. Kiedyś nie miałaby szans na zrobienie większej kariery, w której spełniałaby się tak doskonale jak w dziennikarstwie. Zresztą Illyana kiedyś też pewnie nie mogłaby sobie pozwolić na pracę w ministerstwie, więc w mniemaniu Kuraginy chęć urodzenia się sto lat wcześniej była śmieszna.
Choć jej też nie każda zmiana się podobała. Czarne Słońce mimo wszystko było dość niepokojącą anomalią. A Gana doskonale wiedziała, że ludzi obchodzą plotki na temat sław raczej w pokojowych czasach - w mniej pokojowych odrzucają większość gazet skupiając się na tych, które informują. A że do wyboru w Rosji był zarówno Sputnik jak i Tylko Prawda... Cóż, jakby nie patrzeć obie były propagandowe. Nic dziwnego, że niektórzy upierali się przy tezie, że jest wiele prawd, skoro te same fakty można interpretować zupełnie inaczej.
- Oczywiście, że nie. Ale zabawnie oglądałoby się koniec świata - stwierdziła. Nie spieszyło jej się do wąchania kwiatków od spodu, ale musiała w głębi ducha przyznać, że to byłby najbardziej zaskakujący zwrot akcji ze wszystkich. I na pewno wszyscy byliby w całej takiej historii równi, w końcu cała ta "impreza" nikogo by nie ominęła. Raskolnicy powinni zacierać łapki na taki przebieg wydarzeń.
Na stwierdzenie Illyany dziewczyna wysoko podniosła brew.
- Wymówka? - spytała, prawie się śmiejąc. - Naprawdę myślisz, że wiele artykułów wygląda tak, a nie inaczej, bo dziennikarze tylko myślą jakby ominąć prawdę szukając wymówek? - dla niej to brzmiało śmiesznie. Gana wiele mogła powiedzieć o tym, czemu ludzie z jej branży często podawali nieprawdziwe informacje, ale to z pewnością nie była niechęć do prawdy, przed którą się bronili jakimikolwiek innymi argumentami. - Ale odpowiadając na twoje pytanie podejrzewam, że Sportovka i Novyi Mir są bardzo dobrze prowadzone pod tak wartościowym dla ciebie względem - nie było co ukrywać, że w świecie sportu i biznesu to właśnie sprawdzone informacje były na wagę złota, a za szerzenie nieprawdy pracownicy tychże tworów nieźle by pewnie beknęli.
Kiedy jej rozmówczyni oparła się o umywalkę ona sama trochę się jeszcze popsikała perfumami. Troszeczkę, żeby po prostu poprawić zapach, a nie dać się wyczuć na kilometr. Spojrzała w międzyczasie kątem oka na stojącą w łazience córę Syberii.
- Oczywiście, że bym mogła - stwierdziła. - Tylko po co? Kto to kupi, by wydrukować w najnowszym numerze, kto to przeczyta? - spytała będąc ciekawą odpowiedzi. Gana nie lubiła działać bez celu, choć mogło się wszystkim wokół wydawać, że owszem, tak funkcjonuje choćby z racji zawodu.
To były brednie.
- Nie znalazłam - przyznała pozornie przyznając się do szukania taniej sensacji. - Zauważyłam jednak, że Innokenti wykorzystuje podobne motywy jak jego ojciec. Może potem napiszę recenzję widowiska - rzuciła. Recenzje gorzej się przyjmowały, gorzej się je pisało, jednakże zawsze stanowiły jakieś rozwiązanie, kiedy nie przyłapało się nikogo na zachowaniu pozwalającym na dopisaniu do tego całej historyjki.
Gana miała nadzieję, że dokończą rozmowę, jednak zadzwonił dzwonek informujący o końcu przerwy. Wróciły więc na spektakl.

2 x z/t