Małe mieszkanie w ponurym, szarym bloku, jakich pełno budowano za komuny. Składa się z przedpokoju, łazienki, balkonu, kuchni i pokoju, w którym sypia dwójka współlokatorów. Podłoga w niektórych miejscach jest tak krzywa, że należy uważać, gdzie stawia się rzeczy ze skłonnością do staczania. Drzwi wejściowe mają judasza pozwalającego wyglądać na zewnątrz i trzy zamki, w tym jeden z blokadą w formie łańcuszka drzwiowego.

Sklep z antykami i wyrobami snycerskimi Wrońskiego nie widnieje na mapie Petersburga nawet rok, jednakże zdążył już zdobyć swoją sławę i uznanie wielu ludzi lubujących się w drogich, niezbyt nowocześnie wyglądających meblach. Talent do obróbki drewna kojarzący się z nazwiskiem i zdolności Lwa w renowacji magicznych przedmiotów skutecznie przykrywają niezbyt legalny handel pod ladą. Ale czego nie robi się dla pasji?

Słońce pada na okna petersburskiego mieszkania, rozświetlając ekstrawaganckie wnętrze, zaprojektowane przez najlepszych magicznych dekoratorów. Zajmuje dwa środkowe piętra elegancko odrestaurowanej kamienicy, zaraz nad wystawnym holem, mieszczącym w sobie recepcję z portiernią. Choć wiele brakuje temu miejscu do nazwania go domem, spełnia podstawowe funkcje, jako ostoja na czas pracy w petersburskim prikazie sprawiedliwości.

Nieduża kamienica nieopodal ścisłego centrum miasta z czasów sprzed Rewolucji, dlatego bez wątpienia można jeszcze wyczuć tutaj mieszczański klimat. Kondygnacji mierzy sobie trzy, a mieszkanie Anastasa mieści się na piętrze. Fasada budynku jest jasna, wyłożona piaskowcem, na środku znajduje się wykusz z wysokimi, zaokrąglonymi górą oknami. Klatka schodowa jest bardzo przestronna i oświetlona.

Mieszkanie, jakich pełno w przeciętnym bloku. Czynsz za nie jest na tyle niski, że dwójka jego mieszkańców bez problemu może go opłacić. Nie charakteryzuje się niczym szczególnym – tego typu miejsca budowano w końcu z myślą o biedniejszych mieszkańcach Petersburga, stąd możliwe, że wchodząc do środka będzie się wiedziało, gdzie znajdują się jakie pomieszczenia. W okolicy znajduje się reszta blokowiska, sklep spożywczy oraz nielegalne targowisko.

Szereg kwadratowych, względnie całkiem nowych bloków, w każdym po pięć pięter, a na każdym z nich cztery mieszkania. Pospolite, mugolskie osiedle, spokojne, ozdobione zielenią i ławkami przy schludnych alejkach. Placu zabaw nie ma, bo po co, za to jest miły pan dozorca oraz nieśmiertelny trzepak. I kilku sąsiadów z psami. Obrazek tak schematyczny i nudny, że większość ludzi ominęłaby akurat to siedle wzrokiem. Albo w ogóle je ominęła.

Bardzo stara kamienica z okresu secesji położona w przeciętnej czarodziejskiej okolicy, która nie należy do najniebezpieczniejszych w Petersburgu. Sam budynek jest zadbany, choć elewacja nieodnawiana od dobrych czterdziestu lat. Mieszkanie Oriny znajduje się na ostatnim, trzecim piętrze i składa się z trzech pomieszczeń: pokoju, kuchni i łazienki. Na klatkę schodową prowadzą kręte, ażurowane schody.

Osiedle ogromnych, szarych wieżowców w ścisłym centrum Petersburga, które pamiętają jeszcze czasy, kiedy mugolscy architekci uznali takie właśnie rozwiązania za doskonałe. Siedem szarych klatek, dwanaście szarych pięter, po cztery szare mieszkania na każdym. Bardzo dużo sąsiadów, bardzo szare widoki. A na ostatnim piętrze, ostatniego bloku, w ostatnim mieszkaniu na samym rogu, gdzie najbardziej wieje, mieszka Vituś.

Niewielka kawalerka na poddaszu w starej kamienicy, w dość nieciekawej okolicy. Sam budynek bardziej odstrasza niż zaprasza, niestety nie każdy może pozwolić sobie na luksusy. W mieszkanku znajduje się pokój główny, który pełni rolę sypialni i pokoju gościnnego. Jest jeszcze kuchnia i łazienka, w tym przypadku bardziej na bogato w porównaniu do reszty domu. Kawalerka nie ma balkonu, dlatego też często panuje w nim nieprzyjemny zapach dymu papierosowego.